ถามตามหัวข้อเลยค่ะ  ทำไมคนเลวเขาถึงเจริญเอาๆ  ขอเริ่มเล่าเรื่องนะคะ และเรื่องที่จะเล่านี้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆกับตัวของเราเองค่ะ ตอนพ่อแม่เราเสีย เราก็ไปอยู่กับญาติทางฝ่ายพ่อค่ะ ซึ่งญาติที่เราไปอาศัยอยู่ด้วยนั้น เป็นพี่ของพ่อ ญาติคนนี้แกมีลูกของแกอยู่แล้วค่ะ เราไปอาศัยอยู่ในฐานะของหลาน แต่ไม่เคยถูกปฏิบัติเหมือนเราเป็นหลานคนนึง แต่ปฏิบัติเหมือนเราเป็นคนใช้คนนึงก็ว่าได้ เพราะว่าการเป็นอยู่ของเราในตอนนั้น ไม่ต่างจากแม่บ้านชาวลาวคนนั้นเลย พูดตรงๆ เรายังโดนแม่บ้านข่มเลยด้วยซ้ำ ทั้งคำพูกคำจาหรือการกระทำ พูดให้คนในบ้านเกลียดเรา หรือใส่ร้ายเราสารพัด และคนในบ้านก็เชื่อ เราในช่วงนั้นยอมรับเลยว่าไม่เคยมีความสุขในช่วงเวลาที่อยู่ในบ้านหลังนั้น บ้านหลังนั้นเป็นครอบครัวใหญ่มาก มีกันเกือบสิบคน แต่เมื่อแม่บ้านไม่อยู่ คนซักผ้า ตากผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน รีดผ้า พับผ้า ล้างจาน (ของทุกๆคนในบ้าน) ก็กลายเป็นหน้าที่ของเรา ยอมรับว่ามันเหนื่อยมาก แต่เราไปอาศัยเขาอยู่ก็คงต้องทำ  ลูกสาวของพี่พ่อเรา เขารับข้าวกล่อง ทุกคนในบ้านไม่มีใครช่วยพี่เราทำเลยนะ มีเราคนเดียวคอยช่วย และพี่สาวคนนี้ทำดีกับเรามากเลยแหละ มากกว่าทุกคนในบ้าน บอกตรงๆเลยเราค่อนข้างรักพี่สาวคนนี้นะ เราช่วยเขาทำจนดึกหรือถึงเช้าเกือบทุกวันเลย เวลามีออเดอร์เยอะ แกก็ให้เงินเรานะแต่ไม่เยอะหรอก ประมาณ 300-500 บาท ไม่เกินนี้แต่เราก็ดีใจนะ เดือนนึงเราจะได้ซักครั้งนึง ทั้งบ้านเรารักพี่คนนี้มากที่สุด เพราะเขาดีกับเราที่สุดในบ้านไง แต่รู้อะไรไหม พอของหายหรือเงินหาย เขากลับไปค้นห้องเราเป็นที่แรก. เราจะไม่เสียใจเลยถ้าเราเป็นคนเอาไป และขอพูดตรงนี้เลย เราไม่เคยขโมยของหรือ ขโมยเงินใคร เคยมีเงินที่เขารวบรวมไปบริจาคหายด้วยนะ แต่ทุกคนก็พุ่งเป้ามาที่เรา ทั้งที่วันนั้นเราไม่ได้เดินไปห้องที่เขาเก็บเงินไว้ด้วยซ้ำ เลิกเรียนมาก็กลับห้องตัวเอง ไปรดน้ำต้นไม้กวาดใบไม้ที่ลานหน้าบ้าน ถอนหญ้า วันนั้นเราจำได้เลย พี่สะไภ้เดินมาถามเราว่าได้เอาเงินไปไหม เราก็บอกไม่ได้เอาไป เข้าก็สวนกลับมาว่า จะไม่ได้เอาไปได้ไง ตอนนี้ทั้งบ้านเขาก็คิดว่าเอาไป ตอนนั้นเราคิดอย่างเดียวว่า ถ้าคิดว่า ถ้าคิดว่าเราเอาไปจะมาถามให้เรารู้สึกแย่ทำไม ยังไงพวกคุณก็ปรักปรำ เราอยู่ดี ยังไมรวมเรื่องที่เราถูกพี่เขย ลวนลาม และเกือบโดนข่มขืนหลายครั้ง (แต่รอดทุกครั้งเพราะไม่สมยอม) เราบอกเรื่องนี้กับคนในบ้านคนหนึ่ง เพราะเราเชื่อใจเขาสุดท้ายเขาก็ไปบอกคนอื่น ว่าเราจะโดนพี่เขยข่มขืน ป้าแท้ๆของเรานะเดินมาบอกเราว่าถ้ายังอยากอยู่บ้านนี้อย่างสงบ ก็ให้ไปบอกพี่สะใภ้ว่าเราโกหก เราทั้งเหนื่อยใจเหนื่อยกายไม่มีความสุขเลยในตอนนั้น เราเลยตัดสินใจหนีออกจากบ้านมาอยู่คนเดียว ทำงานส่งตัวเองเรียน กศน ให้จบ เพื่อเอาวุฒิ.ปลายมาเรียนต่อ มหาลัย ตอนนี้เราเรียนมหาลัย อยู่ปีสองแล้ว แต่ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย ยอมรับว่าเหนื่อย แต่มีความสุขก็ว่าตอนที่อยู่ที่นั่นมาก
แต่ตอนนี้พวกเขาดูมีความสุขกันดีทุกคนเลย ดูเจริญขึ้น ทำธุรกิจก็ดูไปได้ดีมาก
ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดีไปหมด แต่เรากลับอยู่ที่เดิม หรือบาปกรรมมันไม่มีอยู่จริง หรือนี่คือกรรมเก่าของเรา หรืออะไร
555 เหมือนตั้งกระทู้คำถาม แต่ดันมาระบาย ความในใจ
ปล.ความจริงมีที่หนักกว่านี้อีกมาก ทั้งเรื่องอารมณ์ของคนในบ้านที่มาลงที่เรา และเรื่องทำร้ายร่างกาย