สวัสดีครับ เข้าเรื่องเลยดีกว่า
ผมก็เหมือนกับหลายคนในห้องพันทิปที่ทำงานแล้ว มีสังคมในที่ทำงาน ต้องทำงานเป็นคู่หรือกลุ่มกับเพื่อนร่วมงาน
ตัวผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเพื่อนร่วมงาน ไม่มีคนชอบแย่งผลงาน ประจบ พูดเอาดีเข้าตัว พูดจาเอาหน้า คำพูดต้มยำการกระทำต้มจืดฯ
ปัญหาอยู่ที่ตัวผมเอง ผมต้องทำงานคู่กับเพื่อนร่วมงานอีกคนเป็นคู่หรือที่เรียกว่า บัดดี้ การทำงานช่วงแรกราบรื่นไม่มีปัญหาอะไร แต่พอทำงานด้วยกันสักพักผมมักไม่ชินกับการที่ต้องทำงานคนเดียวเมื่อบัดดี้มีธุระอื่น อยู่ที่ทำงานได้ไม่นานก็รู้สึกเบื่อ ไม่อยากอยู่นาน อยากกลับห้องตัวเอง เมื่อผมทักหรือโทรไปถาม คำพูดผมมักจะเป็นคำพูดที่เหมือนงี่เง่าและเอาแต่ใจ เช่น เพื่อนร่วมงานไม่ว่างเหรอไม่เป็นไรนะเราทำคนเดียวได้ มีธุระก็ทำไป เราทำคนเดียวได้ แต่น้ำเสียงเหมือนประชด (แต่จริงๆที่คิดในหัวคือ ไม่ต้องทำหรอกธุระมาอยู่ทำงานดีกว่า) <--เป็นความคิดที่แย่และเห็นแก่ตัวมากๆผมทราบตัวเองดี พอเป็นบ่อยๆเข้า บางทีก็เกิดการทะเลาะกันบ้าง ด้วยความที่ผมเป็นคนแคร์คน(ดูย้อนแย้งในตัวเอง ขนาดแคร์ยังงี่เง่า) ผมมักจะเป็นฝ่ายทำเสียเรื่องพูดหรือพิมพ์ในสิ่งที่ผมคิดออกไปแบบตรงๆ เช่น ผมรู้สึกอะไรยังไงในใจก็จะพูดออกไป ซึ่งขัดต่อคำพูดที่ว่า อยู่ให้เป็นเย็นให้พอ บ่อยๆจนผมเริ่มคิดว่าผมไม่เหมาะกับที่ทำงานนั้นเพราะตัวผมเอง
เพราะเหตุนี้ผมจึงได้มาตั้งกระทู้ถามพี่ๆและเพื่อนๆในห้องพันทิป ว่า การที่เราจะมูฟออนจากการงี่เง่าเอาแต่ใจ แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับงานไม่ได้ ผมควรเริ่มปรับเปลี่ยนตัวเองจากตรงไหนดี เอาเป็นแบบพอหมดเวลางานก็ไม่มีการติดต่ออะไรกันจนถึงเวลาเข้างานใหม่ เพราะเมื่อผมพูดหรือพิมพ์เรื่องที่ผมคิดออกไป เมื่อผ่านไปสักพักหนึ่ง ผมก็จะทักไปขอโทษเพื่อนร่วมงาน ซึ่งมันบ่อยเกินไป หากเป็นบ่อยๆเข้าคงไม่มีใครสามารถทนได้...
ขอแท็ก สุขภาพจิต และ นักจิตวิทยา นะครับ เพราะผมรู้สึกว่ามันทำให้ผมไม่มีสมาธิในการทำงานได้เต็มที่เท่าที่ควร
แก้ปัญหาการเอาแต่ใจตัวเอง
ผมก็เหมือนกับหลายคนในห้องพันทิปที่ทำงานแล้ว มีสังคมในที่ทำงาน ต้องทำงานเป็นคู่หรือกลุ่มกับเพื่อนร่วมงาน
ตัวผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเพื่อนร่วมงาน ไม่มีคนชอบแย่งผลงาน ประจบ พูดเอาดีเข้าตัว พูดจาเอาหน้า คำพูดต้มยำการกระทำต้มจืดฯ
ปัญหาอยู่ที่ตัวผมเอง ผมต้องทำงานคู่กับเพื่อนร่วมงานอีกคนเป็นคู่หรือที่เรียกว่า บัดดี้ การทำงานช่วงแรกราบรื่นไม่มีปัญหาอะไร แต่พอทำงานด้วยกันสักพักผมมักไม่ชินกับการที่ต้องทำงานคนเดียวเมื่อบัดดี้มีธุระอื่น อยู่ที่ทำงานได้ไม่นานก็รู้สึกเบื่อ ไม่อยากอยู่นาน อยากกลับห้องตัวเอง เมื่อผมทักหรือโทรไปถาม คำพูดผมมักจะเป็นคำพูดที่เหมือนงี่เง่าและเอาแต่ใจ เช่น เพื่อนร่วมงานไม่ว่างเหรอไม่เป็นไรนะเราทำคนเดียวได้ มีธุระก็ทำไป เราทำคนเดียวได้ แต่น้ำเสียงเหมือนประชด (แต่จริงๆที่คิดในหัวคือ ไม่ต้องทำหรอกธุระมาอยู่ทำงานดีกว่า) <--เป็นความคิดที่แย่และเห็นแก่ตัวมากๆผมทราบตัวเองดี พอเป็นบ่อยๆเข้า บางทีก็เกิดการทะเลาะกันบ้าง ด้วยความที่ผมเป็นคนแคร์คน(ดูย้อนแย้งในตัวเอง ขนาดแคร์ยังงี่เง่า) ผมมักจะเป็นฝ่ายทำเสียเรื่องพูดหรือพิมพ์ในสิ่งที่ผมคิดออกไปแบบตรงๆ เช่น ผมรู้สึกอะไรยังไงในใจก็จะพูดออกไป ซึ่งขัดต่อคำพูดที่ว่า อยู่ให้เป็นเย็นให้พอ บ่อยๆจนผมเริ่มคิดว่าผมไม่เหมาะกับที่ทำงานนั้นเพราะตัวผมเอง
เพราะเหตุนี้ผมจึงได้มาตั้งกระทู้ถามพี่ๆและเพื่อนๆในห้องพันทิป ว่า การที่เราจะมูฟออนจากการงี่เง่าเอาแต่ใจ แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับงานไม่ได้ ผมควรเริ่มปรับเปลี่ยนตัวเองจากตรงไหนดี เอาเป็นแบบพอหมดเวลางานก็ไม่มีการติดต่ออะไรกันจนถึงเวลาเข้างานใหม่ เพราะเมื่อผมพูดหรือพิมพ์เรื่องที่ผมคิดออกไป เมื่อผ่านไปสักพักหนึ่ง ผมก็จะทักไปขอโทษเพื่อนร่วมงาน ซึ่งมันบ่อยเกินไป หากเป็นบ่อยๆเข้าคงไม่มีใครสามารถทนได้...
ขอแท็ก สุขภาพจิต และ นักจิตวิทยา นะครับ เพราะผมรู้สึกว่ามันทำให้ผมไม่มีสมาธิในการทำงานได้เต็มที่เท่าที่ควร