สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นเรื่องนี้เป็นการแชร์ประสบการณ์จากของเราโดยตรงนะคะ ต้องบอกก่อนว่าปกติเราเป็นคนที่ชอบอยู่ตัวคนเดียว แทบไม่ออกจากห้องเลยเราเช่าห้องอยู่คนด้วย ทุกอย่างทำผ่านออนไลน์ทั้งหมด เราเป็นนักเขียนวัน ๆไม่ได้คุยกับใครเลย แต่เราไม่ได้รู้สึกแย่นะคะ มีความสุขดี ไม่รู้สึกเหงา รายได้ก็ไม่ได้แย่ ประมาณ 1 หมื่นต่อเดือน สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวก็อยู่ได้สบาย
คราวนี้เรื่องมันมีอยู่ว่า จู่ๆ วันหนึ่งก็รู้สึกเบื่อ อะไรที่เคยชอบก็กลายเป็นไม่อยากยุ่ง จากปกติที่ชอบอ่านนิยาย ก็ไม่ทำ รู้สึกเบื่อหัวสมองมันว่างเปล่า ปกติที่ไม่ค่อยชอบกินข้าวอยู่แล้วก็กลายเป็นไม่อยากกินเลย
เป็นแบบนี้ประมาณ 3 อาทิตย์ พอเข้าสู่ช่วงอาทิตย์ที่ 4 เริ่มคิดว่าถ้าตายแล้วเราจะไปไหนเราจะเป็นยังไง แต่ตอนนั้นก็ยังรู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติเราคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่คนเราจะต้องคิดเรื่องพวกนี้
ผ่านไป 2-3 วันก็เริ่มคิดว่า แล้วจะตายแบบไหนดี แบบที่ไม่ทรมาน และเราก็คิดจนได้วิธีที่ไม่ทรมาน(เราพอมีความรู้ชีวะ)
จังหวะที่กำลังจะกดสั่งซื้อ เพื่อเอามาฆ่าตัวเอง เราก็ฉุกคิดว่า เฮ้ย! เดี๋ยวนะ แบบนี้มันปกติอยู่เหรอเหมือนมันจะไม่ปกติแล้วนะ
เราก็หาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตจนไปเจอกับโรคซึมเศร้า บอกก่อนว่าเราไม่คิดว่าตัวเองเป็นเพราะเราไม่ได้เศร้า เราไม่ได้เศร้าเราไม่ได้ร้องไห้เราไม่มีอะไรเลยเราแค่รู้สึกว่าง หัวสมองโล่ง
เราไม่ได้คิดจะบอกใครไม่ได้คิดจะ โพสต์ดราม่าลง Facebook ไม่ได้พูดอะไรกับใครเราคิดแค่ว่าเราจะไปแบบเงียบๆและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และเราไม่ได้เศร้าด้วย เราแค่รู้สึกเบื่อแค่รู้สึกว่างเปล่า
คราวนี้หลังจากที่ศึกษาข้อมูลจนมั่นใจแล้วว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าก็เลยหยุดทุกอย่าง โยนความคิด ทุกอย่างทิ้งออกให้หมด หยิบกระดาษกับดินสอขับรถออกไปที่ริมน้ำ ไปนั่งวาดรูปมองคนอื่นผ่านไปมา หลังจากนั้นรู้สึกว่าตัวเองค่อย ๆ มีสติ
เราใช้เวลาบำบัดตัวเองตลอดเดือน นั่งวาดรูป ปลูกผัก ทำอะไรที่ไม่เคยทำ ตอนนี้เลยดีขึ้นมาก จนตอนนี้เราก็ไม่เคยบอกใครว่าเคยคิดจะฆ่าตัวตาย
เรามีพ่อแม่พี่น้องนะคะ แต่ตอนนั้นเราไม่เอาอะไรแล้ว สมองโล่งไปหมด
ฝากถึงคนอื่น ๆ นะคะ สังเกตตัวเองและคนรอบข้าง ทุก ๆ คำที่พูดออกมาให้คิดก่อนพูด ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มของคนฟังภายในเขาจะเป็นยังไง
เราขอจบเราเล่าแต่เพียงเท่านี้นะคะ
แชร์ประสบการณ์ เป็นซึมเศร้าถึงขั้นจะฆ่าตัวตายแต่ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นซึมเศร้า
ก่อนอื่นเรื่องนี้เป็นการแชร์ประสบการณ์จากของเราโดยตรงนะคะ ต้องบอกก่อนว่าปกติเราเป็นคนที่ชอบอยู่ตัวคนเดียว แทบไม่ออกจากห้องเลยเราเช่าห้องอยู่คนด้วย ทุกอย่างทำผ่านออนไลน์ทั้งหมด เราเป็นนักเขียนวัน ๆไม่ได้คุยกับใครเลย แต่เราไม่ได้รู้สึกแย่นะคะ มีความสุขดี ไม่รู้สึกเหงา รายได้ก็ไม่ได้แย่ ประมาณ 1 หมื่นต่อเดือน สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวก็อยู่ได้สบาย
คราวนี้เรื่องมันมีอยู่ว่า จู่ๆ วันหนึ่งก็รู้สึกเบื่อ อะไรที่เคยชอบก็กลายเป็นไม่อยากยุ่ง จากปกติที่ชอบอ่านนิยาย ก็ไม่ทำ รู้สึกเบื่อหัวสมองมันว่างเปล่า ปกติที่ไม่ค่อยชอบกินข้าวอยู่แล้วก็กลายเป็นไม่อยากกินเลย
เป็นแบบนี้ประมาณ 3 อาทิตย์ พอเข้าสู่ช่วงอาทิตย์ที่ 4 เริ่มคิดว่าถ้าตายแล้วเราจะไปไหนเราจะเป็นยังไง แต่ตอนนั้นก็ยังรู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติเราคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่คนเราจะต้องคิดเรื่องพวกนี้
ผ่านไป 2-3 วันก็เริ่มคิดว่า แล้วจะตายแบบไหนดี แบบที่ไม่ทรมาน และเราก็คิดจนได้วิธีที่ไม่ทรมาน(เราพอมีความรู้ชีวะ)
จังหวะที่กำลังจะกดสั่งซื้อ เพื่อเอามาฆ่าตัวเอง เราก็ฉุกคิดว่า เฮ้ย! เดี๋ยวนะ แบบนี้มันปกติอยู่เหรอเหมือนมันจะไม่ปกติแล้วนะ
เราก็หาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตจนไปเจอกับโรคซึมเศร้า บอกก่อนว่าเราไม่คิดว่าตัวเองเป็นเพราะเราไม่ได้เศร้า เราไม่ได้เศร้าเราไม่ได้ร้องไห้เราไม่มีอะไรเลยเราแค่รู้สึกว่าง หัวสมองโล่ง
เราไม่ได้คิดจะบอกใครไม่ได้คิดจะ โพสต์ดราม่าลง Facebook ไม่ได้พูดอะไรกับใครเราคิดแค่ว่าเราจะไปแบบเงียบๆและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และเราไม่ได้เศร้าด้วย เราแค่รู้สึกเบื่อแค่รู้สึกว่างเปล่า
คราวนี้หลังจากที่ศึกษาข้อมูลจนมั่นใจแล้วว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าก็เลยหยุดทุกอย่าง โยนความคิด ทุกอย่างทิ้งออกให้หมด หยิบกระดาษกับดินสอขับรถออกไปที่ริมน้ำ ไปนั่งวาดรูปมองคนอื่นผ่านไปมา หลังจากนั้นรู้สึกว่าตัวเองค่อย ๆ มีสติ
เราใช้เวลาบำบัดตัวเองตลอดเดือน นั่งวาดรูป ปลูกผัก ทำอะไรที่ไม่เคยทำ ตอนนี้เลยดีขึ้นมาก จนตอนนี้เราก็ไม่เคยบอกใครว่าเคยคิดจะฆ่าตัวตาย
เรามีพ่อแม่พี่น้องนะคะ แต่ตอนนั้นเราไม่เอาอะไรแล้ว สมองโล่งไปหมด
ฝากถึงคนอื่น ๆ นะคะ สังเกตตัวเองและคนรอบข้าง ทุก ๆ คำที่พูดออกมาให้คิดก่อนพูด ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มของคนฟังภายในเขาจะเป็นยังไง
เราขอจบเราเล่าแต่เพียงเท่านี้นะคะ