สวัสดีครับ
ตามที่เกริ่นไปในหัวข้อครับ
ผมคือเด็กชายที่เกิดมาในครอบครัวที่ฐานะทางบ้านค่อนข้างจะพอกิน แต่ไม่ค่อยมีเงินครับ
มีความฝันในวัยเด็กว่า วันนึงผมจะต้องมีบ้าน มีรถ
และทำให้ครอบครัวที่ผมรักนั้นสบาย ...
—————
ปัจจุบันผมเป็นขายหนุ่มวัยใกล้เลข 4
ที่ขวนขวายอยากได้ อยากมีในสิ่งที่เรียกว่า
ปัจจัยในการดำรงชีวิตที่คนส่วนใหญ่อยากมี
นั่นก็คือ บ้าน รถ และครอบครัวที่อบอุ่น
และผมกับแฟนก็ทำได้ดั่งหวังแม้เราจะต้องเขียม
ต้องกัดฟันอดทนในการใข้ชีวิตกันมากมายขนาดไหนก็ตาม ปัจจุบันผมผ่อนรถหมดแล้ว แต่จะเรียกว่าเป็นการผ่อนหมดก็ไม่ถูก แต่เป็นการกู้เงินก้อนมาปิดหนี้ที่รุงรัง แล้วเงินเหลือก็เลยคิดว่าปิดรถไปเลยดีกว่า
เพื่อที่จะได้เป็นหนี้ทางเดียว ผ่อนทางเดียวจะได้ไม่ต้องวุ่นวายมาก ตอนนี้ก็จะมีหนี้หลักๆ แค่บ้านกับเงินกู้แค่นั้น ผมก็คิดว่าโอเคยังไหว ...
จนวันนึงแฟนผมตกงาน
เราเป๋กันอยู่พักนึง แต่โชคดีที่แฟนผมมีโอกาสได้ไปขายเหล้า แล้วดันขายดี มีรายได้เฉลี่ยประมาณ
2 - 3 พันบาทต่อวัน เราก็ดีใจ แต่เป็นการดีใจแค่ประมาณ 5 เดือนครับ พอโควิดมา สถานการณ์ก็เริ่มย่ำแย่ เริ่มมีประกาศห้ามขายแอลกอฮอลล์ เริ่มมีการจำกัดเวลา นู่น นี่ นั่น
และสุดท้ายก็ต้องเลิกขาย เพราะเจ้าของที่เค้าไม่ให้เราขาย ... แต่พอสักพักแฟนผมก็หานงานประจำทำได้
แม้รายได้จะลดหายลงมามากกว่า 70% จากที่ขายเหล้า แต่แฟนผมก็ต้องทนทำ เพราะบ้าน เพราะภาระหนี้สินที่ผมก่อขึ้นจากการที่อยากได้ อยากมี ...
เหมือนจะดีนะครับ
แต่คราวนี้กลายเป็นผมเอง ที่มีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน
จนผมทนไม่ไหว ต้องลาออกกระทันหัน
และลอยเคว้ง ยังหางานใหม่ไม่ได้ ยังไม่มีรายได้
จนต้องประกาศขายบ้าน และเริ่มมีคนสนใจบ้านของเรา ..
ชีวิตที่ไกล้จะถึงจุดจบ แต่ต้องกลับไปสู่จุดเริ่มต้นใหม่
นั่นก็คือไม่มีบ้าน ทั้งๆที่มันคือสิ่งที่ผมโหยหามาตลอด
ผมลองคำนวณเล่นๆ ว่าบ้านหลังนี้ผมกับแฟนใช้เงินผ่อนไปแล้วกว่า 1.4 ล้านบาท คิดๆไปแล้วก็ขำในโชคชะตาที่สุดท้ายผมก็ต้องกลับไปสู่จุดเซฟของชีวิต
และไม่รู้ว่าจะเริ่มใหม่ได้ตอนไหน เพราะนี่อายุก็จะปาไปเลข 4 แล้ว
—-
ยังไงก็เอาใจช่วยเพื่อนๆ พี่ น้อง ทุกคนนะครับ
ขอให้ผ่านสถานการณ์นี้ไปได้และ
มีความสุขในการใช้ชีวิตต่อไปครับ
กลับสู่จุดเริ่มต้น ของการใช้ชีวิต
ตามที่เกริ่นไปในหัวข้อครับ
ผมคือเด็กชายที่เกิดมาในครอบครัวที่ฐานะทางบ้านค่อนข้างจะพอกิน แต่ไม่ค่อยมีเงินครับ
มีความฝันในวัยเด็กว่า วันนึงผมจะต้องมีบ้าน มีรถ
และทำให้ครอบครัวที่ผมรักนั้นสบาย ...
—————
ปัจจุบันผมเป็นขายหนุ่มวัยใกล้เลข 4
ที่ขวนขวายอยากได้ อยากมีในสิ่งที่เรียกว่า
ปัจจัยในการดำรงชีวิตที่คนส่วนใหญ่อยากมี
นั่นก็คือ บ้าน รถ และครอบครัวที่อบอุ่น
และผมกับแฟนก็ทำได้ดั่งหวังแม้เราจะต้องเขียม
ต้องกัดฟันอดทนในการใข้ชีวิตกันมากมายขนาดไหนก็ตาม ปัจจุบันผมผ่อนรถหมดแล้ว แต่จะเรียกว่าเป็นการผ่อนหมดก็ไม่ถูก แต่เป็นการกู้เงินก้อนมาปิดหนี้ที่รุงรัง แล้วเงินเหลือก็เลยคิดว่าปิดรถไปเลยดีกว่า
เพื่อที่จะได้เป็นหนี้ทางเดียว ผ่อนทางเดียวจะได้ไม่ต้องวุ่นวายมาก ตอนนี้ก็จะมีหนี้หลักๆ แค่บ้านกับเงินกู้แค่นั้น ผมก็คิดว่าโอเคยังไหว ...
จนวันนึงแฟนผมตกงาน
เราเป๋กันอยู่พักนึง แต่โชคดีที่แฟนผมมีโอกาสได้ไปขายเหล้า แล้วดันขายดี มีรายได้เฉลี่ยประมาณ
2 - 3 พันบาทต่อวัน เราก็ดีใจ แต่เป็นการดีใจแค่ประมาณ 5 เดือนครับ พอโควิดมา สถานการณ์ก็เริ่มย่ำแย่ เริ่มมีประกาศห้ามขายแอลกอฮอลล์ เริ่มมีการจำกัดเวลา นู่น นี่ นั่น
และสุดท้ายก็ต้องเลิกขาย เพราะเจ้าของที่เค้าไม่ให้เราขาย ... แต่พอสักพักแฟนผมก็หานงานประจำทำได้
แม้รายได้จะลดหายลงมามากกว่า 70% จากที่ขายเหล้า แต่แฟนผมก็ต้องทนทำ เพราะบ้าน เพราะภาระหนี้สินที่ผมก่อขึ้นจากการที่อยากได้ อยากมี ...
เหมือนจะดีนะครับ
แต่คราวนี้กลายเป็นผมเอง ที่มีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน
จนผมทนไม่ไหว ต้องลาออกกระทันหัน
และลอยเคว้ง ยังหางานใหม่ไม่ได้ ยังไม่มีรายได้
จนต้องประกาศขายบ้าน และเริ่มมีคนสนใจบ้านของเรา ..
ชีวิตที่ไกล้จะถึงจุดจบ แต่ต้องกลับไปสู่จุดเริ่มต้นใหม่
นั่นก็คือไม่มีบ้าน ทั้งๆที่มันคือสิ่งที่ผมโหยหามาตลอด
ผมลองคำนวณเล่นๆ ว่าบ้านหลังนี้ผมกับแฟนใช้เงินผ่อนไปแล้วกว่า 1.4 ล้านบาท คิดๆไปแล้วก็ขำในโชคชะตาที่สุดท้ายผมก็ต้องกลับไปสู่จุดเซฟของชีวิต
และไม่รู้ว่าจะเริ่มใหม่ได้ตอนไหน เพราะนี่อายุก็จะปาไปเลข 4 แล้ว
—-
ยังไงก็เอาใจช่วยเพื่อนๆ พี่ น้อง ทุกคนนะครับ
ขอให้ผ่านสถานการณ์นี้ไปได้และ
มีความสุขในการใช้ชีวิตต่อไปครับ