เรากับสามีแต่งงานกันมาห้าปีเต็ม ปัจจุบันหย่ากันมาหนึ่งปีเศษแล้ว หย่าแบบศพไม่สวยเท่าไหร่นัก  สลักหลังใบหย่าเราเป็นผู้ปกครองและรับผิดชอบส่งเสียเลี้ยงดูบุตรแต่เพียงผู้เดียว ส่วนทรัพย์สมบัติที่มีร่วมกัน ก็โอนให้เป็นชื่อเค้าหมด

เหตุแห่งการหย่ามาจากปัญหาทางครอบครัว เค้าเข้ากับที่บ้านเราไม่ได้ในทุกๆเรื่อง ย้ำว่าทุกเรื่องจริงๆ การเลี้ยงดู การใช้ชีวิตไม่เหมือนกัน เค้าเป็นคนเมืองกรุงสังคมผู้ดี ส่วนเราเป็นคนต่างจังหวัดสังคมบ้านนอก รวยสำหรับเราก็ยังเรียกว่าจนสำหรับเค้าอยู่ดี

ถามว่าในเมื่อรู้แบบนี้แล้วจะแต่งงานกันทำไม??

เพราะเค้าเคยบอกเสมอว่าเค้ารักเรา เราอยู่ไหนเค้าก็อยู่ได้ ก่อนหน้านี้มาสัมผัสวิถีชีวิตที่บ้านเราบ่อยๆ ปีละนับครั้งไม่ถ้วน ก็เข้ากับคนที่บ้านได้ เค้าไม่มีปัญหา กลับบอกว่าน่าอยู่ อยู่ได้สบายมาก นั่นเลยเป็นที่มาของการแต่งงาน

แต่งงานแล้วเราเข้าไปอยู่บ้านเค้า เราเป็นสะใภ้ที่พ่อผัวแม่ผัวรัก เราไม่เคยสร้างปัญหาใดๆ เลย แต่พอวันนึงที่เราต้องการย้ายกลับมาอยู่บ้านตัวเองบ้าง เค้ากลับมีข้อแม้ต่างๆ นาๆ
จากเค้าคนที่เคยง่ายๆ อะไรก็ได้ เปลี่ยนไปเป็นคนเยอะทุกเรื่อง สุดท้ายก็อยู่ไม่ได้ เพราะเกิดปัญหาหนักระหว่างพ่อตาแม่ยาย ลูกเขย

ลงท้ายด้วยการกลับไปอยู่บ้านใครบ้านมัน
เค้าโกรธเราที่เราเลือกอยู่บ้านตัวเอง ไม่กลับไปอยู่กับเค้า ด่าว่าเราต่างๆนาๆ ข้าวของที่เคยให้เราก็ลำเลิกสารพัด  ส่วนเราก็โกรธเค้าที่ห่วงจะเอาแต่ทรัพย์ที่มีมาเป็นของตัวเอง โกรธที่เค้าเห็นแก่ตัว เห็นข้าวของเงินทองสำคัญกว่าลูกิ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไม่เคยส่งเสียหรือถามถึงลูกแม้แต่คำเดียว ใจดำแบบไม่เคยพบเคยเห็น

ผ่านมานานความโกรธที่เรามีมันหายไปเกือบหมดแล้ว ถ้าเค้ายังไม่มีใคร เราอยากกลับไป สำคัญคืออยากให้ลูกมีพ่อ มีครอบครัวอบอุ่น ลูกเรากำลังหัดพูด อยากให้เค้ามีพ่อให้เรียกพ่อเหมือนคนอื่น ทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ คิดว่าเราควรกลับไปมั้ยค่ะ