ชีวิตที่ เรียกว่า ตรงกลาง คืออะไร ??

สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะปรึกษา เรรอายุ 26 ปี ทำงานมาได้ 2ปี แล้วค่ะ ทุกคนอาจจะมองว่าเริ่มโต เป็นวันทำงาน แต่กลับกัน จริงค่ะอยู่วัยทำงานแค่ทร่ทำงาน แต่พอกลับบ้านเพื่อเป็นที่ระบายอารมณ์ คือ แม่ของเรา เขาเป็นจิตอ่อนๆค่ะ เพราะ ช่วงที่น้าติดคุก เขาคิดมากจนต้องหาจิตแพทย์ แต่เราไม่รู้ว่า มีนส่งผลถึงปัจจุบันรึป่าว เพราะแม่เรา จะไปไหนทำอะไร ก็ต้องไปแต่กับเรา เราว่างก็ไปตลออดไม่เคยปฏิเสธแต่พองานเราบุ่ง ทำงานหนัก อยากพักบ้าง เขากลับมองว่าเราอกกตัญญู แล้วชวนทะเลาะ พอเราขึ้นเสียงทำร้ายร่างกาย หนักสุดๆก็เอาแก้วฟาดใส่เรา แก้วปาดเต็มแขนเลือเอาบแขนเลยค่ะ วันนั้นจำได้ว่า ขับรถออกมาเลย เพราะกลัวใจตัวเอง จะโมโหทำร้ายแม่ตัวเอง แต่ยอมรับมีถ้อยคำรุนแรง แต่ไม่ใช่คำหยาบคาย แค่เสียงดัง ตะคอกบ้างตามอารมณ์ แต่ส่วนใหญ่ แค่เรื่องเล็กๆ แกก็ชวนทะเลาะไปหมด จากเล็กเป็นเรื่องใหญ่ จนเรารู้สึกบ้านไม่ใช่บ้าน บ้านไม่ใช่สถานที่สงบสุข เราก็เลยเริ่มตัดสินใจเข้าบ้านเฉพาะตอนนอน ออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ชวนแฟนไปออกกำลังกายบ้าง แทนที่มันจะเป็นการเลี่ยงการทะเลาะ ไม่เลยค่ะ ทวีคูณไปอีก เพราะเขาว่าเราให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่าเขา เราอยาากถามว่า อายุ 26 ปี งานก็ทำแล้ว เราว่าเราก็ดูแลครอบครัวประมาณหนึ่ง ส่งน้องเรียน ซื้อของใช้ในบ้าน ให้เงินพ่อแม่ใช้ แต่สำหรับแม่เรา เหมือนมันยังไม่พอ เขาเคยบอกเราว่า ถ้าอยากไม่อยากทำก็ออกไปอยู่ข้างนอก ไม่ต้องมาอยู่ที่บ้าน คำพูดเหมือนเราไม่ใช่ลูกอ่ะ จะไปมันก็ไปได้แหละ แต่เรากลัวเขา ไม่เงินกินข้าว ไม่มีคนดูแล เราทิ้งครอบครัวไม่ลง มันเลยเกิดคำถามว่า ความสุขของเราอยู่ตรงไหน ชีวิตแบบไหนที่อยู่ตรงกลาง แล้วเราต้องทำตัว ใช้ชีวิตยังไง ในสภาวะแบบนี้ เรารู้สึกว่า เราอึดอัดเหมือนแทบจะระเบิดออกมา อยู่แล้ว