เราเสี่ยงเป็นโรคหรือเปล่า

เราคือวัยรุ่นคนหนึ่งที่อายุ 18 เเต่ยังมองหาอนาคตตัวเองไม่เจอเลย เมื่อก่อนเหมือนเราจะเป็นซึมเศร้าเเต่พอได้เจอเพื่อน ได้พบกับสถานที่ใหม่ก็ทำให้เราดีขึ้น เเต่พอได้มาอยู่คนเดียวอีกครั้งเรากลับไม่รู้สึกว่ามีความสุขเลย เหมือนเราเเค่ใช้ชีวิตในเเบบที่คนอื่นต้องการ อยากเรียนมหาลัยก็ไม่ได้เรียน อุตส่าทำคะเเนนได้ดี กลับตัองมาเดินในเส้นทางที่คนอื่นเป็นคนเลือกเพราะเเค่ไม่อยากอธิบายว่าสิ่งที่ตัวเองเลือกมันดียังไง ไม่อยากได้รับคำพูดจากใครที่ทำร้ายความตั้งใจของตัวเอง จนสุดท้ายก็เป็นเรานั่นเเหละที่ทำร้ายความตั้งใจของตัวเอง (ฟังเเล้วตลกใช่มั้ยละ) ตอนนี้เราใช้ชีวิตในเเบบที่ตัวเองพูดได้ว่า "ต้องอดทนเท่านั้นเดี๋ยวมันก็ผ่านไป" เหมือนเราจะกลับมาเป็นซึมเศร้าอีกครั้งเราคิดว่ามันหายไปเเล้วเเต่เปล่าเลยมันไม่เคยหายไปเลยต่างหาก เราพยามยามเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันเเต่ทุกๆครั้งมันสาหัสมากที่เราต้องสู้กับมันเพียงคนเดียว เราพยามยามไม่ฟังเพลงเศร้า ไม่ดูอะไรที่กระทบจิตรใจ ชใช้ชีวิตเเบบที่เรียกได้ว่าเเทบไม่มีเวลาว่างเลย เพราะถ้าเราว่างเรารู้ตัวเลยว่าเราต้องกลับไปเป็นเเบบเดิมเเน่ๆ เเต่พอยิ่งทำนานๆไปเรากลับรู้สึกว่า แขวงมากกว่าเก่า เราเหมือนมีหลายๆตัวตนที่อยู่ในตัวเรา ตัวตนเหล่านั้นก็เเสดงต่อผู้คนต่างกัน เราว่าเราเหนื่อยมากเลยหละ55 (ที่บอกว่าเราไม่อยากว่างเพราะเราเคยทำร้ายตัวเองค่ะ เราใช้มีดคัตเตอร์กรีดเเขนตัวเอง เราคิดว่าเเค่ครั้งเเรกมันไม่เป็นไรหรอก เเต่เปล่าเลยเพราะมีครั้งนั้นจึงมีอีกสองสามครั้งตามมา เเละทุกๆครั้งกลับมีเเผลใหญ่กว่า ที่หนักกว่านั้นคือเป็นแผลที่ลบไม่หายทั้งทางจิตใจเเละทางร่างการด้วย)🙏