เราเป็นคนนึงตอนนี้กำลังหาหมอกินยาอยู่ค่ะ ความรู้สึกของเรา เราว่าทุกคนก็มีอาการเครียด วิตก กังวลกันทุกคน อยู่ที่ว่าเราจะเเก้ปัญหา หาทางออกกันเเบบไหน
ประสบการณ์ของเรา คือเรา จำความได้เราก็เป็นคนน้อยใจ คิดมากกับทุกๆเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องในครอบครัวที่ไม่มีพ่อ พ่อเสีย10ปีเเล้วค่ะ เเม่ต้องส่งลูกเรียน3คน ซึ่งเราเองก็เอ็นดูเเม่ พยายามที่จะเเบ่งเบาค่าใช้จ่าย ทางบ้านให้มากที่สุด ถึงช่วงม.6 เราทำไห้ที่บ้านเป็นห่วงเรามาก ไม่ว่าจะเที่ยว กลับบ้านดึก เรากลับบ้านมาเรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขเพราะที่บ้านไม่พูดกับเราเเม้เเต่เเม่ก็ไม่คุยกับเรา จากที่เป็นคนคิดมากคิดเยอะตลอด เราตัดสินใจตอนนั้นคือ จะผูกคอตัวเอง เราเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่าง ร้องไห้หนักมากเเต่เราก็ไม่กล้า นี้เเหละคือจุดที่เราคิดว่าเราเป็นซึมเศร้า เเต่ก็ไม่ได้ไปหาหมอน่ะ
จนเราติดมหาวิทยาลัยเราตัดสินใจไปเรียนในสาขานั้นซึ่งเป็นสาขาที่ไม่ค่อยถนัดเเต่ที่ตัดสินใจเลือกเพราะเรานึกถึงอนาคต จบมาต้องมีงานทำเเน่ๆ เงินเดือนสูง ก็เลยตัดสินใจเรียน เเละไปอยู่ไกลบ้าน ช่วงระยะที่เรียนไปตัวเองโครตท้อ ไม่มีความสุขมากๆ เริ่มมีอาการเครียดขึ้นทุกวัน เพราะกลัวจะเรียนไม่ทันเพื่อน สรุปเกรดเทอมเเรกออกมาเกรดเราเเย่มากๆ เราเลยกดดันตัวเอง เราหวังกับตัวเองไว้เยอะมากๆ (ที่บ้านต้องสบาย เเม่ต้องเห็นลูกเรียนจบทั้ง3คน ) บวกกับสังคมที่ไม่ค่อยโอเคมากนัก ทั้งมีเเฟนที่ไม่ค่อยซัพพอร์ต ไหนจะตังค่าข้าวพน.อีก
เเละเเล้วมันเป็นวันที่มาถึงใกล้จะสอบไฟนอล เราตั้งใจอ่านหนังสือมาก เเต่ด้วยที่เราไม่รู้เรื่องเรื่องที่เรียนเลย สติมาธิไม่อยู่กับตัว เราเรียนพวกภาษา เเน่นนอนอยู่เเล้วมันต้องจำๆเเละก็จำ เรากดดันมันมากกลัวว่าจะทำมาไม่ดีเหมือนครั้งก่อน เราเครียดมากโทรไปรัองกับเเม่ พูดกับเเม่ว่าเราไม่อยากเรียนเเล้ว ท้อมากๆ เราตัดสินใจกินยาที่มีอยู่ในห้องเกือบ30เม็ด ค่อยๆกินทีละเม็ดตามด้วยน้ำ กินเหมือนกินยาปกติเลยค่ะ เเต่สติ จิตใจมันไม่อยากรับรู้อะไรเเล้ว ไม่ถึง5นาที เห็นผลเลยค่ะ ว่ากว่าจะตายมันทรมานมากๆ เหมือนตายทั้งเป็น ทั้งเบลอ อ้วก ปวดหัว
รู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็อยู่รพ.เเล้วค่ะ มันทรมานมากกกกกกกก ทั้งตัวมีเเต่สายอะไรไม่รุ้เต็มไปหมด เราร้องไห้หนักมาก เเว๊บเเรกที่เห็นคือหน้าเเม่เลยค่ะ เเม่คงเสียใจไม่น้อยที่เราจบปัญหาเเบบนี้
รุ่งเช้าของอีกวันคุณพยายาบาลก็พาเราไปพบหมอจิตเเพทย์เพื่อที่จะพูดคุยหาทางเเก้ปัญหา อธิบายให้เรามีสติมากขึ้น หมอก็ให้กลับบ้านได้เเละไห้ยากล่อมประสาทเเละไห้ยาคลายกังวลมา หมอก็บอกว่าเราเป็นซึมเศร้าที่มีความเครียดสะสมมาตั้งนานเเล้ว เเละเพื่อที่จะช่วยให้เราไม่คิดมาก เเต่ทุกๆวันนี้เราเองก็กินยาอยู่ตลอด เเต่ผลข้างเคียงกลับพบว่า เรานอนไม่หลับ มีภาพหลอน อาการฝันร้ายทุกๆคืน ใครเป็นเหมือนเราบ้างค่า
ใครเป็นโรคซึมเศร้าบ้าง อาการเเบบไหนน??
ประสบการณ์ของเรา คือเรา จำความได้เราก็เป็นคนน้อยใจ คิดมากกับทุกๆเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องในครอบครัวที่ไม่มีพ่อ พ่อเสีย10ปีเเล้วค่ะ เเม่ต้องส่งลูกเรียน3คน ซึ่งเราเองก็เอ็นดูเเม่ พยายามที่จะเเบ่งเบาค่าใช้จ่าย ทางบ้านให้มากที่สุด ถึงช่วงม.6 เราทำไห้ที่บ้านเป็นห่วงเรามาก ไม่ว่าจะเที่ยว กลับบ้านดึก เรากลับบ้านมาเรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขเพราะที่บ้านไม่พูดกับเราเเม้เเต่เเม่ก็ไม่คุยกับเรา จากที่เป็นคนคิดมากคิดเยอะตลอด เราตัดสินใจตอนนั้นคือ จะผูกคอตัวเอง เราเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่าง ร้องไห้หนักมากเเต่เราก็ไม่กล้า นี้เเหละคือจุดที่เราคิดว่าเราเป็นซึมเศร้า เเต่ก็ไม่ได้ไปหาหมอน่ะ
จนเราติดมหาวิทยาลัยเราตัดสินใจไปเรียนในสาขานั้นซึ่งเป็นสาขาที่ไม่ค่อยถนัดเเต่ที่ตัดสินใจเลือกเพราะเรานึกถึงอนาคต จบมาต้องมีงานทำเเน่ๆ เงินเดือนสูง ก็เลยตัดสินใจเรียน เเละไปอยู่ไกลบ้าน ช่วงระยะที่เรียนไปตัวเองโครตท้อ ไม่มีความสุขมากๆ เริ่มมีอาการเครียดขึ้นทุกวัน เพราะกลัวจะเรียนไม่ทันเพื่อน สรุปเกรดเทอมเเรกออกมาเกรดเราเเย่มากๆ เราเลยกดดันตัวเอง เราหวังกับตัวเองไว้เยอะมากๆ (ที่บ้านต้องสบาย เเม่ต้องเห็นลูกเรียนจบทั้ง3คน ) บวกกับสังคมที่ไม่ค่อยโอเคมากนัก ทั้งมีเเฟนที่ไม่ค่อยซัพพอร์ต ไหนจะตังค่าข้าวพน.อีก
เเละเเล้วมันเป็นวันที่มาถึงใกล้จะสอบไฟนอล เราตั้งใจอ่านหนังสือมาก เเต่ด้วยที่เราไม่รู้เรื่องเรื่องที่เรียนเลย สติมาธิไม่อยู่กับตัว เราเรียนพวกภาษา เเน่นนอนอยู่เเล้วมันต้องจำๆเเละก็จำ เรากดดันมันมากกลัวว่าจะทำมาไม่ดีเหมือนครั้งก่อน เราเครียดมากโทรไปรัองกับเเม่ พูดกับเเม่ว่าเราไม่อยากเรียนเเล้ว ท้อมากๆ เราตัดสินใจกินยาที่มีอยู่ในห้องเกือบ30เม็ด ค่อยๆกินทีละเม็ดตามด้วยน้ำ กินเหมือนกินยาปกติเลยค่ะ เเต่สติ จิตใจมันไม่อยากรับรู้อะไรเเล้ว ไม่ถึง5นาที เห็นผลเลยค่ะ ว่ากว่าจะตายมันทรมานมากๆ เหมือนตายทั้งเป็น ทั้งเบลอ อ้วก ปวดหัว
รู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็อยู่รพ.เเล้วค่ะ มันทรมานมากกกกกกกก ทั้งตัวมีเเต่สายอะไรไม่รุ้เต็มไปหมด เราร้องไห้หนักมาก เเว๊บเเรกที่เห็นคือหน้าเเม่เลยค่ะ เเม่คงเสียใจไม่น้อยที่เราจบปัญหาเเบบนี้
รุ่งเช้าของอีกวันคุณพยายาบาลก็พาเราไปพบหมอจิตเเพทย์เพื่อที่จะพูดคุยหาทางเเก้ปัญหา อธิบายให้เรามีสติมากขึ้น หมอก็ให้กลับบ้านได้เเละไห้ยากล่อมประสาทเเละไห้ยาคลายกังวลมา หมอก็บอกว่าเราเป็นซึมเศร้าที่มีความเครียดสะสมมาตั้งนานเเล้ว เเละเพื่อที่จะช่วยให้เราไม่คิดมาก เเต่ทุกๆวันนี้เราเองก็กินยาอยู่ตลอด เเต่ผลข้างเคียงกลับพบว่า เรานอนไม่หลับ มีภาพหลอน อาการฝันร้ายทุกๆคืน ใครเป็นเหมือนเราบ้างค่า