3ทีมแรกคือ อิหร่าน  ญี่ปุ่นและอุซเบกิสถาน

ทีมที่4 คือ ไทย  และทีมสุดท้ายคือเวียดนาม

โดยคู่ของเวียดนามกับเลบานอน ต้องบอกเลยว่า เลบานอนเล่นดีกว่าเล็กน้อย ทำเกมบุกอยู่ตลอดเวลา แต่จบสกอร์ได้ไม่ดี  เวียดนามเล่น2นัด มาเพื่ออุด เอาเสมอเพื่อไปยิงจุดโทษ(ดูจากรูปเกม)  แต่พวกเขาทำได้ดีกว่านั้น เมื่อมายิงประตูนำใน3นาทีสุดท้ายในการเล่นทีมเยือน ทำให้เลบานอนมีเวลาเล่นเพาเวอร์เพลเพียง 3 นาที และทำได้แค่ตีเสมอ 1-1 ตกรอบไปด้วกฎ away goal

เราจะเห็นว่า เวียดนาม ค้นพบสไตล์ตัวเองแล้ว ทั้งฟุตบอลและฟุตซอล คือ เมื่อเจอทีมที่เหนือกว่า จะขออุดไว้ก่อน  เวลาเจอทีมที่ด้อยกว่าถึงจะเปิดเกมบุก  ซึ่งการเล่นแบบนี้ ถ้าทีมที่เหนือกว่าเล่นได้ไม่ดีพอ  เวียดนามจะได้ผลการแข่งขันที่ดีกลับออกไป   แต่...การเล่นแบบนี้  มันจะพัฒนาไปมากกว่าที่เป็นอยู่ได้ยากมาก ทั้งฟุตบอล ทั้งฟุตซอล เพราะเวลาไปเล่นระดับโลก  โดยเฉพาะทีมที่มาจากโซน อเมริกาใต้ ยุโรปและคอนคาเคฟ จะมีความสามารถเฉพาะตัวสูงมากๆ ถ้าจะไปอุดอย่างเดียว คุณจะไม่ได้ไปต่อแน่นอน (นอกจากดวงจับฉลากดี ได้ทีมโซนอื่น นอกจาก3โซนนี้)

** เราจึงเห็นได้ชัดเจนในทั้งฟุตบอลและฟุตซอล ฟุตซอลไทยที่เหนือชั้น เจอเวียดที่อุดแหลก (เราจะเฉือนชนะหวิวได้ เพราะเราเหนือชั้นกว่า) ผิดกับฟุตบอล ที่เราเสมอกับเวียดนาม 0-0 ทั้ง2นัด เพราะเรายังหาสไตล์ตัวเองไม่เจอ  ถ้า...เมื่อไหร่ที่ฟุตบอลเราหาสไตล์ตัวเองเจอ เราก็จะเฉือนหวิวเวียดนามที่อุดแหลกได้เช่นกันครับ **