สาเหตุของโรคซึมเศร้า ครอบครัวไม่ใช่ที่ปลอดภัยที่สุด

สวัสดีค่ะทุกคน เราอยากมาเล่ามาแชร์เรื่องราวของเราให้ทุกคนได้รับรู้ เพราะเราไม่รู้ว่าจะระบายได้ทางไหน พี่ที่สนิทกันมากๆที่รู้เรื่องราวของเราจึงแนะนำให้เรานำเรื่องราวของเรามาแชร์ในนี้ค่ะ ไม่รู้ว่ามีใครเคยเจอเหมือนกับเราหรือป่าว ถ้าคุณเคยเจอเหตุการณ์คล้ายกันกับเรา เราขอเป็นกำลังใจให้คุณด้วยเช่นกันนะคะ เริ่มแรกเลยคือเมื่อตอนเราอายุ16เราปวดหัวมากๆหาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมถึงปวดมากขนาดนั้น แม่เราพาไปหาหมอและหมอบอกว่าเราเป็นโรคเครียด+ซึมเศร้า ให้เราเข้ารับการรักษาเรื่อยๆ แม่ได้ปรึกษาป้า ป้าเราบอกแม่ว่าเราแกล้งเพื่อเรียกร้องความสนใจหรือป่าว555+ พอถึงวันที่หมอนัดอีกครั้งเราจึงได้เล่าให้หมอฟังถึงเรื่องราวของเราทั้งหมดที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ค่ะ เรื่องแย่ๆครั้งแรกเลยคือพ่อกับแม่เราเลิกกันตอนเรา8ขวบ เพราะพ่อเราไปมีบ้านน้อยเราเห็นพ่อทะเลาะกับแม่แทบทุกคืนพ่อจะเอากรรไกรมาแทงแม่ เราได้วิ่งเข้าไปห้าม เรากลัวมากแต่เราไม่อยากให้พ่อทำร้ายแม่ จนเราอายุได้9ขวบแม่ก้ได้มีแฟนใหม่(อยู่กันมาจนถึงปัจจุบัน) แม่พาแฟนใหม่เข้ามาในบ้านทั้งที่เรากับน้องชายอยุ่กันในบ้านแค่2คน เรากับน้องนอนอีกห้องนึง แม่พาแฟนไปอีกห้องนึง เราได้ยินเสียงแม่ล็อคกลอนห้องเราจากข้างนอก เราก้สงสัยว่าแม่มาล็อคทำไม ตอนนั้นประตูห้องที่เรานอนลูกบิดมันหลุด เราจึงเอามือเราสอดเข้าไปในรูลูกบิดและเปิดกลอนอีกอันที่ติดอยุ่กับประตู เราสงสัยว่าเสียงอะไรดังมาจากในห้องนอนเล็ก เราจึงปีนตู้หน้าห้องนอนเพื่อดูว่าในห้องมีอะไร แต่ภาพที่เราเห็นคือแม่เรามีอะไรกับแฟนเขากำลังจับไอ้นั่นของแฟนเขาอยู่ด้วย ด้วยความเป็นเด็กเราไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เราก้ตกใจหล่นลงมาจากตู้เลยทำให้มีเสียง และรีบวิ่งเข้าห้องเราไป แม่เปิดประตูมาดูเราแต่เราแกล้งหลับ พอแม่ออกไปเราก้นอนกอดน้องชายและร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่ม แม่ได้อยู่กับแฟนเขามาเรื่อยๆจนเราอายุประมาณ14-15 เรามาอยู่ห้องแถวกับแม่ใกล้ๆโรงงานที่แม่ทำงานอยู่ ห้องมันเลยไม่มีอะไรกั้นเข้าห้องมาก้เจอโซฟาตรงที่นั่งเล่นและทีวีกั้นระหว่างที่นั่งเล่นกับเตียงนอน คืนนั้นแฟนของแม่มาหอมแก้มเรา เราก้สะดุ้งตื่น เราตกใจมาก เขาเห็นเราตื่นเขาเลยเดินถอยหลังออกไป เราเห็นตาเขาเยิ้มหน้าเขาแดงเราคิดว่าเขาเมามาแน่ๆ เช้ามาเราบอกแม่ว่าแฟนแม่มาหอมแก้มเรา แม่พูดกับเราว่า"มันคงคิดถึงลูกมัน เห็นมันบ่นคิดถึงลูกมันอยู่" เราก้แบบเห้ย!แต่กูไม่ใช่ลูกมันนะเว้ยมันไม่มีสิทธิมาทำกับกูแบบนี้สิทำไมแม่พูดแบบนี้ เราเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจมาตลอดจนมาวันนึงลุงๆป้าๆลูกพี่ลูกน้องเรามากินข้าวกันที่บ้านเรา เราได้เข้าไปอาบน้ำ ห้องน้ำบ้านเป็นกำแพงกั้นแต่ไม่สูงถึงหลังคาถ้าใครปีนขึ้นไปดูก้เห็นหมด เราอาบน้ำอยู่ได้ยินเสียงแชะ! เราก้ตกใจเงยหน้าขึ้นไปเห็นโทรศัพท์เราก้กรี๊ดเสียงดัง แม่ลุงป้าวิ่งมาดูถามว่าเกิดอะไรขึ้น เราก้บอกว่ามีคนถ่ายรูปหนู แต่แม่ไม่เชื่อบอกว่าเราหูฝาดตาฝาด ลุงเลยมาดูและลุงเห็นว่ามีรอยนิ้วสีดำๆอยุ่ที่กำแพงแสดงว่ามีคนปีนขึ้นไปจริงๆ แม่เลยออกไปถามแฟนแม่ว่าได้ทำมั้ย แต่แฟนแม่ปฏิเสธและรีบเก็บโทรศัพท์ใส่ใต้เบาะรถและขี่รถออกไปเลย ไม่มีใครเรียกร้องความยุติธรรมให้เราเลย คนในครอบครัวไม่มีใครรักเราเลย เรารุ้สึกแบบนี้มาตลอด จนเราทนไม่ไหวแม่เลยให้เราไปอยู่บ้านป้า ตอนนั้นป้าก้มีแฟนใหม่ค่ะแฟนเขาเพิ่งออกมาจากคุกติดคุกมา20ปี มีอยู่คืนนึงเรานอนอยู่ในห้องเราแฟนป้าก้เข้ามาในห้องเรา(ป้าไม่ให้เราล็อคห้องค่ะ) เขาเข้ามาหอมแก้มเราตอนเรานอน เราก้สะดุ้งตื่นแล้วเขาก้ออกไป สักพักเขาเข้ามาอีกหอมแก้มเราอีกเราก้งง มันเป็นห่าไรของมันมาหอมแก้มกูทำไม(ตอนนั้นเราคิดว่าเขารักเราเหมือนลูกหลาน) พอครั้งที่สามเขาเข้ามาอีกรอบนี้จูบปากเรา เราตกใจมากแล้วผลักเขาออกแล้วบอกว่าออกไป เราจึงไปล็อคประตู และนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงเรากลัวมาก และเราก้ได้ยินเสียงบิดลูกบิดเราล็อคห้องไว้เขาจึงเข้ามาไม่ได้แล้ว เช้ามาเราเลยบอกป้าว่าเขาทำกับเราแบบนี้ ป้าพูดกับเราแค่เราไม่มีหลักฐานไปกล่าวหาเขาไม่ได้ เราเสียใจมากๆค่ะทุกคน ครอบครัวของเราไม่มีใครเรียกร้องความยุติธรรมให้เราได้เลย ทุกคนเพิกเฉยกับทุกเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นกับเรา ตอนเราเป็นโรคเครียดและซึมเศร้าเราก้ได้เล่าให้หมอฟัง หมอทำได้แค่ให้ยาคลายเครียด ยานอนหลับ และยาขยายหลอดเลือดให้เรามากินและให้เราหาทางบำบัดตัวเอง เราลองทุกอย่างแล้วค่ะ ทั้งออกกำลังกาย ไปเที่ยว เข้าวัด แต่ไม่มีอะไรทำให้เราลืมอดีตได้เลย เราไม่หายจากโรคนี้สักที ทุกๆเหตุการณ์มันวนเวียนอยู่ในหัวเราตลอด เราควรทำยังไงดีคะ ทุกคนช่วยแนะนำเราหน่อยนะคะ เราจมอยู่กับสิ่งพวกนี้มานานมากๆ 15ปีมันทรมานมากๆเลยค่ะ ตอนนี้เรา24แล้ว เรายังไม่เคยลืมสิ่งที่พวกเขาทำกับเราได้เลย😢