วันนั่นเราไปบ้านแม่แฟน แล้วเพื่อนแม่นางก็ชมเราว่าเราน่ารัก แกบอกว่าแม่แฟนเราชมเราให้ฟังบ่อยๆ เราก็ยิ้มหวานรับไป สักพักตอนจะกลับ แฟนกลับบอกแม่ว่าเราชอบเล่นแต่ไพ่ พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เรางงแต่ทำได้แค่เงียบ ทั้งที่เราแทบไม่ได้เล่นอะไรขนาดนั่น อยู่แต่กับแฟน นานๆจะกลับบ้านไปก็เล่นกับพี่น้อง ตังก็ตังเรา เราหาใช้เองทุกบาททุกสตางค์ พอขึ้นรถเราก็ถาม ว่าทำไมต้องบอกแม่แบบนั่น ได้อะไรบ้างพี่พูด ถ้าไม่ได้อะไรจะพูดทำไม เค้าบอกว่าพูดเพื่อริสเคดิตเรา หมั่นไส้เห็นแม่ชมเรา
พอมาวันนี้เราเล่าให้เค้าฟัง ว่าเราต้องอดทนกับอะไรบ้างที่จะเข้ากับแม่ผัวได้ แล้วที่เค้าพูดวันนั้นเราเสียใจ เค้าตอบเราแค่ว่าถ้าต้องทนมากนักก็ไม่ต้องทน เราร้องไห้แล้วเดินเข้าห้องมาเลย เค้าไม่แม้แต่จะถามว่าเราเหนื่อยไหม แม่เค้าบ่นเก่งเราก็ปรับตัว ฟังเงียบๆ
นี่มันไม่ใช่ความรักใช่ไหม เราทนไปมากรึเปล่า