อยากหายไปจากโลกนี้ :(

ในครอบครัวเรารู้สึกว่า เราส่วนเกินมาก เวลานึกถึงอะไรเราจะมาทีหลังตลอด มีพี่น้องสามคน เราเป็นลูกสาวคนเดียวคนกลาง เราอายุ 19 จำได้ตอนยังไม่มีน้อง พ่อกับเเม่จะชอบอวยเเต่พี่ชาย มันไม่ใช่ตลอดนะค่ะ ส่วนใหญ่อ่ะคะ น้อยใจมากเเต่ก็ได้เเต่เงียบ จนพี่ชายเเต่งงานพ่อเเม่ก็ปล่อยมีความสุขของเขา จนมามีน้องสุดท้อง น้องชาย อยู่ป.3เเล้วนะ เวลาทะเลาะกับน้อง เราผิดตลอดในสายตาเขา ตอนนี้อะไรๆนึกถึงน้องเป็นคนเเรก บางที่เขาสั่งให้เราทำอะไรยังงี้ เราจะชอบเเซวประชดเขา ไม่สั่งให้ลูกชายสุดที่รักทำละ รักนักไม่ใช่หรอ ?!! เเม่ได้ยินก็นิ่ง เราไม่อะไรกับน้องเลยนะ ก็เล่นปกติพี่น้อง เเต่เราน้อยใจพ่อกับเเม่มากกว่า เวลาเห็นน้องไม่สบายพ่อรีบร้อนไปซื้อหายาลดไข้ให้ ตอนเราไม่สบายบ้างไม่เคยเลยนะเเบบนี้ อาจจะโตเเล้ว อันนี้พอเข้าใจ เเต่จำได้ตอนล้มรถกับญาติ ญาติขับ วัววิ่งชนตักหน้ารถ เบรกสุดมือ จนเรากระเด็นหัวกระเเทกกับถนน ตอนนั้นเราปวดหัวมากตาลาย ดิ้นร้องปวดหัว ๆ พ่อมาถึงดูเรา เขาบอกว่า โกหกป่าว เหมือนเขาคิดว่าเราเรียกร้องความสนใจ ตอนได้ยิน ในใจตอนนั้นอยากไล่ให้กลับบ้านมาก ไม่ต้องมาดงมาดูกูแล้ว กลับๆให้หมด เฟลมาก เเต่ตอนนั้นปวดหัวมาก เราเลยไม่อยากอะไรมากปล่อยๆผ่านๆ แม่นี้มีความห่วงๆบ้าง เเต่พ่อคืออยากไล่ให้กลับมาก บางทีอยากไปไกลจากบ้านให้พ้นๆ อยากมีบ้านของตัวเอง อยู่คนเดียว อยากให้ใจเป็นก่อนหินที่ไม่รู้สึกอะไรเลย อยากให้มันชินจนเย็นชาไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ ไม่รู้ว่ากูเกิดทำไม ถามตัวเองตลอดนะ กูเกิดมาทำไม เลือกได้ไม่อยากเกิดมาเลย !!!!!!!!