ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนจะทำยังไงดีสภาพจิตใจแย่มากค่ะ

ค่ะตามหัวข้อเลย คือ เรามีแม่เลี้ยงที่เขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิดเลยค่ะ เราเห็นเขาเป็นแม่ รักเหมือนแม่แท้ๆเลยค่ะ

แต่ปัญหาคือ ปากเขาร้ายค่ะใจร้อนชอบพูดตะคอกใส่ เขาชอบพูดให้เราเสียหน้า ชอบพูดแทงใจดำ เอาเรื่องส่วนตัวเวลาที่เราไม่สบายใจ หรือ มีปัญหาไปเล่าให้คนระแวกบ้านฟัง 
ทำให้เราไม่กล้าระบายและเก็บคำพูดมาคิดตลอด

คุณพ่อแท้ๆของเราพยามไม่ให้เกิดปัญหา หรือ ทำให้ปัญหาในบ้านน้อยที่สุด คือเลือกที่จะบอกว่า
"ช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรหรอก" ซึ่งคุณพ่อก็ค่อนข้างที่จะแคร์เราอยู่บ้าง คอยมาถามไถ่สภาพจิตใจเราตลอด
เรื่องแบบนี้มันเป็นปมเล็กๆตั้งแต่เด็กทำให้เราเป็นคนขี้อายไม่กล้าแสดงออกจนตอนนี้เป็นปมใหญ่ในชีวิต อยากหนีออกไปให้ไกล
แต่ก็ทำไม่ได้

การแก้ปัญหาของเรา ทำมาหลายวิธีค่ะทั้งอธิบาย นั่งเปิดใจต่างๆแต่คำตอบที่เขาพูดกลับมาคือ ถ้าแค่นี้รับไม่ได้ก็ออกไปหรือบางทีจะชอบพูดถึงคุณแม่แท้ๆว่าแม่แท้ๆเป็นคนทิ้งเราเขาถึงต้องมานั่งเลี้ยงเราค่ะ เราทำได้แค่เงียบเก็บมาร้องไห้ทุกคืน คุยกับคุณพ่อเขาก็บอกว่าเราคิดมาก บทสรุปของการแก้ปัญหาคือเราทำตัวเหมือนเดิมปกติแต่ข้างในเราพังมากง้อเขาอยู่ทุกครั้งไปแต่ครั้งนี้คือเราไม่ไหวจริงๆ 

เราติดนิสัยพวกนี้เอาไปใช้กับคนใกล้ตัวโดยไม่รู้ตัวบ้างแต่พอรู้ตัวก็ทำให้คนใกล้ตัวรู้สึกแย่ไปแล้ว ทำได้แค่ขอโทษขอโพยไป

เคยไปอยู่หอกับแฟนสภาพจิตใจดีขึ้นมากแฟนเป็นคนคิดบวกมองโลกในแง่ดีทำให้เราดีขึ้นมาก เพราพด้วยเหตุการณ์โควิดตอนนี้ทำให้เราต้องกลับบ้านพูดตามตรงไม่อยากกลับเลยค่ะแต่ก็คิดถึงครอบครั

-ตอนนี้เราไม่ได้คุยกับแม่มาจะเดือนนึงแล้วค่ะอาหารก็คือทำเองทุกอย่าง กินแค่วันละมื้อเดียวเพราะเราไม่อยากใช้เงินค่ะ-

---