เมื่อพ่อเราไม่ใช่ความสบายใจของคนในบ้าน

มีพ่อที่เจ้าอารมณ์ ต้องการให้คนในบ้านทำตามทุกอย่างที่ต้องการ เพียงเพราะเป็นหัวหน้าครอบครัว หาเงินให้ใช้ เวลามีปัญหาไม่สามารถปรึกษาได้ คนในครอบครัวไม่สบายใจที่จะพูดด้วย ไม่ใช่แค่ตัวเราแต่ทุกคน พี่ชายเรา แม่เรา ทุกคนไม่รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ให้ความอบอุ่นแต่กลับต้องมานั่งคุยกันเองเพราะไม่กล้าที่จะพูดคุยด้วย ด้วยบุคลิกและนิสัยเจ้าอารมณ์ของเขา ยกตัวอย่างการไปบ้านยาย (หรือไปญาติทางฝ่ายแม่) ถ้าเขาไปด้วยการกินข้าวที่บ้านยายครั้งนั้นจะเงียบ ไม่มีคนกล้าพูดคุย ไม่กล้าคุยกันเสียงดัง ครั้งไหนที่เราคุยกันสนุกหรือหัวเราะกันดัง เขาจะตะหวาดว่าจะหัวเราะอะไรนักหนา เสียงดังอะไรกัน ทำให้ทุกคนทางฝั่งแม่เราไม่กล้าพูดคุย สร้างความอึดอัดใจ แม่เห็นปัญหานี้จึงพยายามพูดคุยเรื่องนี้ แต่กลับได้คำตอบว่า เป็นคนหาเลี้ยงพวก พ่อแม่กูก็เป็นคนเลี้ยงคนดูแล ซึ่งเราได้ยินคำนี้แล้วมันเหมือนกับว่าสิทธิพวกเราไม่เท่ากัน และตัวอย่างเช่น เราหยอกล้อเล่นกับแม่ แต่เขามาได้ยินกลับมาหาว่าเราทะเลาะอะไรกัน จากที่กำลังคุยสนุกหรือเล่นกัน กลับหมดสนุกแยกย้าย รู้สึกแย่มากค่ะ ไม่รู้จะปลอบใจแม่ปลอบใจตัวเองว่ายังไง มีบางครั้งที่เราก็เถียงเพราะเราไม่ได้ทำอะไรผิดและไม่ได้ทะเลาะกับแม่ เขากลับมองว่าเราไม่เชื่อฟัง โมโหใส่เราทั้งๆที่เราพยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจ เป็นความอึดอัดใจที่ไม่รู้จะระบายที่ไหนมาตั้งแต่เราจำความได้ แอบอึดอัดใจมากๆ แอบร้องไห้บ่อยครั้ง