อยากกลับบ้านแต่ไม่อยากกลับบ้าน

สวัสดีค่ะ ตอนนี้มีเรื่องกระวนกระวายใจมาก กำลังสับสนในชีวิตว่าควรเอาไงต่อดี พอดีบ้านอยู่สุราษ แต่มาเรียนหาดใหญ่ พอมาอยู่ที่นี้รู้สึกว่ามันดีกว่าตอนอยู่บ้าน ได้ใช้ชีวิตในแบบที่อยากจะเป็น อยู่นี้มา 6 ปีแล้วค่ะ กลับบ้านทีนี้นับครั้งได้เลย จะกลับแค่ช่วงจำเป็น เช่น ทำงานอีเว้นท์ หรือ ปิดเทอม แต่ตอนนี้จบมาได้ 2 ปีแล้ว เพิ่งออกจากงานด้วย พ่อแม่เลยอยากให้กลับบ้าน แต่เราไม่อยากกลับเท่าไร อยากอยู่นี้ต่อ เลยหาทางแก้ปัญหาโดยการโทรกลับหาที่บ้านบ่อยๆ ยิ่งเวลาวิดีโอคอลไป มันทำให้เรารู้สึกผิด เพราะจะเห็นพ่อกับแม่แก่ลงเรื่อยๆ ผิดหูผิดตา ใจนึงก็อยากกลับ แต่ใจนึงก็ไม่อยากกลับ เรารู้สึกว่าอยู่นี้มีความสุขกว่าอยู่บ้าน บ้านก็มีความสุขนะแต่ไม่เท่าที่นี้ แต่พ่อแม่ก็ต้องดูแล แต่ก็ไม่อยากกลับ เนี้ย เราเถียงกับตัวเองแบบนี้มาทุกวัน จนเราไม่รู้จะทำไงดี กตัญญูก็ใช่ แต่กลับบ้านไปก็ไม่มีความสุขเท่าที่นี้ แต่ถ้ากลับไปแปปเดียว พอจะกลับมาหาดใหญ่อีกที พ่อแม่ก็ทำเหมือนไม่อยากให้มา มันอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่เก็บเอาไว้คนเดียว ทางไหนก็เครียด เห้ออออ เรารู้สึกว่าตั้งแต่เด็กเราไม่ได้รับการเลี้ยงดูที่ดี หรือการสอนที่ดีเท่าไร โตมากับไม้เรียว ไม้แขนเสื้ิอ สายเข็มขัด ด้ามไม้กวาด ภาพติดตาเวลาทำผิดนิดๆ หน่อยๆ หรือเถียงแบบเด็กๆ แม่ก็จะหยิบไม้แขวนเสื้ิอ หยิบไม้กวาดมาไล่ตี ส่วนเราก็วิ่งหนีทั้งน้ำตา จนเราต้องยกมือไหว้ขอร้อง อ้อนวอน แต่แม่ก็ยังตีอยู่ดี อยู่บ้านก็ได้อยู่แค่ชั้น 2 ทีวีก็ไม่ได้ดู ขอแม่ดูบางทีแม่ก็ไม่ให้ บางครั้งโดนตีต่อหน้าพ่อ พ่อก็ไม่ช่วย เวลาร้องเรียกให้ช่วย พ่อก็จะเฉยมาก มันไม่ใช่เซฟโซนตั้งแต่ตอนเด็กๆ แล้ว แต่เราก็รักพ่อกับแม่มากอยู่ดี จนถึงตอนนี้ ได้มีเวลา ได้อยู่คนเดียวกับตัวเอง มันคือทางออกที่แท้จริง มีความสุขจริงๆ แต่เป็นสุขที่ไม่สุด เพราะเราก็อยากกลับบ้านแต่ก็ไม่อยากกลับอยู่ดี ตอนนี้พิมพ์ไปร้องไห้ไป สงสารตัวเองแต่ยังสับสนอยู่ ว่าเราจะกลับไปจุดเดิมมั้ย เผื่ออะไรจะดีขึ้น แต่ก็ไม่อยากกลับ มันบาปมั้ย มันควรทำยังไง กลัวเหลือเวลาไม่มากที่จะดูแลพ่อแม่ แต่เวลาความสุขตัวเองตอนนี้ก็สำคัญ ทำยังไงดี ทำไงดี