สวัสดี วันนี้เรามีเรื่องราวของเราเองอยากจะมาเล่ามาระบาย เพราะตอนนี้เราจมอยู่กับเรื่องเดิมๆในอดีต เราอึดอัดมากเพราะไม่มีครเข้าใจเราจริงๆ
เราอายุ20 เมื่อปี2018 พ่อเราล้มทำให้เลือดคลั่งในสมอง ได้ผ่าตัดและพักฟื้นอยู่3 -4 เดือน พ่อเรากลับมาเดินได้เป็นปกติ ครอบครัวเราแฮปปี้ดี ฐานะการเงินเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ รายได้มาจากการทำสวนทำไร่ เรามีความสุขกับชีวิตตอนนั้นแต่เราก็ยังเป็นเด็กเอาแต่ใจพ่อแม่หาให้เราตลอดขอแค่ให้เราบอก แต่พ่อเราก็กลับมาป่วยหนักอีก รอบนี้หลายโรคมาก แม่ต้องเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลนาน ทำให้เงินที่มีก็หมดไปเรื่อยๆ เพราะแม่ต้องให้น้องชายเราด้วย รวมถึงตัวเราเองอีก
หลังจากพ่อหายแม่ก็เป็นหนี้หลายที่ทั้งในระบบทั้งนอกระบบ จนมาถึงปลายปี2019 เราขึ้นม.6 เราเริ่มคุยเรื่องเรียนต่อแบบจริงจังกับที่บ้าน พ่อแม่ที่บอกให้เราตั้งใจเรียนไม่ว่าเราจะเรียนอะไรเขาจะส่งเราเอง ตอนนั้นเราอยากเรียนเกี่ยวกับสายสุขภาพ เราพยายามไปติวกับเพื่อน แม่เราก็สนับสนุนตลอด แต่มีอยู่วันหนึงพ่อเราก็ป่วยอีก ต้องผ่าตัดหัวไหล่ หลังจากเราไปเยี่ยมพ่อเราต้องมาอยู่กับย่า ป้า ลุงและย่าที่เป็นญาติฝั่งพ่อบอกกับเราว่าให้เราหยุดเรียนเพราะทำให้แม่ให้พ่อลำบาก เราเสียใจมากและกลับมาคิดว่ามันคงจริง หลังจากพ่อหาย แม่กับพ่อเริ่มมีปัญหากัน เพราะเงินที่หามาได้มันไม่พอใช้ แล้วยังเป็นหนี้อีก
เราเริ่มคุยกับคนในบ้านน้อยลงเพราะรู้สึดว่าตัวเราที่เป็นภาระ แต่เราโชคดีที่มีเพื่อนในรร.ที่ดี คอยช่วยเหลือเสมอ หลังใกล้จบม.6
หลังๆมาพ่อกลับมาสูบบุหรี่กินเหล้า แม่ก็ห่างออกจากเราจากพ่อ แล้วลุงก็จับได้ว่าแม่เรามีคนอื่น ทุกคนมารุมด่าเรา จากที่เราทึ่งกับสิ่งที่รู้ทำให้เรายิ่งเสียใจเหมือนชีวิตเราพัง เรากินยาฆ่าตัวตาย แต่เราไม่ตาย เราต้องมาเผชิญเรื่องร้ายๆในทุกวัน ทุกคนพูดว่ามันคือความผิดเรา แม่เลยให้เราย้ายไปอยู่กับหลานของยาย เพื่อให้เราออกจากเรื่องพวกนี้ แต่มันก้หนีไม่พ้นหรอก พ่อเราเมาขับรถชนกับคนอื่น คู่กรณีให้จ่ายค่าซ้อมให้ ตอนนั้นแม่เรามีเงินเก็บที่จะเอาไว้ให้เราจ่ายค่าเทอมมหาลัยอยู่ สองหมื่น ลุงบอกให้แม่เอาเงินไปจ่ายช่วยพ่อแต่แม่ปฏิเสธบอกว่าเก็บไว้ให้เรา วันนั้นเป็นช่วงกีฬาสีเรานอนบ้านเพื่อน ทางที่บ้าน ลุงได้โทรไปถามเราว่า จะเรียนหรือจะให้พ่อติดคุก เราพูดไม่ออกเรา มันจุก มันเจ็บ มันไม่รู้จะต้องทำอะไรต่อ เราเลยต้องสละสิทธิ์มหาลัย
หลังผ่านมาไม่นานแม่ก้โทรมาบอกว่าเลิกกับพ่อแล้ว เราเสียใจที่ทำไมแม่ทำให้เรามีคริบครัวแบบคนอื่นไม่ได้
ตอนนี้เราติดต่อกับฝั่งพ่อเพียงคนเดียวคือลูกพี่ลูกน้องที่โตด้วยกันมาและพี่เขาก้ช่วยเหลือเราตลอด
ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใครเลย
แม่มีครอบครัวใหม่ คงลืมน้องชายที่อยู่กับพ่อไปแล้ว เรารู้สึดผิดที่เราปล่อยให้น้องต้องลำบาก
ตอนนี้เราเลือกเรียนสิ่งที่เราไม่ได้อยากเรียน เราต้องเรียนไปทำงานไป
เรากลับบ้านสองเดือนครั้ง เราจะได้รับการช่วยเหลือเรื่องเงินกับแม่ตอนที่เรากลับบ้านเท่านั้น
แต่ทุกสันนี้แม่ก็พูดในเชิงที่ว่าเราเป็นลูกติดไปขอเงินบ่อยๆทำให้แม่หนักใจ ทำให้เราไม่ขอเขาอีกต่อให้เราไม่มีเงินกินข้าว
วันนี้เราเหนื่อยมากเลย แล้วเราก็ออกจากความรู้สึกคสามคิดแบบนี้ไม่ได้สักที
ทุกวันนี้เราได้รับเงินจากการเลี้ยงดูของพี่ที่เรารู้จัก มันไม่ต่างกับการขายตัวเลย กับการที่มานอนด้วยกันแล้วเขาจ่ายเงินเรา
เราไม่อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป คนที่เข้ามาในชิวิตเราไม่มีใครรับได้แน่นอนที่เราทำอะไรแบบนี้
เราอยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ อยากมีความสุขอีกครั้ง อยากมีคนที่เข้าใจเรา
ให้เรื่องของชั้นเป็นเเพียงนิทาน
เราอายุ20 เมื่อปี2018 พ่อเราล้มทำให้เลือดคลั่งในสมอง ได้ผ่าตัดและพักฟื้นอยู่3 -4 เดือน พ่อเรากลับมาเดินได้เป็นปกติ ครอบครัวเราแฮปปี้ดี ฐานะการเงินเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ รายได้มาจากการทำสวนทำไร่ เรามีความสุขกับชีวิตตอนนั้นแต่เราก็ยังเป็นเด็กเอาแต่ใจพ่อแม่หาให้เราตลอดขอแค่ให้เราบอก แต่พ่อเราก็กลับมาป่วยหนักอีก รอบนี้หลายโรคมาก แม่ต้องเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลนาน ทำให้เงินที่มีก็หมดไปเรื่อยๆ เพราะแม่ต้องให้น้องชายเราด้วย รวมถึงตัวเราเองอีก
หลังจากพ่อหายแม่ก็เป็นหนี้หลายที่ทั้งในระบบทั้งนอกระบบ จนมาถึงปลายปี2019 เราขึ้นม.6 เราเริ่มคุยเรื่องเรียนต่อแบบจริงจังกับที่บ้าน พ่อแม่ที่บอกให้เราตั้งใจเรียนไม่ว่าเราจะเรียนอะไรเขาจะส่งเราเอง ตอนนั้นเราอยากเรียนเกี่ยวกับสายสุขภาพ เราพยายามไปติวกับเพื่อน แม่เราก็สนับสนุนตลอด แต่มีอยู่วันหนึงพ่อเราก็ป่วยอีก ต้องผ่าตัดหัวไหล่ หลังจากเราไปเยี่ยมพ่อเราต้องมาอยู่กับย่า ป้า ลุงและย่าที่เป็นญาติฝั่งพ่อบอกกับเราว่าให้เราหยุดเรียนเพราะทำให้แม่ให้พ่อลำบาก เราเสียใจมากและกลับมาคิดว่ามันคงจริง หลังจากพ่อหาย แม่กับพ่อเริ่มมีปัญหากัน เพราะเงินที่หามาได้มันไม่พอใช้ แล้วยังเป็นหนี้อีก
เราเริ่มคุยกับคนในบ้านน้อยลงเพราะรู้สึดว่าตัวเราที่เป็นภาระ แต่เราโชคดีที่มีเพื่อนในรร.ที่ดี คอยช่วยเหลือเสมอ หลังใกล้จบม.6
หลังๆมาพ่อกลับมาสูบบุหรี่กินเหล้า แม่ก็ห่างออกจากเราจากพ่อ แล้วลุงก็จับได้ว่าแม่เรามีคนอื่น ทุกคนมารุมด่าเรา จากที่เราทึ่งกับสิ่งที่รู้ทำให้เรายิ่งเสียใจเหมือนชีวิตเราพัง เรากินยาฆ่าตัวตาย แต่เราไม่ตาย เราต้องมาเผชิญเรื่องร้ายๆในทุกวัน ทุกคนพูดว่ามันคือความผิดเรา แม่เลยให้เราย้ายไปอยู่กับหลานของยาย เพื่อให้เราออกจากเรื่องพวกนี้ แต่มันก้หนีไม่พ้นหรอก พ่อเราเมาขับรถชนกับคนอื่น คู่กรณีให้จ่ายค่าซ้อมให้ ตอนนั้นแม่เรามีเงินเก็บที่จะเอาไว้ให้เราจ่ายค่าเทอมมหาลัยอยู่ สองหมื่น ลุงบอกให้แม่เอาเงินไปจ่ายช่วยพ่อแต่แม่ปฏิเสธบอกว่าเก็บไว้ให้เรา วันนั้นเป็นช่วงกีฬาสีเรานอนบ้านเพื่อน ทางที่บ้าน ลุงได้โทรไปถามเราว่า จะเรียนหรือจะให้พ่อติดคุก เราพูดไม่ออกเรา มันจุก มันเจ็บ มันไม่รู้จะต้องทำอะไรต่อ เราเลยต้องสละสิทธิ์มหาลัย
หลังผ่านมาไม่นานแม่ก้โทรมาบอกว่าเลิกกับพ่อแล้ว เราเสียใจที่ทำไมแม่ทำให้เรามีคริบครัวแบบคนอื่นไม่ได้
ตอนนี้เราติดต่อกับฝั่งพ่อเพียงคนเดียวคือลูกพี่ลูกน้องที่โตด้วยกันมาและพี่เขาก้ช่วยเหลือเราตลอด
ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใครเลย
แม่มีครอบครัวใหม่ คงลืมน้องชายที่อยู่กับพ่อไปแล้ว เรารู้สึดผิดที่เราปล่อยให้น้องต้องลำบาก
ตอนนี้เราเลือกเรียนสิ่งที่เราไม่ได้อยากเรียน เราต้องเรียนไปทำงานไป
เรากลับบ้านสองเดือนครั้ง เราจะได้รับการช่วยเหลือเรื่องเงินกับแม่ตอนที่เรากลับบ้านเท่านั้น
แต่ทุกสันนี้แม่ก็พูดในเชิงที่ว่าเราเป็นลูกติดไปขอเงินบ่อยๆทำให้แม่หนักใจ ทำให้เราไม่ขอเขาอีกต่อให้เราไม่มีเงินกินข้าว
วันนี้เราเหนื่อยมากเลย แล้วเราก็ออกจากความรู้สึกคสามคิดแบบนี้ไม่ได้สักที
ทุกวันนี้เราได้รับเงินจากการเลี้ยงดูของพี่ที่เรารู้จัก มันไม่ต่างกับการขายตัวเลย กับการที่มานอนด้วยกันแล้วเขาจ่ายเงินเรา
เราไม่อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป คนที่เข้ามาในชิวิตเราไม่มีใครรับได้แน่นอนที่เราทำอะไรแบบนี้
เราอยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ อยากมีความสุขอีกครั้ง อยากมีคนที่เข้าใจเรา