ตอนเด็กเราจะติดพ่อมากๆเลยค่ะ จนแม่ก็บ่นว่าเราเข้าข้างพ่อตลอด แต่พอเราอายุประมาณ 13 พ่อกับแม่เลิกกันกันค่ะ พ่อไปอยู่กับญาติเขาที่ต่างจังหวัด ส่วนเราอยู่กับแม่ค่ะ
ตั้งแต่พ่อกับแม่เลิกกัน พ่อไม่เคยส่งเสียเลย ไม่เคยถามไถ่อะไรด้วย มีแต่เราที่โทรไปบอกว่าเราสอบได้ ม.ที่นี้ เขาก็ยินดีด้วยค่ะ เคยมีครั้งนึงจะซื้อรถเลยโทรไปขอให้พ่อช่วย พ่อปฏิเสธค่ะบอกว่า แม่เอ็งมีเงิน พ่อไม่มี ช่วยไม่ได้
เรียนจบมีงานทำเราก็โทรไปบอกพ่อค่ะว่าได้งานอะไร ที่ไหน พ่อก็ยินดีค่ะ แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร
จนเวลาเนินนาน เราอายุ 30+ เราก็ไม่ติดต่อพ่อเลย จนวันนึงพ่อติดต่อมาผ่านทางญาติแม่ อยากคุยกับเรา แต่ความรู้สึกเราคือไม่อยากคุยด้วยค่ะ มันไม่มีอะไรจะคุยแล้ว บทสนทนาเลยเป็นแบบถามคำตอบคำและคิดว่าพ่อคงรู้สึกไม่ดีมากๆ
แม่ว่าเราค่ะว่าเราทำให้พ่อเสียใจมาก แต่เราก็ไม่พูดอะไรนะคะ ตัวเราไม่ได้รู้สึกเกลียดพ่อค่ะ แต่แค่ไม่อยากคุย เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมาแล้ว แต่พูดไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นเลยเลือกเงียบค่ะ
เราห่างพ่อมาตั้งแต่อายุ 13 ค่ะ หลังจากนั้นชีวิตเราทุกข์/สุขคือจะมีแม่มาตลอด ถ้าดูการติดต่อจะเป็นเราที่ติดต่อเสียมากกว่าค่ะ เลยคิดว่าเรากับพ่อขาดช่วงระยะเวลาเหล่านั้นไปแล้ว แทบไม่มีพ่ออยู่ในช่วงเวลานั้นเลย
นี่จะเป็นเหตุผลให้เราไม่อยากคุยกับพ่อมั้ยคะ และมันผิดมากมั้ย เราเข้าใจหัวอกพ่อแม่ค่ะ แต่อยากให้มองมุมเราบ้าง เราเองก็ไม่โอเคเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ
เราไม่คุยกับพ่อ มันผิดมากไหม
ตั้งแต่พ่อกับแม่เลิกกัน พ่อไม่เคยส่งเสียเลย ไม่เคยถามไถ่อะไรด้วย มีแต่เราที่โทรไปบอกว่าเราสอบได้ ม.ที่นี้ เขาก็ยินดีด้วยค่ะ เคยมีครั้งนึงจะซื้อรถเลยโทรไปขอให้พ่อช่วย พ่อปฏิเสธค่ะบอกว่า แม่เอ็งมีเงิน พ่อไม่มี ช่วยไม่ได้
เรียนจบมีงานทำเราก็โทรไปบอกพ่อค่ะว่าได้งานอะไร ที่ไหน พ่อก็ยินดีค่ะ แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร
จนเวลาเนินนาน เราอายุ 30+ เราก็ไม่ติดต่อพ่อเลย จนวันนึงพ่อติดต่อมาผ่านทางญาติแม่ อยากคุยกับเรา แต่ความรู้สึกเราคือไม่อยากคุยด้วยค่ะ มันไม่มีอะไรจะคุยแล้ว บทสนทนาเลยเป็นแบบถามคำตอบคำและคิดว่าพ่อคงรู้สึกไม่ดีมากๆ
แม่ว่าเราค่ะว่าเราทำให้พ่อเสียใจมาก แต่เราก็ไม่พูดอะไรนะคะ ตัวเราไม่ได้รู้สึกเกลียดพ่อค่ะ แต่แค่ไม่อยากคุย เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมาแล้ว แต่พูดไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นเลยเลือกเงียบค่ะ
เราห่างพ่อมาตั้งแต่อายุ 13 ค่ะ หลังจากนั้นชีวิตเราทุกข์/สุขคือจะมีแม่มาตลอด ถ้าดูการติดต่อจะเป็นเราที่ติดต่อเสียมากกว่าค่ะ เลยคิดว่าเรากับพ่อขาดช่วงระยะเวลาเหล่านั้นไปแล้ว แทบไม่มีพ่ออยู่ในช่วงเวลานั้นเลย
นี่จะเป็นเหตุผลให้เราไม่อยากคุยกับพ่อมั้ยคะ และมันผิดมากมั้ย เราเข้าใจหัวอกพ่อแม่ค่ะ แต่อยากให้มองมุมเราบ้าง เราเองก็ไม่โอเคเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ