เราเป็นโรคซึมเศร้ามาตั้งแต่เด็ก โดยที่ไม่รู้ตัวจนอายุ 22 มันมีคำพูดหรืออะไรมากระทบใจความรู้สึกหลายๆเรื่อง อารมณ์ตอนนั้นแบบทำไม ทำไมต้องเกิดมาให้เราเกิดมาทำไม จนต้องตัดสินใจไปพบจิตแพทย์
ต้นเหตุก็ตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ ต้องไปทำงานกรุงเทพ คลอดเราปุปก็เอาไปให้ยายเลี้ยงที่บ้านนอก ทำงานหาเงินคอยส่งส่งเสียเลี้ยงดู มาหาบ้าง เวลาพ่อแม่กลับมาหาที่บ้านเราก็ไม่รู้สึกอยากกอดหรือคิดถึง เพราะเขาไม่ได้เลี้ยงเรา ด้วยตัวเองเขาเลี้ยงด้วยเงินไม่เคยมารับรู้ความรู้สึก ของเรา (ไม่ได้คิดว่าเขาไม่ดีนะก็เข้าใจว่าไม่มีเวลาต้องทำงานเงิน) ตั้งแต่เล็กจนโตเราเป็นคนร้องไห้ง่าย ร้องไห้บ่อย มีเรื่องกระทบจิตใจหลายเรื่อง มาจากที่โรงเรียนบ้าง ที่บ้านบ้าง แต่เขาไม่เคยมารับรู้ความรู้สึกของเรา แต่พ่อแม่อยากได้ความรักจากเรา แต่เราไม่รู้สึกผู้พันกับเขา(ใช่สิฉันเป็นลูกที่อักตัญญู5555) เราไม่ต้องการความรักจากเขา เพราะเราโตมากับยายลุงพี่ เราได้รับความรักจากพวกเขาตั้งแต่เด็กๆ เราก็รู้สึกอบอุ่น วันนึงตอนยังอายุ10ขวบ พ่อมาที่บ้านแล้วเรียกให้เราไปนั่งใกล้ๆ แต่เราไม่ไปพ่อเรียกหลายรอบจนพ่อโมโห เอาไม้ฟาดพื้นแล้วพูดด้วยอารมณ์โมโหว่ากูเป็นพ่อนะเสียงดัง ฉันก็แบบสตันไปอารมณ์แบบช๊อค เพราะเกิดมาพ่อไม่เคยทำแบบนี้ แล้วเราก็กรี๊ด วิ่งรอบบ้านแล้วแม่ก็ก็มาตีเราจนฉี่แตก อารมณ์นั้นร้องให้อารมณ์หลุดลอยเหมือนคนบ้า แล้วก็วิ่งไปหายาย ยายก็พาไปเข้าห้องน้ำแล้วก็กลับมานั่งคุยกัน มือเท้าตอนนั้นชา เดินเหมือนคนเน็บกินมันรู้สึกสั่นรู้สึกกลัวและเสียใจมากที่สุด พ่อเขาคงคิดว่าทำแบบนี้กับเราจะทำให้เรากลัวแล้วก็จะรักเขากอดเขาเหมือนลูกคนอื่น แต่สำหรับเราไม่เลย ตั้งแต่วันนั้นเราฝังใจมาถึงทุกวันนี้จนตอนเราอายุ22 ผ่านมากี่ปีเรากลับไปคิดเราก็ยังคงน้ำตาไหล ถึงแม่จะได้รับคำขอโทษจากพ่อแล้ว เราก็อาจจะผิดที่เราไม่รู้สึกมีความรักที่ลึกซึ้งจากพ่อแม่ แต่เราก็เรียกเขาว่าพ่อแม่ คุยปกติ จากวันนั้นเราก็เจอคำพูดและเรื่องกระทบจิตใจมาตลอด เราก็แอบไปนั่งร้องไห้คิดมากอยู่คนเดียวตลอดโดยไม่มีใครรับรู้ความรู้สึก จนขึ้นมหาลัย พ่อแม่ของเราไปกู้หนี้มาเพื่อใช้ หนี้ แล้วพูดกับลูกๆเสมอเป็นหนี้ก็เพราะลูก (โอเครใช่เราเป็นตัวที่กทำให้มีหนี้) เราก็เสียใจเหมือนกันแหละที่ได้ยินคำนี้ ทั้งที่แม่เอาตังไปละลายลงทุนขายของ แต่ไม่เคยได้กำไร และซื้อนั้นนี่ จนบางอาทิตย์ส่งค่ากินที่มหาลัยเราช้า ต้องไปหายืมคนอื่นก่อน วันนึงเราให้แม่มาเซ็นค้ำ กยส. แล้วแม่ก็กลับกรุงเทพเลย พอมาอีกวันเราถึงรู้ให้เขาเซ็นผิดที่ เราจึงโทรไปบอกให้เขากลับมาเซ็นใหม่ (ใช่ฉันผิดที่ไม่ดูให้ดีๆก่อน) แต่แม่บอกว่าไม่ไปไม่มีตัง เสียงแบบอารมณ์เสีย แล้วก็พูดกับเราว่ากู้ไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียน นั่งอยู่บ้านเฉยๆ ไปด็อปเรียน ไปถามพี่ด็อปยังไง คำพูดตอนนั้นคือทำใฟ้เราเสียใจมาก แบบเราวางโทรศัพท์แล้วร้องไห้คิดอยู่ไหนห้องคนเดียวทำไมมันรู้สึกหนทางมันมืดจังมองไปข้างหน้ามัดมืดมากเสียใจมากๆ แต่พออีกวันเขาก็ยอมมาเซ็นให้ (ตบหัวแล้วลูบหลังอะไม่เป็นไร555) แต่ตั้งแต่วันนั้นมันก็เป็นปมในใจมา และก็มีคำพูดจากสภาพแวดล้อมมาทำร้ายจิตใจทำให้ร้องไห้อยู่บ่อยๆ
อะพอมาขึ้นปี3 อะขัดสนเรื่องตังกันอีกแล้ว ทั้งที่ค่าเทอมเรา กยส.จ่าย ค่าหอ กยส.จ่าย พ่อแม่จ่ายแค่ค่ากิน เดือนประมาณ3000กว่า โทรมาผบอกให้เราประหยัดกินประหยัดใช้บ้าง แต่ส่วนตัวเราว่ามหาลัยปี3 ค่ากินเดือนละ3000กว่าเราคิดว่าประหยัดมากๆแล้วอะ เขาจะให้เราประหยัดไปถึงไหน แล้วก็ยังมาบอกทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อส่งเราเรียน เงินเดือนพ่อ20000 ส่งให้เราเดือน3000กว่า แม่ขายของขายได้ก็กินไปวันๆ อยากได้อะไรก็ไม่เคยได้ เหมือนตอนที่พี่ยังเรียน เพราะเขาบอกไม่มีเงิน ไม่มีเงินคำเดียวที่เขาพูดตลอดมา อะไม่เป็นไรใช้ต่อพี่ก็ได้โน็ตบุค รถมอไซ ใช้ไปเรียนมหาลัย (ต้องมีคนคิดว่าอยากได้ทำไมไม่ไปทำงาน) อะจะเล่าต่อ คืแวันนึงคิดอยากได้นั้นนี่ก็ไปสมัครงาน แล้วเขาก็ให้ทำงานได้เลยวันต่อไป แต่พอถึงวันที่เราไปทำงานเรากลัว กลัวนั้นนี้กลัวคนกลัวเรื่อย ๆ จนร้องไห้และวันนั้นไม่ได้ไปทำงายละก็ไม่ไปเลย แล้วก็ทำให้คิดมากเขาจะว่าเรามั้ย คิดไปเรื่อยคิดจน เอาเรื่องอื่นมาโยงแล้วทำให้เคียดร้องไห้ แค้นตัวเองทำไมเป็นแบบนี้ คิดว่าความคิดเราไม่ปกติแล้ว เลยตัดสินใจไปหาหมอจิตเวช เราก็ไปเล่าให้หมอฟังว่าเราเป็นอย่างไร ทุกวันนี้ความคิดก็ดีขึ้นมาแต่ยังไม่100%
คำพูดอาจดูเหมือนโทษแต่พ่อแม่ แต่ความรู้สึกเราตั้งแต่เล็กจนโตพ่อแม่ไม่เคยมารับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงหรือรู้ว่าลูกชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่อยากจะให้ลูกรักมากกอดหรือหอมเหมือนพ่อแม่คนอื่น เราทำแบบนี้ไม่ได้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราไม่เคยคิดจะทิ้งเขาตอนเราโตนะ เราก็จะเลี้ยงส่งเงินให้เขา เขาก็เป็นพ่อแม่ที่ให้เกิดมา
การพูดการบรรยายมันอาจจะดูป่วยแปลกๆไปหน่อยวกไปวนมา5555 แต่ความรู้สึกมันมาจากความน้อยเนื้อต่ำใจ ความรู้สึกอะไรต่างๆที่มะนสะสม 🙏🙏
🙏
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ 🙏🙏🙏
พ่อแม่จะรู้บ้างมั้ยที่เป็นต้นเหตุทำให้ลูกเป็นโรคซึมเศร้า
ต้นเหตุก็ตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ ต้องไปทำงานกรุงเทพ คลอดเราปุปก็เอาไปให้ยายเลี้ยงที่บ้านนอก ทำงานหาเงินคอยส่งส่งเสียเลี้ยงดู มาหาบ้าง เวลาพ่อแม่กลับมาหาที่บ้านเราก็ไม่รู้สึกอยากกอดหรือคิดถึง เพราะเขาไม่ได้เลี้ยงเรา ด้วยตัวเองเขาเลี้ยงด้วยเงินไม่เคยมารับรู้ความรู้สึก ของเรา (ไม่ได้คิดว่าเขาไม่ดีนะก็เข้าใจว่าไม่มีเวลาต้องทำงานเงิน) ตั้งแต่เล็กจนโตเราเป็นคนร้องไห้ง่าย ร้องไห้บ่อย มีเรื่องกระทบจิตใจหลายเรื่อง มาจากที่โรงเรียนบ้าง ที่บ้านบ้าง แต่เขาไม่เคยมารับรู้ความรู้สึกของเรา แต่พ่อแม่อยากได้ความรักจากเรา แต่เราไม่รู้สึกผู้พันกับเขา(ใช่สิฉันเป็นลูกที่อักตัญญู5555) เราไม่ต้องการความรักจากเขา เพราะเราโตมากับยายลุงพี่ เราได้รับความรักจากพวกเขาตั้งแต่เด็กๆ เราก็รู้สึกอบอุ่น วันนึงตอนยังอายุ10ขวบ พ่อมาที่บ้านแล้วเรียกให้เราไปนั่งใกล้ๆ แต่เราไม่ไปพ่อเรียกหลายรอบจนพ่อโมโห เอาไม้ฟาดพื้นแล้วพูดด้วยอารมณ์โมโหว่ากูเป็นพ่อนะเสียงดัง ฉันก็แบบสตันไปอารมณ์แบบช๊อค เพราะเกิดมาพ่อไม่เคยทำแบบนี้ แล้วเราก็กรี๊ด วิ่งรอบบ้านแล้วแม่ก็ก็มาตีเราจนฉี่แตก อารมณ์นั้นร้องให้อารมณ์หลุดลอยเหมือนคนบ้า แล้วก็วิ่งไปหายาย ยายก็พาไปเข้าห้องน้ำแล้วก็กลับมานั่งคุยกัน มือเท้าตอนนั้นชา เดินเหมือนคนเน็บกินมันรู้สึกสั่นรู้สึกกลัวและเสียใจมากที่สุด พ่อเขาคงคิดว่าทำแบบนี้กับเราจะทำให้เรากลัวแล้วก็จะรักเขากอดเขาเหมือนลูกคนอื่น แต่สำหรับเราไม่เลย ตั้งแต่วันนั้นเราฝังใจมาถึงทุกวันนี้จนตอนเราอายุ22 ผ่านมากี่ปีเรากลับไปคิดเราก็ยังคงน้ำตาไหล ถึงแม่จะได้รับคำขอโทษจากพ่อแล้ว เราก็อาจจะผิดที่เราไม่รู้สึกมีความรักที่ลึกซึ้งจากพ่อแม่ แต่เราก็เรียกเขาว่าพ่อแม่ คุยปกติ จากวันนั้นเราก็เจอคำพูดและเรื่องกระทบจิตใจมาตลอด เราก็แอบไปนั่งร้องไห้คิดมากอยู่คนเดียวตลอดโดยไม่มีใครรับรู้ความรู้สึก จนขึ้นมหาลัย พ่อแม่ของเราไปกู้หนี้มาเพื่อใช้ หนี้ แล้วพูดกับลูกๆเสมอเป็นหนี้ก็เพราะลูก (โอเครใช่เราเป็นตัวที่กทำให้มีหนี้) เราก็เสียใจเหมือนกันแหละที่ได้ยินคำนี้ ทั้งที่แม่เอาตังไปละลายลงทุนขายของ แต่ไม่เคยได้กำไร และซื้อนั้นนี่ จนบางอาทิตย์ส่งค่ากินที่มหาลัยเราช้า ต้องไปหายืมคนอื่นก่อน วันนึงเราให้แม่มาเซ็นค้ำ กยส. แล้วแม่ก็กลับกรุงเทพเลย พอมาอีกวันเราถึงรู้ให้เขาเซ็นผิดที่ เราจึงโทรไปบอกให้เขากลับมาเซ็นใหม่ (ใช่ฉันผิดที่ไม่ดูให้ดีๆก่อน) แต่แม่บอกว่าไม่ไปไม่มีตัง เสียงแบบอารมณ์เสีย แล้วก็พูดกับเราว่ากู้ไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียน นั่งอยู่บ้านเฉยๆ ไปด็อปเรียน ไปถามพี่ด็อปยังไง คำพูดตอนนั้นคือทำใฟ้เราเสียใจมาก แบบเราวางโทรศัพท์แล้วร้องไห้คิดอยู่ไหนห้องคนเดียวทำไมมันรู้สึกหนทางมันมืดจังมองไปข้างหน้ามัดมืดมากเสียใจมากๆ แต่พออีกวันเขาก็ยอมมาเซ็นให้ (ตบหัวแล้วลูบหลังอะไม่เป็นไร555) แต่ตั้งแต่วันนั้นมันก็เป็นปมในใจมา และก็มีคำพูดจากสภาพแวดล้อมมาทำร้ายจิตใจทำให้ร้องไห้อยู่บ่อยๆ
อะพอมาขึ้นปี3 อะขัดสนเรื่องตังกันอีกแล้ว ทั้งที่ค่าเทอมเรา กยส.จ่าย ค่าหอ กยส.จ่าย พ่อแม่จ่ายแค่ค่ากิน เดือนประมาณ3000กว่า โทรมาผบอกให้เราประหยัดกินประหยัดใช้บ้าง แต่ส่วนตัวเราว่ามหาลัยปี3 ค่ากินเดือนละ3000กว่าเราคิดว่าประหยัดมากๆแล้วอะ เขาจะให้เราประหยัดไปถึงไหน แล้วก็ยังมาบอกทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อส่งเราเรียน เงินเดือนพ่อ20000 ส่งให้เราเดือน3000กว่า แม่ขายของขายได้ก็กินไปวันๆ อยากได้อะไรก็ไม่เคยได้ เหมือนตอนที่พี่ยังเรียน เพราะเขาบอกไม่มีเงิน ไม่มีเงินคำเดียวที่เขาพูดตลอดมา อะไม่เป็นไรใช้ต่อพี่ก็ได้โน็ตบุค รถมอไซ ใช้ไปเรียนมหาลัย (ต้องมีคนคิดว่าอยากได้ทำไมไม่ไปทำงาน) อะจะเล่าต่อ คืแวันนึงคิดอยากได้นั้นนี่ก็ไปสมัครงาน แล้วเขาก็ให้ทำงานได้เลยวันต่อไป แต่พอถึงวันที่เราไปทำงานเรากลัว กลัวนั้นนี้กลัวคนกลัวเรื่อย ๆ จนร้องไห้และวันนั้นไม่ได้ไปทำงายละก็ไม่ไปเลย แล้วก็ทำให้คิดมากเขาจะว่าเรามั้ย คิดไปเรื่อยคิดจน เอาเรื่องอื่นมาโยงแล้วทำให้เคียดร้องไห้ แค้นตัวเองทำไมเป็นแบบนี้ คิดว่าความคิดเราไม่ปกติแล้ว เลยตัดสินใจไปหาหมอจิตเวช เราก็ไปเล่าให้หมอฟังว่าเราเป็นอย่างไร ทุกวันนี้ความคิดก็ดีขึ้นมาแต่ยังไม่100%
คำพูดอาจดูเหมือนโทษแต่พ่อแม่ แต่ความรู้สึกเราตั้งแต่เล็กจนโตพ่อแม่ไม่เคยมารับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงหรือรู้ว่าลูกชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่อยากจะให้ลูกรักมากกอดหรือหอมเหมือนพ่อแม่คนอื่น เราทำแบบนี้ไม่ได้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราไม่เคยคิดจะทิ้งเขาตอนเราโตนะ เราก็จะเลี้ยงส่งเงินให้เขา เขาก็เป็นพ่อแม่ที่ให้เกิดมา
การพูดการบรรยายมันอาจจะดูป่วยแปลกๆไปหน่อยวกไปวนมา5555 แต่ความรู้สึกมันมาจากความน้อยเนื้อต่ำใจ ความรู้สึกอะไรต่างๆที่มะนสะสม 🙏🙏
🙏
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ 🙏🙏🙏