ไม่ค่อยมีมนุษสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัว เหมือนอยู่ตัวคนเดียว

สวัสดีค่ะวันนี้มีเรื่องจะมาพูดเรื่องในบ้านเรามีพี่น้อง3คนเราเป็นคนที่3ตอนนี้พี่สาวมีครอบครัวกันหมดแล้ว ตอนเด็กๆหนูรู้สึกว่าทุกคนรักเรานะทุกคนดีกับเราทั้งอาป้าลูกพี่ลูกน้องที่หนูเคยอยู่ด้วยตอนเด็กๆรวมถึงพี่แต่พอเราโตขึ้นทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเลยตอนนี้หนูเป็นที่เงียบไม่ยุ่งสุงสิงกับญาติคนไหนเลยนอนอยู่บ้านเล่นโทรศัพท์ เอาตรงๆตอนนี้ชีวิตที่บ้านคือ มีแม่,พ่อ,ลุง,พี่คนกลาง,ลูกของลูกพี่ลูกน้อง ที่เหลือมีอีกหลายคนที่แทบไม่คุยกันเลยพี่สาวคนแรกอันนี้ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรไม่รู้จู่ๆเราสองคนก็ไม่คุยกันเลยพี่ไปเล่าคนที่ทำงานว่าเราอ่ะไม่คุยกับเค้ากับพี่เขยก็ไม่คุย ถึงให้เราคุยก็ไม่รู้จะคุยอะไรก็เค้าไม่คุยกับเราก่อน ของกินเค้าแทบจะไม่ให้กินเพราะเค้าไม่ชอบเราเวลาพวกเค้ากินอะไรกันนอกบ้านก็ไม่เคยชวนถ้าเดินไปกินของเค้าดื้อๆแน่นอนอยู่แล้วไม่พอใจ ก็มีแต่แม่นิแหละค่ะที่เก็บของกินมาให้ หนูแทบไม่มีตัวตนในสายตาใครเลยอยู่ก็เหมือนไม่อยู่ ทุกครั้งที่ญาติมาเจอกันเค้าก็ชอบว่าเราไม่พูด เวลาเราจะทำอะไรก็ว่านู่นว่านี่นี่ก็เป็นสาเหตุที่ไม่อยากอยู่กับคนเยอะๆ ส่วนเรื่องที่รร.เราก็มีเพื่อนนะก็มีเยอะอยู่แต่ไม่มีเพื่อนสนิทมีแก๊งแต่ไม่ค่อยสนิทเหมือนปต่ก่อน ชอบโดนเพื่อนเอาเปรียบประจำ เราหน่ะก็เลยอยากหาที่พึ่งทางใจอยากมีใครสักคนที่อยู่ข้างๆเราเพราะเราไม่เหลือใครเรามีคนคุยนะคุยมา2ปีละอยู่ห้องเดียวกันตอนม.ปลายแต่ตอนนี้เค้าก็ทิ้งเราไปอีกคนแล้ว เราไม่เหลือใครแล้วอ่ะอึดอัดแล้วก็เหงาด้วยรู้สึกว่างเปล่ามาก ชีวิตทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยเอาจริงๆมันเหมือนไม่มีอะไรเลยจุดมุ่งหมายก็ไม่มีอยากได้ที่ระบายสักคนนะแต่มันไม่มีเลยคนรอบข้างต่างก็ทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เราคิดนะว่าถ้าเกิดวันหนึ่งเราไม่อยู่แล้วพวกเค้าจะเสียใจบ้างไหม เพราะเราอึดอัดเหลือเกินที่ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้