รู้สึกว่าหันมองรอบตัวแล้ว ไม่มีใครเลย 
ไม่มีคนที่สามารถพึ่งพิง หรือให้คำปรึกษาได้
เราเข้าใจคำว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
เข้าใจว่าที่สุดก็เหลือแค่เราที่ต้องดูแลตัวเอง

รู้สึกไม่อยากทำอะไร เหนื่อยจะต้องต่อสู้
เหนื่อยจะต้องพยายาม 

มันคงดี ถ้าความพยายามเรา มันมีคุณค่า
แต่เท่าที่เห็นตอนนี้ ความพยายามเรามันไม่มีความหมาย กลายเป็นคนอื่นเขาบอกเราว่า เราทำได้ดีกว่า (ในช่วงที่เราท้อ และลดความพยายามลง)  

ตอนนี้เราแค่พยายามมีชีวิตรอดไปวันๆคะ 
เหนื่อยจังเลยคะ รอบตัวมันว่างเปล่าไปหมด