อยากรู้วิธีรับมือกับปัญหาครอบครัวที่เกิดขึ้นมากๆครับ
คือเริ่มที่ตัวเองเป็นวัยรุ่นนักศึกษาชั้นปีสุดท้าย โดยต้องฝึกงานแล้ว ทีนี้เราเลือกจะฝึกงานที่บ้าน ซึ่งก็จะอยู่กับแม่และพี่สาว รวม 3 คน (บ้านเราคุณพ่อเสียไปตั้งแต่เราอยู่ม.4) บ้านเราแม่จะเป็นคนที่ระเบียบมาก ทุกอย่างในบ้านต้องเข้าที่เข้าทางซึ่ง ความคิดเรากับแม่จะไม่ค่อยตรงกันเรื่องใช้ชีวิตคือเราก็จะมีวิธีการตัดสินใจของเรา ส่วนแม่ก็จะมีวิธีตัดสินใจของแม่ ซึ่งเราไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่เราคิดเองว่ามันอาจจะเป็นเพราะห่างกันมั้ง เพราะเราเองตั้งแต่ที่พ่อเสียเราก็ออกจากบ้านมาอยู่หอตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย จนเข้ามหาวิทยาลัย เราก็อยู่หอเหมือนกัน กลับบ้านแค่ช่วงปิดเทอมกับวันหยุดบ้าง 2-3 ครั้งต่อเดือน ซึ่งเรื่องคือเราฝึกงานที่บ้าน แล้วจะมีช่วงที่เราต้องกลับมาทำเอกสารที่มหาวิทยาลัย เราก็ต้องมาอยู่กับเพื่อน ซึ่งเพื่อนก็จะมีหอพักอยู่ โดยเพื่อนเราเป็นผู้หญิง ส่วนเราเป็นผู้ชาย แต่เราไม่ได้ชอบผู้หญิง แล้วมีแฟนเป็นผู้ชาย หอพักของเพื่อนผู้หญิงเราก็เป็นเพื่อนสนิทเราเอง สนิทกันมากๆ แม่เราเองก็รู้ว่าเรามีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่กดดันเราให้เรียนหนังสือให้จบเพื่อจะได้มีงานทำ ซึ่งเรารู้สึกว่าทำไมต้องทำกับเราแบบนี้ เราเป็นคนที่ไม่ได้เรียนแย่นะครับ เราเรียนดีแล้วเราก็มั่นใจว่าเราเรียนจบโดยที่ไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่คือแม่เรากังวลกับทุกอย่างแล้ววางความกดดันไว้กับเรา บีบเราไม่ให้คบกับแฟน บอกว่าหาเมื่อไรก็ได้ แล้วเราอยากบอกว่าแฟนเราที่คบกันคือคบตั้งแต่เราอยู่ปี 2 แม่มารู้ตอนปี 4 แล้วแฟนเราอายุมากกว่าเรา ปัจจุบันเค้าก็ทำงานแล้ว เวลาจะเจอกันก็ต้องแอบๆซ่อนๆ ไม่ให้แม่รู้ว่ามาเจอกัน เราสงสารแฟนเรามากคือเราเปิดเผยทุกอย่างกับแฟน แต่ต้องมานั่งปิดแม่ตัวเองว่าทุกวันนี้ไม่ได้ควกันแล้ว แล้วล่าสุดที่เล่าเรื่องเพื่อนผู้หญิงเมื่อกี้คือ แม่โทรมาหาแล้วบอกเราว่าให้กลับบ้านซึ่งเหตุผลที่เรามามอคือมีงานต้องทำเลยมา แต่แม่คือเร่งให้เรากลับแล้วบอกว่าเราชอบโกหก ผิดคำพูด ซึ่งเราบอกแม่วันจะกลับแล้วก่อนมาเรียบร้อยแต่แม่ไม่เข้าใจเรา แล้วบอกว่าให้เกรงใจเพื่อนผู้หญิงบ้างถ้าพ่อแม่เค้ารู้ว่ามีผู้ชายมานอนด้วยจะรู้สึกยังไง ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกไม่โอเคคือจะมาอะไรกับเรา เราไม่รู้ว่าแม่เราจะกลัวเราทำอะไรเพื่อนหรอ ? นี่เพื่อนเราป่ะ แล้วแม่ก็รู้ว่าเราไม่ได้ชอบผู้หญิง คือตลอดเวลาที่ผ่านมาเรารู้สึกว่าเราโตพอสมควรนะที่จะแยกแยะได้ว่าอะไรเป็นอะไร จนตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรจะปรับตัวยังไงให้อยู่กับที่บ้านได้ คือเรารู้สึกว่าการกลับไปอยู่บ้านคือ
โครตจะอึดอัดอะ แล้วเราควรจะทำยังไงต่อกับชีวิตฝึกงานของเราที่ต้องอยู่บ้านอีก 1 ปีเต็มๆยอมรับตามตรงว่างานที่เราทำคือก็เครียดในระดับหนึ่งแล้วเหตุผลที่เลือกที่บ้านก็เพราะยังเชื่ออยู่ว่าบ้านคือ safe zone แต่พอมาเจอปัญหาอย่างงงี้คือรู้สึกว่าตัวเองพลาดมากที่เลือกกลับบ้าน อยากให้ทุกคนช่วยแนะนำการปรับตัวให้ได้หน่อยครับ เราเครียดมากจริงๆตอนนี้
ไม่รู้ว่าตัวเองผิดปกติไหม รู้สึกว่าตัวเองรับแรงกดดันและแบกรับครส.จากทางบ้านมากเกินไป
คือเริ่มที่ตัวเองเป็นวัยรุ่นนักศึกษาชั้นปีสุดท้าย โดยต้องฝึกงานแล้ว ทีนี้เราเลือกจะฝึกงานที่บ้าน ซึ่งก็จะอยู่กับแม่และพี่สาว รวม 3 คน (บ้านเราคุณพ่อเสียไปตั้งแต่เราอยู่ม.4) บ้านเราแม่จะเป็นคนที่ระเบียบมาก ทุกอย่างในบ้านต้องเข้าที่เข้าทางซึ่ง ความคิดเรากับแม่จะไม่ค่อยตรงกันเรื่องใช้ชีวิตคือเราก็จะมีวิธีการตัดสินใจของเรา ส่วนแม่ก็จะมีวิธีตัดสินใจของแม่ ซึ่งเราไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่เราคิดเองว่ามันอาจจะเป็นเพราะห่างกันมั้ง เพราะเราเองตั้งแต่ที่พ่อเสียเราก็ออกจากบ้านมาอยู่หอตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย จนเข้ามหาวิทยาลัย เราก็อยู่หอเหมือนกัน กลับบ้านแค่ช่วงปิดเทอมกับวันหยุดบ้าง 2-3 ครั้งต่อเดือน ซึ่งเรื่องคือเราฝึกงานที่บ้าน แล้วจะมีช่วงที่เราต้องกลับมาทำเอกสารที่มหาวิทยาลัย เราก็ต้องมาอยู่กับเพื่อน ซึ่งเพื่อนก็จะมีหอพักอยู่ โดยเพื่อนเราเป็นผู้หญิง ส่วนเราเป็นผู้ชาย แต่เราไม่ได้ชอบผู้หญิง แล้วมีแฟนเป็นผู้ชาย หอพักของเพื่อนผู้หญิงเราก็เป็นเพื่อนสนิทเราเอง สนิทกันมากๆ แม่เราเองก็รู้ว่าเรามีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่กดดันเราให้เรียนหนังสือให้จบเพื่อจะได้มีงานทำ ซึ่งเรารู้สึกว่าทำไมต้องทำกับเราแบบนี้ เราเป็นคนที่ไม่ได้เรียนแย่นะครับ เราเรียนดีแล้วเราก็มั่นใจว่าเราเรียนจบโดยที่ไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่คือแม่เรากังวลกับทุกอย่างแล้ววางความกดดันไว้กับเรา บีบเราไม่ให้คบกับแฟน บอกว่าหาเมื่อไรก็ได้ แล้วเราอยากบอกว่าแฟนเราที่คบกันคือคบตั้งแต่เราอยู่ปี 2 แม่มารู้ตอนปี 4 แล้วแฟนเราอายุมากกว่าเรา ปัจจุบันเค้าก็ทำงานแล้ว เวลาจะเจอกันก็ต้องแอบๆซ่อนๆ ไม่ให้แม่รู้ว่ามาเจอกัน เราสงสารแฟนเรามากคือเราเปิดเผยทุกอย่างกับแฟน แต่ต้องมานั่งปิดแม่ตัวเองว่าทุกวันนี้ไม่ได้ควกันแล้ว แล้วล่าสุดที่เล่าเรื่องเพื่อนผู้หญิงเมื่อกี้คือ แม่โทรมาหาแล้วบอกเราว่าให้กลับบ้านซึ่งเหตุผลที่เรามามอคือมีงานต้องทำเลยมา แต่แม่คือเร่งให้เรากลับแล้วบอกว่าเราชอบโกหก ผิดคำพูด ซึ่งเราบอกแม่วันจะกลับแล้วก่อนมาเรียบร้อยแต่แม่ไม่เข้าใจเรา แล้วบอกว่าให้เกรงใจเพื่อนผู้หญิงบ้างถ้าพ่อแม่เค้ารู้ว่ามีผู้ชายมานอนด้วยจะรู้สึกยังไง ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกไม่โอเคคือจะมาอะไรกับเรา เราไม่รู้ว่าแม่เราจะกลัวเราทำอะไรเพื่อนหรอ ? นี่เพื่อนเราป่ะ แล้วแม่ก็รู้ว่าเราไม่ได้ชอบผู้หญิง คือตลอดเวลาที่ผ่านมาเรารู้สึกว่าเราโตพอสมควรนะที่จะแยกแยะได้ว่าอะไรเป็นอะไร จนตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรจะปรับตัวยังไงให้อยู่กับที่บ้านได้ คือเรารู้สึกว่าการกลับไปอยู่บ้านคือ