มีใครเคยจีบคนที่ชอบด้วยวิธีแปลกๆ แล้วติดบ้าง แชร์หน่อยจีบแบบไหน?

หมุนเวลาย้อนไป สามสิบปีละมั้ง ประมาณ ม 5
นั่งเรียนภาษา อยู่ที่ โรงเรียน อาจารย์สงวน กำลังนั่งซึมกะทือ หลับๆตื่นๆ
แล้วตัดสินใจว่า ไม่เรียนแล้วดีกว่า เพราะไอ้เพื่อนชั่วที่ ชวนเรามาลงเรียน
มันถอดใจเลิกไปตั้งนานแล้ว
ส่วนตัวเราอาศัยว่าอยู่ใกล้บ้านนิดเดียว แบบเดินถึง
เลยยังมาเรียนอยู่   ตัดสินใจแล้วว่า กรู เลิกแน่

ทันใดนั้นก็มี เจ้าหน้าที่ เปิดเข้ามาใน ห้อง   เรียก คุณสิริกุล รับโทรศัพท์ด้วยค่ะ
สาวสวย นางหนึ่ง ก็ยืนขึ้น แล้วเดินผ่านหน้า เราไปนอกห้อง
ตาสว่าง ขึ้นมาทันควัน  เป็นผู้หญิงคนแรกเลย ที่คิดว่าจะต้องจีบให้ได้
(สมัยนั้น ยังไม่มีมือถือนะครับ มีก็เครื่องแบบหิ้ว เป็นแสนๆ)
แต่ด้วยตัวข้าพเจ้าเอง เป็นคนขี้อาย ระดับสุดยอด อยู่โรงเรียนชายล้วน
และชีวิตก็ฝังตัวอยู่กับการเล่นกีฬา มีอยู่แค่นั้น เรียน & เล่นกีฬา
ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยสนใจใครเลย ก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร แต่ทำให้ไปเรียนทุกๆ วัน
เพื่อไปเจอหน้าเธอ ไม่เคยกล้า แม้แต่จะเข้าไปนั่งใกล้ๆ

กาลผ่านไป จนเข้าเทอมสุดท้าย ของ ม หก ซึ่งถึงเวลาจะต้อง เอ็นทรานซ์
พอดูรายชื่อ ผู้สมัคร มหาวิทยาลัย ท้องถิ่น ไม่มีชื่อเธอเลย ก็ทราบว่า เธอตั้งเป้า
จะมาเรียนต่อที่กรุงเทพ เป็นอันว่า จบ ม หก จบ ซัมเมอร์นั้น จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ไม่มีเวลาแล้ว เป็นตายยังไง ก็ต้องเริ่มให้ได้
ก็เริ่มจาก ไปดูในสมุดเซ็นชื่อก่อน ว่า เธอเซ็นชื่อนามสกุลอะไร ตอนนั้นรู้แต่ชื่อจริงที่
เจ้าหน้าที่เขามาเรียกเท่านั้น   อ่ะ รู้ชื่อและนามสกุลแล้ว ทำไงต่อดีล่ะ
จะให้เดินไปคุยต่อหน้า ก็คงไม่ไหวแน่ ควรจะเริ่มจากการโทรคุยก่อน ดีกว่า
เอานามสกุลนั่นแหล่ะ ไปเปิดหาจาก สมุดหน้าเหลือง  ไล่จากนามสกุลนะ ไม่ได้ไล่จากชื่อ
เพราะเด็กๆ ไม่มีโทรศํพท์อยู่แล้ว   ไล่ตั้งแต่หมวดแรก จนถึงหมวดสุดท้าย
เลือกเฉพาะนามสกุล ที่มี ภูมิลำเนาในท้องถิ่นที่เราอยู่  คัดกรองมากได้ ประมาณ 20  หมายเลข
ได้หมายเลข แล้วก็ไม่รู้จะ เริ่มยังไงอีกซิ   
ลูกผู้ชายต้องเตรียมตัว   ก็ทำสคริปต์เลยครับ  ทักอย่างนั้น ถ้าเธอตอบอย่างนั้น เราต้องไปต่ออย่างนี้
ได้สคริปต์เรียบร้อย  ก็พกแรงกดดัน จิ้มโทรศัพท์ไล่เบอร์ ไปทีละเบอร์ ส่วนมากก็บอกว่า ไม่มีใครชื่อนี้
อยู่ในบ้าน จนไปถึงกลางๆ รายชื่อ ก็เจอคำตอบว่า   
"อ้ออออ   นิดหน่อยเหรอ เขาอยู่บ้านโน้นแหน่ะ"
พร้อมให้เบอร์มา   ทีนี้ ก็รู้ชื่อเล่น ของนางในฝันล่ะ ชื่อนิดหน่อยนี่เอง หมายเลขที่ได้มา ก็อยู่ในลิสต์ของเรา
ซึ่ง ทำให้ได้ทราบที่อยู่ของเธอไปด้วยเลย  เบอร์นั้นจดทะเบียนเป็นชื่อคุณพ่อ ของเธอ  อ่ะ รู้ชื่อพ่อด้วยแหน่ะ
ก้าวหน้า ไปกันใหญ่แล้ว
หลังจากรวบรวมความกล้า อยู่ สองสามวัน บ่ายวันหยุด ก็รวบรวมแรงใจกดเบอร์บ้านเธอไป
เธอรับสายพอดี  เราก็เริ่มตามสคริปต์ เลย แนะนำตัวเอง บอกที่เรียนอยู่ด้วยกัน
และบอกว่า อยากรู้จัก เราจะเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันได้มั้ย  
" เราไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า "   เธอตัดบทและวางสายไป

แน่นอน ไหนเลยข้าพเจ้าจะยอมแพ้แค่นี้ รู้ที่อยู่ รู้บ้าน เราก็ต้องไปดูให้รู้แน่ซิ
ก็ตะเวณหาบ้านเจอจนเจอละกัน จากการที่รู้แค่บ้านเลขที่ และถนน ตำบล อำเภอ
ไอ้ ซอยที่บ้านเธออยู่  ดันมี เพื่อนเราคนหนึ่ง มาเช่าห้องอยู่ในซอยนั้นด้วย
ทำยังไง ถึงจะไปอยู่ใกล้ๆ บ้านเธอได้นาน ๆ ก็ต้องไปตีสนิท กับเพื่อนคนนั้น
ไปคลุกคลีกับมัน  เพื่อจะได้มีที่อยู่ได้ทั้งวัน
มันก็คงงง ๆ มาจนทุกวันนี้ละมั้ง  ไอ้นี่ 3 ปี ม ปลายไม่เคยคุยกับ กรู ทำไมอยู่ๆ
เอ็งถึงมาหา มาเยี่ยมได้ ทุกวัน ตอนที่ใกล้จะจบเต็มที วะ
ไปด้อมๆ มองๆ จนพบว่า เธอสนิทกับคุณพ่อ เล่นแบดกันหน้าบ้านทุกวัน
และเห็นคุณพ่อ เธอ หิ้วไม้เทนนิส ออกจากบ้าน
อย่ารอช้าซิ คุยกับลูกมีปัญหา  แต่คุยกับ พ่อ นี่สบายมาก นักกีฬา ด้วยกัน อยู่แล้ว
ประเด็นคือ เราไม่เคยเล่นเทนนิสหรอก เล่นอย่างๆอื่นๆ แต่ด้วยความที่ มุ่งมั่นมาก
และมีพื้นฐานกีฬามาตั้งแต่เด็ก ก็หัดเทนนิสด้วยความรวดเร็ว
แอบตาม คุณพ่อว่า ไปเล่นที่ไหนบ้าง เราก็ไปเล่นคอร์ทข้างๆ
ต้องหิ้วเพื่อนเวร เพื่อนกรรมไปด้วย มันคงนึกว่า กรู เป็นนักดนตรี
เอ็งจะมาเคี่ยวเข็ญ กรู เล่นเทนนิส ทำไมนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จนได้ ทำความรู้จักกับคุณพ่อ ได้เล่นเทนนิสด้วยกัน และค่อยๆ ได้เจอเธอมาเล่น
เทนนิส กับพ่อเธอบ้าง จนมีโอกาส ได้คุยกันบ้าง โทรคุยกันได้บ้าง
แต่ก็ไม่เคยบอกว่า   ข้าพเจ้าเอง คือคนแปลกหน้า คนนั้น 5555

เมื่อเวลามาถึง ข้าพเจ้าก็เอ็นทรานซ์ติด มหาวิทยาลัย ภูธร จังหวัดเดียวกับ ม ปลายที่เรียน
และทราบว่าเธอจะเข้ามาเรียน ที่ ม กรุงเทพ   
ตอนนั้น ถึงขนาดว่า จะสละคณะที่เอ็นทรานซ์ได้ เพื่อที่จะมาเรียนที่กรุงเทพทีเดียว
แต่มีคนทักท้วงไว้เยอะ  รวมทั้งครูแนะแนวที่โรงเรียนด้วย ต่างก็ค้านกันเป็นเสียงเดียว

ตัดจบ ที่ ต่างคนต่างก็เดินตามเส้นทางของตัวเอง และไม่เคยได้เจอกันอีกเลย
ไม่เคยได้บอกรัก หรือชอบ หรือความรู้สึกที่มีให้กับเธอ
แต่ภาพต่างๆ ยังคงแจ่มชัดในความทรงจำเสมอ เราเจอเธออย่างไร
ใส่เสื้อสีอะไร ถนน หนทางในซอยบ้านเธอเป็นอย่างไร หน้าตาเธอเป็นอย่างไร
รอยยิ้มเธอเป็นแบบไหน  ทุกทีที่นึกถึง รอยยิ้มก็เปื้อนหน้าเราเองทุกครั้งไป

หมายเหตุ "นิดหน่อย"  เป็นเด็กผู้หญิงที่เรียนสายศิลป์ต่างโรงเรียน
หน้าตาสะสวยขนาดเป็นดาวโรงเรียนได้
ได้ยินเพื่อนๆ ผู้ชายที่โรงเรียนเดียวกัน พูดถึงเธออยู่บ่อยๆ
และพยายามหาตัวอยู่ว่า มีไอ้บื้อคนหนึ่งจากโรงเรียนเรา พยายามไปจีบเธออยู่
ด้วยภาพที่ เป็นคนขรึม พูดน้อย และทุ่มเทสนใจแต่เรื่องกีฬา
ไม่มีทางที่ใครจะรู้เลย  ไอ้บื้อคนนั้น ก็ยืนอยู่ในกลุ่มนั่นเอง