เราตกลงกันไว้ว่าคุยกันแบบพี่น้องแต่ ทุกอย่างมันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลายเดือนมานี้ยังคงคุยกันทุกคืน เหนื่อยบ้างล้าบ้างแต่ก็เป็นห่วงให้กำลังใจไม่หนีหายไปไหน... แต่ความรู้สึกเรามันไปแล้ว.. เรายอมรับคิดกับเค้ามากกว่าการเป็นพี่ชาย.. แต่เราไม่อยากบอกความจริงกลัวการเเสียใจเสียความรู้สึกและเสียความสัมพันธ์ดีๆนี้ไป... คิดว่าพี่จะรู้มั้ย.. จะสัมผัสถึงความเปลี่ยนไปได้มั้ย.. แต่เราก็พยายามทำตัวเองให้เหมือนปกติที่สุดนะ บางทีเค้าก็คุยเป็นขั่วโมงไม่วางสายทั้งที่เหนื่อยกะงานมาทั้งวันแล้ว.. เป็นผู้ชายที่โลกส่วนตัวสูง แต่ยอมให้เราเข้ามาในชีวิต งอแงก็ตามใจ ช่วยเหลือทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ เบรคเราได้ทุกสถานการณ์... เราก็อยากรถุ้ถ้าเราไปต่อเราจะมีความหวังมั้ย รึถ้าเราหยุดแค่นี้ พี่เค้าจะแปลกใจมั้ยว่าเพราะอะไร.. เรามีแพลนที่จะไปเที่ยวด้วยกันนะพี่บอกที่ไหนก็ได้ที่เราอยากไป เค้าจ่ายให้หมดขอแค่เราสบายใจ แต่เรากลัวใจตัวเองจัง..
สำหรับวัยทำงาน คิดว่าแบบนี้จะคุยต่อรึพอแค่นี้