ข่าวการจากลาไปของน้าค่อม ชวนชื่น ตลกคนดี ฝีมือเก่ง หลังป่วยด้วยไวรัส Covid-19 แทบจะเรียกว่า กลบแทบจะทุกกระแสข่าว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของวัคซีนล่าช้า, การล่มสลายของระบบสาธารณสุขของประเทศไทย, การสั่งวัคซีนห่วย ๆ แพง ๆ มา หรือแม้แต่พี่ยุทธ กับเรื่องเล่าเช้านี้! ขอแสดงความเสียใจด้วยคนนะครับ น้าแกไปสบายแล้ว พวกเราที่อยู่ต่อนี่ล่ะ ที่ต้องสู้ต่อไป! เอ้า น้าก็จากไปแล้ว เมื่อไหร่ลุงจะไปบ้างนะ นั่งหน้าเน่ากันซะเต็มสภาเลย เฮ้อ!
 
         คิดแล้วก็คิดถึงตัวเอง ตอนที่เป็น COVID-19 เมื่อปีก่อน ตอนนั้นเขียนเรื่อง เอ็น.วาย.กู. มาได้หลายเดือนแล้ว จากที่ตั้งใจจะเล่าเรื่องจากความหลังครั้งเก่า สมัยยังเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งเพิ่งเข้า มหา’ลัยห้องครัว สมัยที่ต้องไปบากหน้าหางานทำ ต้องถูกโขกสับทั้งจากคนต่างชาติและเพื่อนร่วมชาติมามากมาย พอติด COVID-19 ที พาเขียนเรื่องออกทะเลไปไกล หาทางกลับฝั่งไม่เจอ จนเรื่องเอ็น.วาย.กู. จะกลายเป็นเรื่องโค.วิท.กู. ไปเสียงั้น 555 วันนี้กลับเข้าฝั่งมาได้ ก็เลยจะขอมาเล่าต่อเรื่องความหฤโหดร้านอาหารต่อดีกว่า 

         จากที่ค้างเรื่องเล่าไว้ตอนที่เข้าสมัครทำงานเป็น Bus Boy ของร้านอาหารทะเล ร้านอาหารไทยไฮโซ อันดับหนึ่งในนิวยอร์ก ร้านที่ว่ากันว่ารายได้ดีที่สุดในตอนนั้น ทำแค่สองวัน เย็นอย่างเดียว เงินมีแตะ $500 - $600 ได้อย่างสบาย ๆ แถมเป็นเมื่อประมาณปี 2010 ด้วยนะ แต่มันก็ต้องแลกมากับงานที่หนัก แบบที่เรียกว่าโหดสั้ส-รัฐมนตรี! แบกจานกันจนหลังแอ่น ยิ่งกว่าแบกข้าวสารแถวคลองเตย ตอนนี้จะเป็นตอนต่อจากตอนที่ 17 - 18 หลังจากที่ผมผ่านการเทรนงาน จากสองจตุรเทพ ดิงเล็กกับไอ้จั๋งไปแล้ว วันนี้ถึงคิวของจตุรเทพคนที่สาม คนนี้ชื่อว่า ‘ไอ้โด้’ 

         ‘โด้’ หรือที่พี่น้องคนไทยในร้านพร้อมใจกันเรียกว่า ‘เจ็ตโด้’ หรือบางทีก็ ‘เชร็ดโด้’ ชื่ออาจจะละม้าย คล้ายกับพี่คริสเตียนโน โรนัลโด้ นักฟุตบอลชื่อดัง ที่จริงแล้ว ชื่อเต็มของโด้ คือ Orlando อ่านว่า ‘ออแลนโด้’ เป็นชื่อเมืองหนึ่งใน Florida ที่มีทีมบาสเกตบอล Orlando Magic นั่นแหละ

         โด้เป็นลูกครึ่งไทย - อเมริกัน หรือ ABT (American Born Thai) แต่จะเรียกว่าเป็นอเมริกันเลยก็น่าจะดีกว่า เพราะโด้เกิดและโตที่อเมริกา หน้าไม่เหมือนคนไทย โด้หล่อเท่ห์แบบลูกครึ่ง จมูกโด่ง ผิวแทน หน้ากวนทีนแบบ Bad boy แถมสูงเกือบ 190 cm หุ่นนายแบบค่อต ๆ ถ้าให้ยกตัวอย่างแบบพอให้เห็นภาพ ก็ลองนึกถึงหน้าของพี่เวย์ ไทเทดูนะครับ แต่เป็นเวอร์ชั่น สูง-ผอม นั่นแหละไอ้โด้ล่ะ ด้วยความที่โด้เป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย ก็เลยทำให้พูดไทยได้บ้าง คำก็จะห้วน ๆ สำเนียงแปร่ง ๆ ส่วนใหญ่คำไทยที่โด้พูดได้ก็พวกพี่ ๆ ที่ร้านเขาสอนให้ แน่นอนว่าเป็นคำชมเชยที่เราใช้เรียกนักการเมืองในสภาทั้งนั้นล่ะครับ

         จุดเด่นอีกอย่างที่ผมสังเกตได้ก็คือ โด้โกนหัวเหมือนดิงเล็ก เหมือนไอ้จั๋ง เอ๊ะ! หรือนี่จะเป็นคาแรกเตอร์ของจตุรเทพ? ต้องโกนหัว บวชหน้าไฟ? 555 ไม่น่าจะเกี่ยวนะ การเป็นหนึ่งในสี่จตุรเทพ Bus Boy ของร้านทะเลได้มันต้องมีอะไรมากกว่าแค่การโกนหัวแน่ ๆ แล้วไม่นานนัก ผมก็ได้รู้ครับว่า ยอดคนตัวจริง เขาเก็บงำประกาย ไม่ต้องห้อยตราประจำตำแหน่ง ไม่ต้องห้อยเสื้อไว้ในรถ ไม่ต้องไปเขย่งที่สนามบิน เอาหน้า บอกว่าตัวเองเป็นคนรับวัคซีนมาหรอกนะครับ เงินก็เงินภาษีพวกกูทั้งน้านนน! 

         “วันนี้ยูเทรนกับโด้นะ” พี่ยวด ผู้จัดการร้าน ฝากผมไว้กับอีกหนึ่งจตุรเทพ เล่นเอาซะผมใจหายแพร็ฟ! ไม่ใจหายได้ไง คือ ผมผ่านการสอนงานมาสองจตุรเทพแล้ว ไม่ว่าจะเป็นดิงเล็ก (ตอนที่17) หรือจะเป็นไอ้จั๋ง (ตอนที่18) แต่จะเรียกว่าสอนงานผมก็อาจจะไม่ถูกเท่าไหร่นัก ก็พี่แก อะไร ๆ ก็ให้กูเก็บคนเดียว! เลิกงานกลับบ้านแต่ละวัน คืแ แขนล้าแบบเรียกว่าหาแขนตัวเองไม่เจอ! มองได้สองอย่าง หนึ่งคือ คนเทรนเด็กใหม่ต้องจัดเต็ม ให้ทำงานเต็มที่ เรียนรู้ถูกผิดจากประสบการณ์ คนเทรนในฐานะรุ่นพี่ ที่อยู่มาก่อน มีประสบการณ์ทำงานมากกว่า ก็จะคอยสังเกตการณ์ เป็นพี่เลี้ยง เวลามีปัญหาอะไรก็จะเข้าไปช่วยเหลือ... ซึ่งที่ว่ามานั้นไม่มีเลย ๆ ๆ ผมเลยเดาว่าน่าจะเป็นอย่างที่สองคือ คนเทรนแม่มขี้เกียจจริง! 555

         “สะ-ตอ-บอ-แหล! อย่างไอ้โด้น่ะเหรอ ชาติหน้าก็ไม่ขยับ” พี่บี Server ชายไทยไม่แท้ นิสัยดี ที่มักจะถูกจับร่วมงานกับไอ้โด้บ่นให้ผมฟัง
         “ดูซิ อีโต๊ะ E2 มานั่งเป็นชาติแล้ว มันยังไม่ลงน้ำเปล่าให้เลย” พี่บียังบ่นไม่หยุด โด้เดินผ่านมาพอดี พี่บีทัก
         “โด้! เมื่อไหร่จะเอาน้ำมาลงให้ E2 เนี่ย นั่งนานแล้วนะ” พี่บีถามโด้ โด้มองหน้าแกทีนึง ก่อนจะมองบ่นตอบไปว่า
         “ยูขายน้ำยัง? ไอ รอ ยูไปขายน้ำก่อนไง ลงน้ำก่อน เขาไม่กินน้ำ ยอดไม่มีน่ะซิ ยูทำงานไม่เป็นเหรอ?” โด้ตอบ ตึ่งโป๊ะ! โดนสอนงานไปอีก... เล่นเอาพี่บีหน้าแหก ต้องเดินไปทำงานตามที่ท่านเจ็ตโด้แนะนำ 555 โด้เลยมายืนพักขาคุยกับผมแทน
         “ยูใช้ถาดใหญ่ ไม่หนักเหรอ?” โด้ถามผม เมื่อเห็นผมถือถาดวางจานขนาดใหญ่ Bus boy นั้นจะมีถาดวางจานส่วนตัวกันทุกคน สะดวกใช้ในการเก็บจานชาม แก้วน้ำต่าง ๆ ไม่ต้องกลัวเศษอาหารหกเลอะเทอะ ถาดวางจานของพวกเรา Bus boy นั้นจะมีสามขนาด ถาดใหญ่สุด เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 16 นิ้ว หรือไม้บรรทัดกว่า ๆ เล็กรองลงมา ก็ประมาณฟุตนึงหรือ 12 นิ้ว, กับถาดเล็กสุดขนาดประมาณ 8 นิ้ว Bus boy คนอื่นในร้านนั้น ส่วนใหญ่จะใช้ถาดขนาดกลาง เหมาะมือ ไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป แต่แก๊งจตุรเทพอย่างดิงเล็กกับจั๋งนั้นใช้ถาดเล็ก เอ๊ะ! หรือจะแปลได้ว่า ระดับฝีมือมันวัดกันที่ขนาดถาด!
         “เรายังเก็บช้า ไม่เก่งเท่าคนอื่น เลยเอาถาดใหญ่ไว้ก่อน” ผมตอบไป คือ อยากจะบอกว่ากูไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้ไง แถมเพิ่งจะมาเทรนได้ไม่กี่ครั้ง จะจัดจานแบบดิงเล็กผมก็ยังทำไม่ได้ จะเรียงแก้วน้ำแบบไอ้จั๋งก็ไม่เป็น ก็ได้แต่อาศัยว่าถาดใหญ่กับแรงควาย ๆ ที่ตัวเองมีนั่นแหละในการทำงาน ผมจึงจองถาดใหญ่สุดของร้านเอาไว้เสมอ ซึ่งจริง ๆ ไม่ต้องจองก็ได้นะ ไม่มีคนใช้อยู่แล้ว เพราะแค่ถาดอย่างเดียว ก็หนักแล้ว 555 ว่าแล้วผมก็มองที่โด้ อ้าวเฮ้ย! ทำไมโด้มันไม่พกถาดฟ่ะ?
         “แล้วไหนถาดโด้ล่ะ” ผมถาม ไอ้โด้ยิ้มกวน ๆ ยิ่งทำให้หน้ากวนส้นเท้าเข้าไปอีก
         “ดูไอ” โด้บอก พลางเดินเข้าไปหาลูกค้าแบบตัวเปล่า ๆ แบบไม่มีถาด! เฮ้ย ไม่มีถาด แล้วเอ็งจะวางจาน, ชาม, ช้อน, ส้อม, ถ้วยซอส, มีด, ผ้าเช็ดปากที่ไหน? แต่ผมก็ต้องตะลึง เมื่อเห็นเจ็ตโด้โชว์ฝีไม้ลายมือ
         “นี่มันอะไรกัลย์!” ผมอุทานในใจ เมื่อเจ็ตโด้บรรเลงฝีไม้ลายมือให้ผมเห็นกับตา คือ ด้วยความที่จานอาหารร้านทะเลเนี่ยมันใหญ่สั้ส ๆ โด้ก็เลยจัดการหยิบจานใบแรกของลูกค้ามาเป็นถาดแทนซะงั้น แล้วก็จัดการเรียงจานชามด้วยเคล็ดวิชา ‘เด็ดจานต่อชาม’ ได้เหมือนกับที่ดิงเล็กโชว์ให้ผมดู (ตอนที่ 17) ไม่ผิดเพี้ยน ส่วนแก้วก็ไม่ใช่ปัญหา โด้ก็ใช้ ‘กรงเล็บบัสบอย’ เหมือนจั๋ง (ตอนที่18) ผมได้แต่อึ้ง เมื่อเห็นโด้จัดการจานที่ลูกค้ากินเสร็จด้วยความชิลสุด ๆ ถาดเล็กคือ ฝีมือเหนือถาดใหญ่ แต่สภาวะไร้ถาดคือที่สุดของที่สุด เหมือนกับสำนวนในนิยายกำลังภายในที่เขาว่า ‘กระบี่อยู่ที่ใจ แต่เมื่อใจไร้กระบี่ เมื่อนั้นจึงไร้เทียมทาน!’ เชร็ด...โด้!
         “นั่นแหละ ฝีมือของไอ้โด้ จริง ๆ มันเก่งนะ นอกจากแรงดีแล้วยังรู้จังหวะ ว่าตอนไหนควรเข้า ไม่ควรเข้า” พี่บีซึ่งโผล่มาจากไหนไม่รู้ โผล่มากระซิบข้าง ๆ ก่อนจะเล่าต่อเสียงเปลี่ยนว่า
         “แต่แม่มขี้เกียจตัวเป็นขน ทำงานกับมันนะ พี่เหนื่อย! พี่บอกตรง ๆ” พี่บีบอก ก่อนจะแอบนินทาอีกเป็นชุด (จริง ๆ คือ ด่านั่นแหละ) ว่าไอ้เจ็ตโด้นั้น ว่าง ๆ ก็เดินไปคุยกับคนโน้นทีคนนี้ที ทำตัวประหนึ่งผู้จัดการร้าน ทิ้งให้ Server ที่ทำงานด้วยกัน ทำงานสองอย่างไปเลย รับออเดอร์ เก็บจานชามเอง 555 นานน๊านนน...(เสียงสูงปรี๊ด...) เวลาผู้จัดการร้านพาลูกค้ามายืนรอ กดดันจะเอาโต๊ะ ก็จะองค์ลงสักที เสด็จมาเก็บจานชามให้ซักรอบนึง ที่เหลือน่ะเหรอ ยืนพิงหลัง พักขาสบายใจปาย... 555

         จากที่ผมได้มาเจอกับตัว ก็รู้เลยว่าจะทำงานร้านทะเลได้นี่มันธรรมดาซะเสียที่ไหนล่ะครับ ต้องเหลี่ยมจัด เขี้ยวฝังเพชร ระดับมงกุฎทูตสถาปนาทั้งน้านนน... อาจจะขี้เกียจ ไม่ทำงาน กินแรงเพื่อน แต่พอถึงเวลาต้องทำงานจริง ก็สามารถฝากผีฝากไข้ ฝีไม้ลายมือในการทำงาน รวมไปถึงความอึด ถึก ทน สมราคาจตุรเทพ แต่ผ่านมาสามจตุรเทพแล้ว รู้สึกว่าแต่ละองค์นี่ ขี้เกียจเหมือนกันทุกตัว เอ๊ะ! หรือนี่จะเป็นคาแรคเตอร์ของจตุรเทพ! 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ติดตามอัพเดท เอ็นวายกู NYKU: New York Kitchen University เรื่องวุ่น ๆ ของมนุษย์ห้องครัวในมหานครนิวยอร์กได้ที่ 
FB: https://www.facebook.com/ny.kitchen.university
IG: https://www.instagram.com/ny.kitchen.university/
Readawrite: https://www.readawrite.com/c/e353e275f254489972f3fbe6593c930c
Dek-D: https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=2084075&chapter=2
Blockdit: https://www.blockdit.com/movingfinger

#เอ็นวายกู #nyku #newyorkkitchenuniversity #คนไทยในอเมริกา #คนไทยในนิวยอร์ก #มหาลัยห้องครัว