สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องอยากปรึกษากับทุกท่านนะครับ.
คือตอนนี้ผมอายุ 25 มาเป็นครูอัตราจ้าง รร แห่งหนึ่ง เป็น รร ประถม และได้มาเป็นที่ปรึกษาให้กับนักเรียน คนหนึ่งน้องเป็นผู้ชาย แต่บางครั้งก็แอบบออกไปทางหญิงบ้างแต่ส่วนน้อย คือ ประมาณปีที่แล้วผมได้เป็นที่ปรึกษาให้กับน้องเขา แต่ตอนนั้นเรายังไม่สนิทกัน แทบจะไม่ค่อยได้คุยกัน. แต่เมื่อเวลาผ่านไปปีหนึ่ง จนถึงเมื่อปีที่แล้วน้องเขาขึ้นชั้นไป และผมไม่ได้เป็นที่ปรึกษาน้องเขาแล้ว แต่ยังได้สอนอยู่ มีวันนึ่งน้องเขาเดินมาหาผมและก็มาให้ทุกวัน เพื่อมาทำการบ้าน ซ่งตั้งแต่นั้นมาเราจึงสนิทกัน มาจนถึงตอนนิ และก็คุยกันมาจยถึงตอนนี้ และน้องเขาจะทักมาหาตลอด แรก ๆ ก็บอกทุกอย่างทำไรบ้าง จะไปไหนก็บอก แต่ตอนนี้น้องเขาเปลี่ยนไป ไม่ทักมาเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ทักมา แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน. ( ออลืมบอกไปครับ น้องเขาอยู่กับยายและตา แม่ทำงาน และเลิกกับพ่อ และแม่เป็นคนเลี้ยงดูทุกอย่าง)
เมื่อเวลาผมกับน้องเขาก็สนิทกันอย่างมาก ๆ ผมไม่ถือตัวเองว่าเป็นครู บอกตามตรงผม ยิ่งนานวัน ผมยิ่งรัก ยิ่งห่วงเหมือนน้องชายแท้ ๆ ผม และผมก็บอกน้องเขาไปเลยว่ามาเป็นน้องชายผม น้องเขาก็ตอยตกลง (ผู้ปกครองน้องเขารู้จักและฝากผมดูแลน้องเขาด้วย) ผมมักจะซื้อของ เช่นอุปกรณ์กับเสื้อที่เด็ก ๆ เขนาชอบใส่ันให้บ้าง แรก ๆ น้องเขาก็ชอบ แต่พอนาน ๆ ไปน้องเขามันจะปฏิเสธผม
สิ่งที่มันกวนใจผมตอนนี้มาก ๆ คือ ใหม่ ๆ ผมพูด หรือสอนอะไรน้องเขาจะฟังและทำตามทุกอย่าง ไม่เคยบ่น และไม่เคยบอกว่าชอบหรือไม่ชอบ จนมาถึงตอนนิกับกลายมาเป็นว่าน้องเขาบอกว่าผมชอบบังคับ หรือให้ทำอะไรในสิ่งที่เขาไม่ชอบ จากนั้นมาผมกับน้องเขาก็จะพูดไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไหร่ เวลาจะคุยก็ต้องรอน้องเขาเป็นคนทักมา ทุกวันนี้ก็ยังคุยกัน แต่ก็ไม่ได้คุยกันเป็นจริง เป็นจังเหมือนเมื่อก่อน ส่วนใหญ่น้องเขาจะตัดบทไป เล่นเกมบ้าง ดูทีวีบ้าง ทุกครั้งที่คุยไม่รอยกัน ผมมักจะถามว่ายังจะให้ครูดูแลอยู่ไหม แต่ทุกครั้งที่ถาม ถ้าผมบอกจะออกไปไม่ดูแลเขา เขาก็ไม่ให้ผมออกไป เขาบอกให้ผมเข้าใจเขาให้มากขึ้นน้อย แต่ก็ยังจะทักมาคุยกันตามปกติ แต่ก็คุยกันแค่ไม่กี่คำ
ตอนนี้ผมเคลียดกับน้องเขามาก ๆ ครับ ว่าหรือสอน หรือ บอกอะไรก็กลับกลายเป็นว่าผมบังคับน้องเยาไปหมด ผมจะไม่สนใจน้องเขาก็ยังอยากให้อยู่กะน้องเขา(ในใจผมนิก็อยากอยู่ดูแลเขาไปจนผมจะดูแลไม่ได้ สำหรับเด็กคนนี้ผมบอกตามตรงผมรัก ของรัก และห่วงราวกับคนในครอบครัวผมเลย แต่อีกใจผมก็เจ็บ เสียใจ แอบน้อยใจว่าเขาไม่เหมือนเดิม ว่า ตักเตือนอะไรก็ไม่ได้) จนตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงครับ. จะอยู่ข้าง ๆ เขา แล้วเราก็หลับหูหลับตาอยู่และเข้าใจน้องเขาให้มากขึ้น หรือผมควรจะตัดสายสัมพันธ์ให้เขาบริหารชีวิตของเขาดีครับ ผมสับสนมากครับตอนนี้. เวลาผ่าน ความเหินห่างก็เกิดขึ้น จะหนีก็ไม่ได้ จะไปก็ยังแอบห่วง เขาก็ยังรั้ง ผมควรทำตัวแบบใดดีครับ
ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งนะครับ อาจจะงง หรือไม่รู้เรื่องก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ
ควรปล่อย ควรเข้าใจ หรือ ควรรักมากขึ้น
คือตอนนี้ผมอายุ 25 มาเป็นครูอัตราจ้าง รร แห่งหนึ่ง เป็น รร ประถม และได้มาเป็นที่ปรึกษาให้กับนักเรียน คนหนึ่งน้องเป็นผู้ชาย แต่บางครั้งก็แอบบออกไปทางหญิงบ้างแต่ส่วนน้อย คือ ประมาณปีที่แล้วผมได้เป็นที่ปรึกษาให้กับน้องเขา แต่ตอนนั้นเรายังไม่สนิทกัน แทบจะไม่ค่อยได้คุยกัน. แต่เมื่อเวลาผ่านไปปีหนึ่ง จนถึงเมื่อปีที่แล้วน้องเขาขึ้นชั้นไป และผมไม่ได้เป็นที่ปรึกษาน้องเขาแล้ว แต่ยังได้สอนอยู่ มีวันนึ่งน้องเขาเดินมาหาผมและก็มาให้ทุกวัน เพื่อมาทำการบ้าน ซ่งตั้งแต่นั้นมาเราจึงสนิทกัน มาจนถึงตอนนิ และก็คุยกันมาจยถึงตอนนี้ และน้องเขาจะทักมาหาตลอด แรก ๆ ก็บอกทุกอย่างทำไรบ้าง จะไปไหนก็บอก แต่ตอนนี้น้องเขาเปลี่ยนไป ไม่ทักมาเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ทักมา แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน. ( ออลืมบอกไปครับ น้องเขาอยู่กับยายและตา แม่ทำงาน และเลิกกับพ่อ และแม่เป็นคนเลี้ยงดูทุกอย่าง)
เมื่อเวลาผมกับน้องเขาก็สนิทกันอย่างมาก ๆ ผมไม่ถือตัวเองว่าเป็นครู บอกตามตรงผม ยิ่งนานวัน ผมยิ่งรัก ยิ่งห่วงเหมือนน้องชายแท้ ๆ ผม และผมก็บอกน้องเขาไปเลยว่ามาเป็นน้องชายผม น้องเขาก็ตอยตกลง (ผู้ปกครองน้องเขารู้จักและฝากผมดูแลน้องเขาด้วย) ผมมักจะซื้อของ เช่นอุปกรณ์กับเสื้อที่เด็ก ๆ เขนาชอบใส่ันให้บ้าง แรก ๆ น้องเขาก็ชอบ แต่พอนาน ๆ ไปน้องเขามันจะปฏิเสธผม
สิ่งที่มันกวนใจผมตอนนี้มาก ๆ คือ ใหม่ ๆ ผมพูด หรือสอนอะไรน้องเขาจะฟังและทำตามทุกอย่าง ไม่เคยบ่น และไม่เคยบอกว่าชอบหรือไม่ชอบ จนมาถึงตอนนิกับกลายมาเป็นว่าน้องเขาบอกว่าผมชอบบังคับ หรือให้ทำอะไรในสิ่งที่เขาไม่ชอบ จากนั้นมาผมกับน้องเขาก็จะพูดไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไหร่ เวลาจะคุยก็ต้องรอน้องเขาเป็นคนทักมา ทุกวันนี้ก็ยังคุยกัน แต่ก็ไม่ได้คุยกันเป็นจริง เป็นจังเหมือนเมื่อก่อน ส่วนใหญ่น้องเขาจะตัดบทไป เล่นเกมบ้าง ดูทีวีบ้าง ทุกครั้งที่คุยไม่รอยกัน ผมมักจะถามว่ายังจะให้ครูดูแลอยู่ไหม แต่ทุกครั้งที่ถาม ถ้าผมบอกจะออกไปไม่ดูแลเขา เขาก็ไม่ให้ผมออกไป เขาบอกให้ผมเข้าใจเขาให้มากขึ้นน้อย แต่ก็ยังจะทักมาคุยกันตามปกติ แต่ก็คุยกันแค่ไม่กี่คำ
ตอนนี้ผมเคลียดกับน้องเขามาก ๆ ครับ ว่าหรือสอน หรือ บอกอะไรก็กลับกลายเป็นว่าผมบังคับน้องเยาไปหมด ผมจะไม่สนใจน้องเขาก็ยังอยากให้อยู่กะน้องเขา(ในใจผมนิก็อยากอยู่ดูแลเขาไปจนผมจะดูแลไม่ได้ สำหรับเด็กคนนี้ผมบอกตามตรงผมรัก ของรัก และห่วงราวกับคนในครอบครัวผมเลย แต่อีกใจผมก็เจ็บ เสียใจ แอบน้อยใจว่าเขาไม่เหมือนเดิม ว่า ตักเตือนอะไรก็ไม่ได้) จนตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงครับ. จะอยู่ข้าง ๆ เขา แล้วเราก็หลับหูหลับตาอยู่และเข้าใจน้องเขาให้มากขึ้น หรือผมควรจะตัดสายสัมพันธ์ให้เขาบริหารชีวิตของเขาดีครับ ผมสับสนมากครับตอนนี้. เวลาผ่าน ความเหินห่างก็เกิดขึ้น จะหนีก็ไม่ได้ จะไปก็ยังแอบห่วง เขาก็ยังรั้ง ผมควรทำตัวแบบใดดีครับ
ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งนะครับ อาจจะงง หรือไม่รู้เรื่องก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ