แม่เป็นห่วงและกังวลกับตัวเรามากเกินไปจนเรากลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง เราควรคุยกับแม่ยังไงให้แม่ไม่รู้สึกแย่ดีตะ

สวัสดีค่ะตอนนี้ฉันอายุ23แล้วค่ะแจ่แม่ยังเป็นห่วงและคอยกังวลอยู่ ขอเกริ่นก่อนนะคะ   คือแม่เราโดยปกติเป็นคนขี้กังวล ขี้ตกใจอยู่แล้วค่ะ  เค้าจะกังวลเรื่องเราตลอด ห้ามทำโน่นทำนี่เดี๋ยวเป็นอย่างนี้  เราโดนห้ามบ่อยๆจนเราก็กลายเป็นคนขี้วิตกกังวลและไม่มั่นใจในตัวเองแบบแม่ กลัวโน่นนี่ไปหมด เราไม่ได้อยากโทษแม่นะคะ แต่แม่ปลูกฝังเราแบบนี้จริงๆตั้งแต่เด็ก แต่ที่ทำให้เราต้องมาตั้งกระทู้เพราะ เราเสียใจค่ะ ความห่วงใยของแม่ทำให้เรากลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองไปหมด 

     แม่มักจะเอาเรื่องเราไปคุยกับคนอื่นญาติพี่น้องบ้างลูกค้าบ้าง(บ้านเราเปิดร้านค้าค่ะ) เกือบทุกเรื่อง จนคนอื่นมองว่าเราอ่อนแอ ลูกแหง่ เรารับรู้ได้จากคำพูดที่คนอื่นชอบเอามาแหย่เรา  เช่นเรื่องล่าสุด เราตัดสินใจจะมาหางานทำแถวบ้านซึ่งเป็นตจว. ไม่มีรถประจำทาง เราเลยเพิ่งเริ่มหัดขับรถยนต์ค่ะ  แล้วน้องข้างบ้านก็หัดขับเหมือนกันแต่เค้าเริ่มหัดก่อน  เค้ากล้าขับออกไปข้างนอก  แม่เราก็เอาเราไปพูดประมาณว่า น้องขับยังไม่น่ากังวลเท่าเราจะต้องขับไปทำงาน คือเอาเราไปเทียบกับคนอื่นแล้วลงท้ายด้วยการดูถูกความสามารถเรา  เราไม่อยากใช้คำนี้นะคะ แต่ความห่วงใจของเค้าทำให้เราเสียใจและหมดความมั่นใจไปซะทุกเรื่อง  เค้าจะพูดว่ากลัวเราทำไม่ได้ กลัวไปหมด  ความห่วงใจของเค้าทำให้เรารู้สึกเสียใจมาก  มันควรเป็นการให้กำลังใจมากกว่าดูถูกแบบนี้รึเปล่าคะ  เราเคยพูดกับแม่ไปหลายครั้งแต่ก็ไม่กล้าพูดเยอะกลัวแม่เสียความรู้สึก แถมแม่ก็ไม่ใส่ใจยังทำแบบเดิมๆอยู่

         เราควรทำไงดีคะ ควรพูดยังไงให้เซฟความรู้สึกเราและแม่ไปด้วย  ตอนนี้ไม่มั่นใจอะไรซักอย่างเลยค่ะ  พิมพ์ไปยังร้องไห้ไปเลยค่ะบอกก่อนนะคะไม่ได้อคติกับแม่เลย เราอึดอัดมานานแล้วค่ะ