เราเป็นคนอินกับการนอนมากตั้งแต่เด็ก แม่บอกว่าถ้าออกไปเที่ยวไหนแล้วเราจะหลับในรถ ถึงบ้านจะปลุกลงรถต้องงอแงประจำ ปลุกไม่ตื่น ต้องอุ้มลง โตมาประถมก็ตื่นยาก ปลุกยาก มหาลัยก็ต้องหาที่นอนกลางวันประจำ นอนแล้วฝันทุกครั้ง ดังนั้นปัจจุบันสามสิบแล้วก็หงุดหงิดทุกครั้งที่โดนปลุก ไม่ว่าจะมีสาระ หรือไม่มี เราจะคิ้วขมวด และรั้นนอนต่อทุกครั้ง หรือใช้น้ำเสียงไม่ดีไล่คนปลุกไปก่อน ซึ่งในชีวิตประจำวันปกติเราจะใช้เหตุผลก่อนถึงจะหงุดหงิด
......
ที่นี้เราก็สงสัยมาก พอมาเจอสามี เขาเป็นคนไม่เคยหงุดหงิดเลยเวลาโดนปลุก ไม่ว่าจะไร้สาระ เช่น เราบอกว่าเรานอนไม่หลับ หรือปลุกให้มาเกาแขนให้เรา สังเกตสีหน้าทุกครั้งไม่เคยขมวดคิ้วเลย ไม่ว่าจะหลับลึกแค่ไหน หรือกรนอยู่ กลับยังกอดเรา ลูบหัวเรา จะพูดจาดีด้วยแม้จะไม่รู้เรื่องเท่าไหร ทำไมคนที่ไม่มีสติอยู่เช่นกึ่งหลับถึงไม่หงุดหงิดเลย  หรือถ้าเราปลุกแบบมีสาระ ให้ลุกไปอาบน้ำ เขาก็อาจจะงื้องาเล็กน้อย ด้วยสีหน้าปกติมาก แล้วก็ลุกไปอย่างง่ายด้าย หรือบางครั้งก็สามารถตอบกลับคำถามด้วยน้ำเสียงนิ่มๆมีหางเสียงทุกครั้งในภาวะสลึมสลือ ซึ่งอุปนิสัยชีวิตจริงเป็นคนใจเย็นไม่ซีเรียสอะไร ยกเว้นโมโหจริงๆก็จะอารมณ์ร้อนมาก  
........
แบบนี้ จริงๆแล้วเราสามารถวัดอุปนิสัยเชิงลึกของคนเรากับการนอนแบบนี้ได้ไหม ถ้าเพิ่งคบกันแรกๆ แต่อยากรู้นิสัยพื้นฐาน คือลองปลุกตอนนอน คนเรากึ่งไร้สติแบบนี้จะแสดงท่าทีออกมาอัตโนมัติ ???