แบบนี้เรียกว่าป๊อปปี้เลิฟมั้ยคะ

สวัสดีค่ะ เรื่องมันก็มีอยู่ว่าเรากับเพื่อนคนนี้เป็นคู่กัดกันมาตั้งต่อนุบาลเพื่อนๆในห้องก็ล้อเราว่าเราเป็นแฟนกันอะไรประมาณนี้ แต่เรารู้สึกไม่ชอบเลยโมโหทุกที นานนานเข้า เราก็เริ่มตกหลุมรักเค้า แต่ก็ไม่เคยสารภาพเลยหรือบอกความรู้สึกตรงๆเลย พอจบประถมก็แยกย้ายกันไปที่อื่น แต่นี่หรือจะเป็นฟ้าลิขิตตอนมอต้นอยู่คนละโรงเรียน แต่ขึ้นรถรับส่งคันเดียวกัน แต่ไหงไม่กล้าพูดกันซะงั้นเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกันอะ แต่ขอบคุณมาร์ค ซัคเคอร์เบิร์กที่ทำให้เราพูดคุยผ่านแชท เราพิมพ์เก่งมากเลยค่ะ แต่เวลาเจอหน้ากันเงียบกันสุดสุด มีวันนึงฟ้าแกล้งกันชัด ๆ ทำให้เราต้องนั่งใกล้กัน เงียบได้อีก จะเอาโทรศัพท์มาแชทส่งกันมันก็ยังไงอยู่ อึดอัดมาก เราก็เลยแกล้งหลับไปดีกว่า เห้อพอจบมอต้นเราก็แยกย้ายกันไปคนละแห่งอีกแล้ว แต่ยังไงเราก็มีเฟส แต่เหตุอันใดเล่าทำให้ไม่สามารถติดต่อเค้าได้อีกเลย อยู่ดีดีเค้าก็หายไป หลังจากที่เค้าหายไปเราก็เริ่มฝันถึงเค้ามาตลอดเลยค่ะ ฝันบ่อยมาก บ่อยจนต้องเสิร์จชื่อเค้าใน google ดูกันเลยทีเดียว แต่ก็ไม่มีอะไรค่ะ เราไม่รู้ว่าชอบเค้าจริง ๆ มั้ย แต่เรายังไม่มีแฟนเลยทำไมกันคะ 
   และแล้วเป็นเวลา4ปีก็มีแชทเด้งขึ้นมาทักเรา ใช่ค่ะมันคือเค้า เราก็ตกใจและดีใจ ไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนั้นแต่เค้ากลับมาแล้ว แต่การคุยของเค้าดูเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากจนเรารู้สึกไม่ชินแต่คนเรามันก็ต้องมีความเปลี่ยนแปลงกันบ้าง ยังไงเค้าก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีกับเรา แต่ภาวนาอย่างเดียวคือห้ามมายืมตังค์นะฮ่าๆ