เราตกงานค่ะเป็นเวลา 2 ปีแล้วอยู่บ้านเพิงหมาแงนไม่มีไฟฟ้าใช้ต้องไปขอชาตแบตโทรศัพท์ข้างบ้าน ไม่มีเงิน ไม่มีงาน ทุกวันนี้ใช้แต่เงินของบัตรสวัสดิการแห่งรัฐบ้านอยู่ชนบทไม่มีงานอะไรให้ทำ จะไปหางานทำในเมืองก

ตอนนี้ดิฉัน 27 ปีแล้วค่ะ เมื่อก่อนจะเรียนจบชีวิตก็มีความสุข เรียบง่าย เงินแค่ 2,000 บาท อยู่ได้ตลอด(พ่อส่งแค่ค่าเทอมและค่ากิน อาทิตย์ล่ะ 700 บาทแต่ก็ไม่เคยขาด) เมื่อเรียนจบ มีเพื่อนแนะนำบา_ค_ร่า ตอนนั

ตอนนี้เราอายุ เข้า 25 อีกแค่ 1เดือน. แต่มีปัญหาเข้ามารุมเร้า ไม่รู้จะนับยังไง พ่อแม่ก็หย่ากัน แถมยังมาตกงาน เพื่อนก็ติดต่อใครไม่ได้มาเป็นปี ญาติพี่น้องก็หันหน้าหนี ยุตัวคนเดียวในกรุงเทพ อยากจะฆ่าตัว

หรือ เป็นเพราะ เรามีพื้นที่ปลดปล่อยมันออกมาทางโซเชียล ทางสงคมออนไลน์ มากขึ้น เราจึงเห็นบ่อยขึ้น ในขณะที่อดีต เรามีแค่ดีเจอ่านจดหมายระบายความทุกข์ เรามีศาลาคนเศร้าให้คำปรึกษาเดือนละหน เรามีเพื่อนตัวเป็

สามีหรือภรรยาของเราซึ่งเป็นคนกลางที่ทึ่มๆ และปล่อยปละละเลยปัญหาครอบครัว แม่สามี/ครอบครัวสามี หรือ แม่ยาย/ครอบครัวภรรยา ไม่ชอบเรา ไม่เอาคือไม่เอา ไม่ต้องมาทำดีเพราะจะยิ่งเกลียด เราเป็นคนเลวทุกเรื่องในส

เราพึ่งจะรู้สึกอยากหนีออกจากบ้านมากที่สุดก็ตอนนี้แหละค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าเรามีปัญหากับพ่อแม่ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็เริ่มมามีปัญหากันเมื่อตอนช่วงม.6นี้แหละค่ะ เขาให้เรากู้กยศ.ถ้าเราไม่กู้เขาจะไม่ส่งเ

ตอนปี 2563 ช่วงโควิดญาติสนิทตกงาน มาขอยืมเงินซื้อมอเตอร์ไซต์ส่งของ เราก็พาเค้าไปซื้อโดยเราโอนเงินให้ศูนย์มอเตอร์ไซต์โดยตรง หลังจากนั้น เค้าก็ผ่อนชำระกับเรามาประมาณไม่ถึงปีโดยมีหลักฐานสลิปโอนคืนทางไลน