ขยะแขยงพ่อตัวเอง?

ตามหัวข้อเลยค่ะ 
เราขยะแขยงพ่อตัวเอง อย่าพึ่งมองเราแย่นะคะ

ขอเล่าจากตอนเด็กก่อนนะคะ เราอยู่ในครอบครัวที่พ่อใช้ความรุนแรงกับแม่มาตั้งแต่จำความได้ เราจำได้ว่าเราร้องไห้ทุกครั้งที่พ่อตีแม่ จนเราอายุได้14-15เราเริ่มชิน แล้วเราก็เริ่มเกลียดพ่ออยากให้พ่อแม่เลิกกัน ไม่อยากอยู่กับพ่อเลยบางครั้งเราก็คิดว่าทำไมพ่อไม่ตายไปซักที โดยแม่เราก็บอกเราตลอดว่าพ่อเป็นแบบนี้เพราะพ่อเครียด แต่เราคิดว่ามันเป็นสันดารมากกว่า 

ตอนเด็กๆ(ซัก 6-7ขวบ)เรารู้สึกว่าเราทำอะไรก็ผิดไปหมด เราจำได้ว่าพ่อชอบด่าเราแบบไม่มีเหตุผล เช่น เราเคยไปขายของกับแม่ครั้งหนึ่งแล้วมีป้าคนนึงมาถามว่าขายของดีมั๊ย เราก็ตอบไปว่าขายดีค่ะ  จากนั้นพ่อเรียกเราไปตะคอกใส่เสียงดังแถมตีเราอีก

พอเราเริ่มเข้าม.ปลาย ทุกอย่างในบ้านเริ่มดีขึ้น พ่อทะเลาะกับแม่น้อยลง แต่ก็ยังมีอยู่ ทำลายข้าวของอยู่ แต่ไม่ทำร้ายคนในบ้านแล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะเราเรียนกนักเลยไม่ต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้ (เราเลือกที่จะเรียนพิเศษเลิก 2-3 ทุ่ม) 

จากนั้นพอเราเข้ามหาวิทยาลัย เราก็ยังอยู่บ้านเพราะบ้านใกล้ ทุกอย่างคือดีขึ้นทั้งหมด พ่อไม่อารมณ์ร้อนแล้ว แต่เรายังทำใจชอบหรือรักพ่อไม่ได้ เราไม่อยากกอด อยากใกล้เลย จนทุกอย่างมันเกือบจะดี แต่มาวันนึงพ่อก็ชวนเราไปบ้านอีกหลังซึ่งเราปล่อยเช่า แต่ตอนนั้นมันยังไม่มีคนมาเช่า แล้วชวนเราดูหนังโป๊ เราจำได้เลยว่าเราโกรธมากเราเดินออกจากบ้านหลังนั้นแล้วเรียกรถกลับบ้านคนเดียว(เรื่องผ่านมาประมาณ 4 ปีแล้ว)

หลังจากนั้นเราก็รู้สึกขยะแขยงพ่อมากขึ้น มากจนไม่อยากจับตัวพ่อ รู้สึกว่าอยากล้างตัวทุกครั้งที่ร่างกายไปโดน บางครั้งเรานั่งอยู่พ่อก็จะเดินมาลูบขา หรือบางทีก็ทำำท่าเหมือนจะจับก้นเรา ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีมากๆ 

เรามีคำถามก็คือ

1. ถ้าทุกคนเจอเรื่องแบบนี้จะทำยังไงคะ
2. มันผิดมั๊ยที่เรารู้สึกแบบนี้ทั้งๆ ที่เค้าเลี้ยงเรามา
เราเป็นเด็กที่ตัดได้ว่าเด็กดีคนหนึ่งไม่เคยมีเรื่องผู้ชายให้พ่อแม่ปวดหัว ไม่เที่ยว เกรดดี เรียนจบป.ตรี เหล้าเบียร์มีดื่มบ้าง 2-3 เดือนครั้งตามประสาวัยรุ่น