แฟนไม่ให้ทำอะไรเลย ทั้งๆที่เราสามารถหาได้มากกว่า

ย้อนไปเมื่อ3ปี เมื่อก่อนเราขับวินมอไซร์ วิ่งแกร๊บฟู้ด รายได้อาทิตย์นึง 2500-3000บ. แฟนให้ใช้วันละ300 เราก้อเก็บ ใช้หนี้2หมื่นบาทหมดภายใน2เดือน ช่วงนั้นกำลังดีขึ้น ได้เที่ยวได้กิน มีเงินพอหาได้ เราไม่ใช่คนขี้เกลียดอะ อะไรเราก้อทำหมด ล้มบ้าง ผิดหวังบ้าง เจ๋งบ้าง ไปไม่รอดบ้าง แต่เราก้อพยายามหาเงิน กำไร5-10บ. เราก้อเอา จนเรามาท้องลูกคนเล็ก เราก็ขับรถจนถึง4เดือน ไปหาหมอเองตลอด ขับรถไป เงินค่าคลอดเราก้อเป็นหาเก็บเอง ช่วงโควิดด้วย ต้องอยู่ห้องพิเศษ ทำหมันด้วย ทั้งหมดเกือบหมื่น ไหนจะค่ากิน แฟนกะลูกชายคนโตเราไปเฝ้า แฟนก็ต้องหยุดขับรถ เพื่อมาดูแลเรา เงินเราก้อเป็นคนบริหารเองหมด แฟนให้เราใช้วันละ400฿ เราแบ่งออกเป็น ค่าเช่าบ้านวันละ150฿ ค่ารถมอไซ2คัน วันละ100 ส่งรายอาทิตวันละ100 เราเหลือกิน50฿ เราไม่ได้ทำงานอะไรเลย หาของมาขายแฟนก็จะบ่นตลอด ทั้งๆที่เขาแทบไม่เคยช่วยหยิบจับอะไรเลย ลูกก้อยังไม่ช่วย ตอนที่เราขายของ แต่เขาชอบบ่นให้เรา อย่าให้ลูกจับนั้นสิ สกปรก อย่าให้ลูกเล่นนี่สิ มันอย่างนั้นอย่างนี้ ห้ามทุกอย่าง บ่นทุกอย่าง เราเหนื่อยหาเงินก้อพอแล้ว เลี้ยงลูกก้อเหนื่อย ยังมาเจอคำพูดเขา เราเครียดมากนะ เครียดจนแบบไม่อยากอยุ่ด้วยแล้วอะ เขาเป็นกลัวทุกอย่าง ห้ามทุกอย่าง อย่างลูกเล่นเลอะเทอะบ้างเราก้อต้องปล่อยไปบ้าง แต่นี้แทบจะให้ลูกเดินบนใบบัวเลย ไม่ให้แตะอะไรสักอย่าง แต่ตัวเองก้อดูลูกไม่ได้นะ เราเหนื่อย เราเครียด ทั้งงานบ้าน ทั้งเลี้ยงลูก ไหนจะคิดหาเงินอีก ค่านมค่าแพมเพิส และคนโตเราอีกต้องใช้เหมือนกัน เราเป็นพ่อแม่ อดได้ แต่ลูกๆอดไม่ได้หรอก ลูกคนโตเรากำลังต่อปวช. สายธุรกิจค้าปลีก เรียนไปทำงานไป แต่ช่วงนี้โควิด เลยยังไม่ได้ทำงาน ก็เลยอยู่บ้านช่วยทำงานบ้าน เลี้ยงน้อง แฟนเราก้อหาเงินคนเดียว เข้าใจนะว่าเขาเครียด แต่เครียดไปก็ไม่มีประโยชน์ไหมอะ สู้เรามาช่วยกันคิดช่วยกันทำดีกว่า พอเราจะทำอะไรก้อไม่ให้ทำ ขัดทุกอย่างจริงๆ เราขายของ มันก้อต้องมีเงียบบ้าง ขายหมดบ้างไม่หมดบ้างใช่ปะ วันไหนขายไม่หมด แฟนด่าและไม่ให้ขายอีกเลย เราอยากจะทำอะไรขายนะ แค่คิดนะยังไม่ได้ถาม แฟนก้อจะพูดมาเลยไม่ต้องทำ แต่เราอยากทำเพราะเราก็มีค่าใช้จ่ายส่วนตัวเราบ้าง กำไรนิดๆหน่อยๆแต่คือจะได้ไม่ต้องมารอเงินจากเขา ซึ่งเขาก็ไม่เคยมีให้เราหรอกนะ นอกจากฟลุ้คเงินหวย นานๆท่ปีหน เราไม่เคยหวังเลย ทำอะไรเขาก็ไม่เคยช่วยเลยนะ เราทำเองทุกอย่าง ทั้งลูกทำทำของขาย เขารอสมน้ำหน้าเราอย่างเดียว นี่พูดจริงๆ อยู่มา13ปี ไม่มีอะไรเปนชิ้นเป็นอันเลย เราอยากจะสร้างบ้าน เขาก้อบอกรอมีเงินแสนสองแสนโน้น อยากจะซื้อรถ เขาก้อบอกรอมีเงินค่อยซื้อ แต่เรามีกำลังไง เราพึ่งอายุแค่นี้ เราดิ้นรนทำทุกอย้าง แต่คุณขวางเราหมด กลัวว่าถ้าเราทำได้ดีกว่า กลัวว่าเราไปจากเขา เขาคิดแบบนี้จริงๆนะ แต่เราทำเพื่อครอบครัวล้วนๆเลย ได้เงินมา เราก็มาซื้อของในบ้าน ให้ครอบครัว พาครอบครัวไปเที่ยวตลอด ยิ่งเรามีลูกเล็กค่าใช้จ่ายมันเยอะ จะมาพูดแบบเขาไม่ได้หรอก ไม่มีคำเดียว ไม่มีเราก็ต้องดิ้นรนหาเพิ่ม ไม่ใช่มารอคอยบุญตกหล่นใส่ เขาบังคับจิตใจทุกอย้างเลย เหมือนจะห่วงนะ แต่เราอึดอัดมากกว่า อย่างลูกเราอยากจะกินหมูกะทะแต่เขาไม่กิน เขาก็จะพุดขึ้นว่ากินกันไปนะ เขาไม่กิน และเราจะกินลงหรอ...พูดขนาดนี่ ปากพูดแบบนี้นะ แต่อาการคืองอลเลย ถ้าเราดันทุรังซื้อมากินนะทะเลาะกันบ้านแตกอีก เป็นแบบนี้ตลอด บางทีเราก็อยากจะมีความสุขกับการได้กินบ้างก็ยังดี ไม่ต้องอะไรมากเลย ขอชีวิตแบบปล่อยๆสะบ้าง แบบไม่ต้องมาคิดแทน ถ้ากินหมูกะทะแล้วไขมันจุกตาย ก็ปล่อยเถอะ ถ้าคนจะตายอะ มันบีบให้เราอึดอัดมาตลอด จะไปหาญาติ หาเพือน ก็ต้องอ้างสารพัด ขนาดญาติตาย ยังไม่ยอมให้ไปงาน จนตอนนี้ญาติและเพื่อนไม่อยากคบเราแล้ว เพราะกลัวเราจะมีปันหากับผัว เราอยากจะรู้ว่าเราจะอดทนต่อไปดีไหม หรือควรพอ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูกๆดีไหม อาจจะลำบากช่วงแรก แต่เราน่าจะผ่านไปได้ เราไม่ได้พึ่งผ่านชีวิตครอบครัวนะ เราผ่านมาครั้งแล้ว ชีวิตครอบครัวพลาดมาแล้วครั้งนึง ครั้งนี้เราก้อพยายามแล้ว อดทนจนคนอื่นว่า้ราทนได้ยังไง เราคิดว่าถ้าเราไปจากตรงนี้ได้ เราอาจจะไปได้ดีกว่านี้แน่ๆอะ