บางทีเราก็รู้สึกว่า... ใครที่รักเรา... คนๆนั้นต้องถูกทำลายหรือถูกกำจัดตลอดเวลา

หลายปีที่ผ่านมา... อะไรมากมายหลายอย่างเกิดขึ้นเยอะแยะมากมาย...  หากไม่ได้ปฏิบัติธรรม ก็คงต้องป่วยเป็นจิตเภทแน่นอน เราจึงรู้สึกว่าเรากอดธรรมะ คิดแต่ธรรมะพระธรรม หลายๆเรื่องเราก็ไม่อยากรับรู้ไม่อยากสนใจ คิดถึงแต่พระพุทธ พระธรรม ส่วนพระสงฆหากยึดมั่นก็ทำให้เกิดความทุกข์ได้... มีหลายเรื่องที่เอาใจออกไม่อยากสนใจ เราก็ไม่รู้ว่าการทำอย่างนี้มันเป็นเรื่องที่ผิดมากไหม... แต่คำของคนอื่ตเราก็ไม่สน  ไม่เก็บเอามาคิดมาใส่ใจอยู่แล้ว ความเจ็บปวดในชีวิตเรามันมีตลอด มันมีตลอดเวลาที่เราสนิทกับใคร ทำงานที่ไหน... อยู่ที่ไหน ใช้ชีวิตอยู่ที่ไหน เรารู้สึกว่าโดนตามหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา... เราไม่อยากต้องสูญเสียใครไปทั้งนั้น... แต่ทำไมการสูญเสียต้องเป็นสิ่งที่เราพบเจออยู่ตลอดเวลา ทำไม... อยากจะถามว่าทำไม... จะมีใครสักคนที่ไม่ต้องเดือดร้อนเพราะว่าสนิทกับเราไม่ได้... ทำไมต้องพยายามทำให้เรารู้สึกทำร้ายคนอื่นอยู่เสมอ...  เราก็ไม่ได้สนิทกับใครมาหลายปีแล้ว... ชีวิตเราจำเป็นต้องถูกบงการ จำเป็นต้องถูกกำจัดแขนขาอยู่ตลอดเวลาเลยหรือ... เราไม่คิดที่จะเป็นภัยต่อใคร เราก็ไม่คิดจะทำลายใคร แต่ท่านจะทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่าเราทำลายคนอื่นอยู่ตลอดเวลา... บางทีทำให้เราท้อ กับชีวิต ไม่อยากให้มีใครต้องถูกทำร้ายในชีวิตประจำวัน เราไม่คบไม่พูดกับใครเลยก็ได้...แต่นั่นมันทำให้คนที่อยากพบ อยากพูดกับเรา ต้องถูกทำลายไปอีกแล้ว... เราแค่ท้อแท้กับเหตุการณ์แบบเดิมๆ ...