ตอนนี้อายุ32ฉันพอที่จะทำอะไรได้โดยไม่ต้องบอกพึ่ชายที่มีมั้ย

ตลอดมาตั้งแต่เรียนจบมา.ปลายเราก็ทำได้เพียงอยูที่บ้านไปวันๆเคยมาหางานที่ระยองทำแต่มันไม่ใช้สิ่งที่เราถนัดพอกลับบ้านยังมีแม่พ่อที่คอยดูแลเราเราปรึกษาพี่ชายเรื่องเรียนต่อได้คำตอบส่งๆว่าลองดรียนดูเผื่อจะจบสูงได้งานดีๆแต่สุดท้ายเราทำได้แค่อยู่บ้านดูแลพ่อแม่ทึ่แก่ลงเรื่อยๆและแม่ที่รักเราจนหมดหัวใจก็จากไปไม่มีวันกลับเรื่องอื่นไม่ว่าเรื่องงานเรื่องรักมันไม่เคยเกิดขึ้นฉันไม่รู้จักโลกข้างยอกนั้นฉันจบป.ตรีจากการเรียนทางไกลแต่ฉันไม่มีแม้แต่ตังซื้อข้าวเหลือเำราะฉันแก่เกินจะหางานประจำที่ถนัดทำได้เหลือเพียงหนี้และความช่วยเหลือครั้งสุดท้ายจากพี่ชายที่เพิ่งหันกลับมาช่วยเหลือจริงๆจังๆในวันที่เเทบไม่เหลืออะไรให้คาดหวังอีกต่อไปและหนี้อีกก้อนฉันจะไม่โทษพี่ๆอีกต่อไปแต่โทษตัวฉันที่ทำอะไรไม่ได้เลย
และวันนี้ฉันได้คุยกับคนแปลกหน้าแต่ดูเข้าใจฉันมากกว่าใตรฉันจะไปเพื่ออนาคตใหม่กับเขาไหมหรืออดทนที่ต้องเกาะพี่ชายที่อยากจะสลัดฉันไปทุกทีการอยู่โดยอิสระกับอยู่ในกฎเกณฑ์ของคนที่รู้แต่ไม่คุ้นเคยอันไหนมันทำได้กันแน่ อันที่จริงฉันมีคำตอบในใจแล้วแต่ฉันคิดว่ามันจะโง่หรือดีร้ายอย่างฉันก็อยากลองเลือกมันอีกครั้งเพื่อนๆคนไหนพอจะมีคำแนะนำพูดคุยด้วยความคิดไตรตรองแล้วบ้างก็แลกเปลี่ยนคำคิดเห็นด้วยนะคะตอนนี้ความรู้สึกที่อยากจะแพคกระเป๋าแล้วเดินไปที่ๆไม่ต้องมีใครมาสั่งมาหนักใจนี้มันมากขึ้นทุกทีกรุณาอย่าเอาการตั้งกระทู้ของเราไปแชร์ในโลกโชเชียวอื่นนะ