สวัสดีครับผมจะมาเล่าประสบการณ์จริงของผม ผมอายุ 30 ปีแฟนผมอายุ 27 เธอมีงานประจำเป็นข้าราชการและมีงานเสริมหลายอย่าง รายรับต่อเดือน มากกว่าผมประมาณ3-4เท่า ผมก็เป็นข้าราชการเหมือนกันครับแต่ไม่มีรายได้เสริม แฟนผมเป็นคนทำงานเก่งและสวย เราคบกันประมาณ4ปี นิสัยเข้ากันได้ทุกอย่างครับแต่เธอเข้ากับที่บ้านผมไม่ค่อยได้ พ่อแม่ผมไม่ชอบเธอเพราะเทอดูเป็นคนมั่นเกินไปเกินไป ใช้ของแพง กินอาหารแพง บ้านผมคนบ้านนอกกินง่ายๆครับ ไม่ค่อยมีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนเท่าไหร่(ในสายตาพ่อแม่ผม) แต่ในสายตาผม เธอทำได้ไม่ไม่ขาดตกบกพร่องครับ
แล้วทีนี้มีปัญหาพ่อผมเป็นเบาหวานต้องการให้ผมกลับบ้านไปอยู่ด้วย กินข้าวเย็นด้วยทุกวัน ซึ่งที่ทำงานกับบ้านผมห่างกันประมาณ 60 กิโลทำให้ผมกับแฟนจะไม่ค่อยได้เจอกัน เธอบอกว่าให้ผมทำหน้าที่ลูกได้คือเลิกงานกลับบ้านแต่พอทานข้าวกับที่บ้านเสร็จ 3ทุ่มผมต้องขับรถกลับมาหาเธอเหมือนกันแต่ผมเหนื่อยครับ เสาร์-อาทิตย์ผมอยู่บ้านไม่ได้เจอเธอ เธอบอกแบบนี้ก็ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลย ผมเข้าใจทั้งฝั่งเธอ ฝั่งพ่อแม่ครับแต่ไม่รู้จะทำยังไงจะพาเธอมาที่บ้านก็อยู่ยากครับเพราะที่บ้านผมไม่มีห้องแยกให้เธออยู่ ผมนอนกับน้องชายกลางบ้านก็มีคุณตานอน ห้องก็เป็นห้องพ่อแม่ครับ จะให้มาเช่ารีสอร์ทอยู่มันก็ไม่ใช่ ตอนนี้ผมกำลังจะสร้างห้องเพิ่มให้เธอแต่ก็ดูเหมือนเธอไม่อยากจะมาเหมือนกันเพราะเธอบอกอยู่บ้านของเธอๆมีงานให้ทำทุกวัน สะดวกสบาย จะให้กลับบ้านมากับผมทุกวันมันก็ไม่ได้
อีก3เดือนเราแพลนจะแต่งงานกันตอนนี้ผมรู้สึกลำบากใจมากๆเพราะพ่อแม่ผมยิ่งกดดันว่าทำไมเธอไม่มาที่บ้านเลย เธอก็ไม่เข้าใจพ่อแม่ผม ผมเลยคิดมากว่าแต่งไปจะทำยังไง กลัวแต่งไปแล้วได้เลิกเหมือนภรรยาคนก่อนแล้วผมจะต้องหาเงินใช้หนี้สินสอดจนหัวฟู พ่อแม่เธอเรียกสินสอด 200,000 ไม่เอาทองครับ ซึ่งมันก็ไม่ได้มากแต่ผมไม่มีเงินเก็บเลยและที่บ้านผมก็ไม่ช่วย ผมเลยต้องไปกู้มาแต่ง แต่เธอบอกว่าเธอจะช่วยจ่ายหนี้ตรงนี้ทุกเดือนเองเธอไม่คิดจะเอาเปรียบผมแต่อยากทำให้มันถูกต้องและไม่เอาเปรียบพ่อแม่เธอจนเกินไปเพราะแต่งงานแล้วก็ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเธอครับ พ่อกับแม่เธอยกบ้านให้หลังนึง ก็สบายเลยครับใกล้ที่ทำงานด้วยแต่ต้องแลกกับช่วยกันทำงานครับ
มันทำให้ว่าพอแต่งงานแล้วผมจะไม่มีเวลาให้ที่บ้าน เพราะเธอบอกว่าหลังแต่งงานแล้วช่วยกันทำงานหาเงินเพิ่ม ซึ่งที่ผ่านมาเธอทำอยู่คนเดียว ถ้าคิดจะมีลูกก็ต้องช่วยกันทำ ผมเข้าใจ ผมก็อยากมีลูก แต่เธอยังไม่อยากมี ให้ผมจัดการปัญหาให้ลงตัวก่อนค่อยมี เธอกลัวเธอท้องแล้วผมไม่มีเวลาดูแลเธอ อารมณ์คนท้องจะทำให้เธอเครียดครับ แต่ผมคิดว่าถ้ามีลูกทุกอย่างจะง่ายขึ้น พ่อแม่ผมอาจจะเข้าใจเธอหรือเธออาจจะยอมกลับบ้านกับผม แต่เธอกลับบอกไม่ยอมคำเดียว ผมไม่รู้จะแก้ไขปัญหานี้ยังไง ผมควรทำอย่างไรดี ผมไม่อยากเลิกกับเธอครับแต่พ่อแม่ผมก็ทิ้งไม่ได้ครับ
อีก3เดือนจะแต่งงาน พ่อแม่ผมกับแฟนเข้ากันไม่ได้ ทำอย่างไรดีครับ
แล้วทีนี้มีปัญหาพ่อผมเป็นเบาหวานต้องการให้ผมกลับบ้านไปอยู่ด้วย กินข้าวเย็นด้วยทุกวัน ซึ่งที่ทำงานกับบ้านผมห่างกันประมาณ 60 กิโลทำให้ผมกับแฟนจะไม่ค่อยได้เจอกัน เธอบอกว่าให้ผมทำหน้าที่ลูกได้คือเลิกงานกลับบ้านแต่พอทานข้าวกับที่บ้านเสร็จ 3ทุ่มผมต้องขับรถกลับมาหาเธอเหมือนกันแต่ผมเหนื่อยครับ เสาร์-อาทิตย์ผมอยู่บ้านไม่ได้เจอเธอ เธอบอกแบบนี้ก็ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลย ผมเข้าใจทั้งฝั่งเธอ ฝั่งพ่อแม่ครับแต่ไม่รู้จะทำยังไงจะพาเธอมาที่บ้านก็อยู่ยากครับเพราะที่บ้านผมไม่มีห้องแยกให้เธออยู่ ผมนอนกับน้องชายกลางบ้านก็มีคุณตานอน ห้องก็เป็นห้องพ่อแม่ครับ จะให้มาเช่ารีสอร์ทอยู่มันก็ไม่ใช่ ตอนนี้ผมกำลังจะสร้างห้องเพิ่มให้เธอแต่ก็ดูเหมือนเธอไม่อยากจะมาเหมือนกันเพราะเธอบอกอยู่บ้านของเธอๆมีงานให้ทำทุกวัน สะดวกสบาย จะให้กลับบ้านมากับผมทุกวันมันก็ไม่ได้
อีก3เดือนเราแพลนจะแต่งงานกันตอนนี้ผมรู้สึกลำบากใจมากๆเพราะพ่อแม่ผมยิ่งกดดันว่าทำไมเธอไม่มาที่บ้านเลย เธอก็ไม่เข้าใจพ่อแม่ผม ผมเลยคิดมากว่าแต่งไปจะทำยังไง กลัวแต่งไปแล้วได้เลิกเหมือนภรรยาคนก่อนแล้วผมจะต้องหาเงินใช้หนี้สินสอดจนหัวฟู พ่อแม่เธอเรียกสินสอด 200,000 ไม่เอาทองครับ ซึ่งมันก็ไม่ได้มากแต่ผมไม่มีเงินเก็บเลยและที่บ้านผมก็ไม่ช่วย ผมเลยต้องไปกู้มาแต่ง แต่เธอบอกว่าเธอจะช่วยจ่ายหนี้ตรงนี้ทุกเดือนเองเธอไม่คิดจะเอาเปรียบผมแต่อยากทำให้มันถูกต้องและไม่เอาเปรียบพ่อแม่เธอจนเกินไปเพราะแต่งงานแล้วก็ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเธอครับ พ่อกับแม่เธอยกบ้านให้หลังนึง ก็สบายเลยครับใกล้ที่ทำงานด้วยแต่ต้องแลกกับช่วยกันทำงานครับ
มันทำให้ว่าพอแต่งงานแล้วผมจะไม่มีเวลาให้ที่บ้าน เพราะเธอบอกว่าหลังแต่งงานแล้วช่วยกันทำงานหาเงินเพิ่ม ซึ่งที่ผ่านมาเธอทำอยู่คนเดียว ถ้าคิดจะมีลูกก็ต้องช่วยกันทำ ผมเข้าใจ ผมก็อยากมีลูก แต่เธอยังไม่อยากมี ให้ผมจัดการปัญหาให้ลงตัวก่อนค่อยมี เธอกลัวเธอท้องแล้วผมไม่มีเวลาดูแลเธอ อารมณ์คนท้องจะทำให้เธอเครียดครับ แต่ผมคิดว่าถ้ามีลูกทุกอย่างจะง่ายขึ้น พ่อแม่ผมอาจจะเข้าใจเธอหรือเธออาจจะยอมกลับบ้านกับผม แต่เธอกลับบอกไม่ยอมคำเดียว ผมไม่รู้จะแก้ไขปัญหานี้ยังไง ผมควรทำอย่างไรดี ผมไม่อยากเลิกกับเธอครับแต่พ่อแม่ผมก็ทิ้งไม่ได้ครับ