สวัสดีค่ะเราเพิ่งสมัครวันนี้เป็นวันแรกเพราะหนักใจมากไม่รู้จะระบายยังไงพูดคุยกับใครดีเลยตัดสินใจสมัครเพื่ออยากรู้ความคิดเห็นแนวคิดและก็คำแนะนำจากทุกคนค่ะ ขอเล่าเลยนะคะคือเราตอนนี้กำลังจะขึ้นม.6แล้วแต่ยังไม่มีเป้าหมายในหัวไม่มีมหาลัยที่เล็งไว้ไม่มีอะไรสักอย่างเลยค่ะทุกวันนี้โดนที่บ้านและก็เพื่อนๆถามประจำเลยว่าจะเรียนที่ไหนเรียนคณะอะไรเราก็ตอบไปตามตรงค่ะว่า"ไม่รู้"มันรู้สึกแย่มากที่เราไม่สามารถหาคำตอบให้กับใครได้แม้กระทั่งตัวเอง555
ขอเล่าอีกว่าเราเป็นลูกคนกลางค่ะมีพี่สาวเพิ่งเข้ามหาลัยไปและก็มีน้องสาวอยู่ม.ต้น เรามองว่าเราด้อยมากถ้าเทียบกับทั้งสองคนนี้ฮืออมันรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะคะทั้งเรื่องหน้าตาเรื่องเรียนไม่เก่งไม่มีความสามารถเข้าสังคมไม่เก่งไม่กล้าแสดงออกไม่เคยมั่นใจตัวเองสักครั้งและก็มีอย่างนึงคือพี่สาวสนิทกับพ่อมากกคุยทุกเรื่องเลยก็ว่าได้วันนั้นพ่อต้องไปรับพี่สาวจากเชียงใหม่เพื่อกลับบ้านพอถึงบ้านปุ๊ปพี่เราก็จัดของเรียบร้อยมาชวนเรากับน้องดูหนังพอเปิดไปได้สักพักพี่เราก็พูดขึ้นมาว่า"พ่อบอกว่าไม่รู้อะไรสักอย่างว่าจะเรียนอะไร"ตอนนั้นคือน้ำตาแทบแตกแต่ต้องฮึบไว้จนหนังจบเราแยกย้ายกันไปนอนพอหัวถึงหมอนเท่านั้นแหละน้ำตาไหลเป็นลิตรเลยค่ะโคตรดิ่งเลยตอนนั้นไม่รู้จะทำไงเลยระบายลงในทวิตมันก็พอช่วยได้บ้างแต่พอตื่นมาคำพูดนั้นก็ยังวนมาในหัวตลอดนอนคิดประโยคนั้นทุกคืนแทบจะกลายเป็นคนบ้า แต่จริงๆเราก็มีสิ่งที่เราคิดว่าเราพอไปได้คือภาษาอังกฤษค่ะแต่ก็โดนบอกว่า "ภาษาน่ะมันเรียนตอนไหนก็ได้ไปศึกษาเองดีกว่าไม่ต้องไปเรียนหรอก" เลยกลายเป็นว่าเราไม่มีเป้าหมายในชีวิตสักอย่างเห้ออ นอกจากภาษาก็ไม่มีอะไรที่เราจะทำได้แล้วล่ะค่ะอันนี้ไม่รู้ว่าพ่อหยอกไหมแต่ทุกคำพูดที่พ่อพูดเราเก็บมาคิดทุกวันพ่อบอกเรียนราชภัฏเรียนใกล้บ้านเถอะถ้าจะไม่รู้อะไรขนาดนั้นหรือเราควรเรียนราชภัฏดีในเมื่อเราไม่มีอะไรในหัวแล้วสุดทางตันแล้วน้อยใจตัวเองที่เกิดมาไม่ได้เรียนเก่งไม่ได้เป็นคนโปรดของที่บ้านเหมือนเป็นหุ่นกระบอกบังคับให้ทำตามทุกสิ่งทุกอย่างเหนื่อยจังเลยค่ะ😔
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะขอบคุณที่รับฟังเรายังมีอีกหลายเรื่องเลยที่อยากพิมพ์ลงไปแต่กลัวตัวเองตาบวมพน.แค่นี้ก็เปียกปอนหมดแล้วววว555555 อยากบอกทุกคนว่าให้ทุกคนเข้มแข็งเข้าไว้นะคะไม่ว่าจะเจออะไรอยู่ตอนนี้เราเป็นกำลังใจให้นะ!ฮึบๆขอให้พลังนี้ส่งไปถึงที่กำลังท้อด้วยยยย เราไปนอนแล้วนะฝันดีนะคะทุกคน
เราทุกมีอนาคตจริงเหรอ?
ขอเล่าอีกว่าเราเป็นลูกคนกลางค่ะมีพี่สาวเพิ่งเข้ามหาลัยไปและก็มีน้องสาวอยู่ม.ต้น เรามองว่าเราด้อยมากถ้าเทียบกับทั้งสองคนนี้ฮืออมันรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะคะทั้งเรื่องหน้าตาเรื่องเรียนไม่เก่งไม่มีความสามารถเข้าสังคมไม่เก่งไม่กล้าแสดงออกไม่เคยมั่นใจตัวเองสักครั้งและก็มีอย่างนึงคือพี่สาวสนิทกับพ่อมากกคุยทุกเรื่องเลยก็ว่าได้วันนั้นพ่อต้องไปรับพี่สาวจากเชียงใหม่เพื่อกลับบ้านพอถึงบ้านปุ๊ปพี่เราก็จัดของเรียบร้อยมาชวนเรากับน้องดูหนังพอเปิดไปได้สักพักพี่เราก็พูดขึ้นมาว่า"พ่อบอกว่าไม่รู้อะไรสักอย่างว่าจะเรียนอะไร"ตอนนั้นคือน้ำตาแทบแตกแต่ต้องฮึบไว้จนหนังจบเราแยกย้ายกันไปนอนพอหัวถึงหมอนเท่านั้นแหละน้ำตาไหลเป็นลิตรเลยค่ะโคตรดิ่งเลยตอนนั้นไม่รู้จะทำไงเลยระบายลงในทวิตมันก็พอช่วยได้บ้างแต่พอตื่นมาคำพูดนั้นก็ยังวนมาในหัวตลอดนอนคิดประโยคนั้นทุกคืนแทบจะกลายเป็นคนบ้า แต่จริงๆเราก็มีสิ่งที่เราคิดว่าเราพอไปได้คือภาษาอังกฤษค่ะแต่ก็โดนบอกว่า "ภาษาน่ะมันเรียนตอนไหนก็ได้ไปศึกษาเองดีกว่าไม่ต้องไปเรียนหรอก" เลยกลายเป็นว่าเราไม่มีเป้าหมายในชีวิตสักอย่างเห้ออ นอกจากภาษาก็ไม่มีอะไรที่เราจะทำได้แล้วล่ะค่ะอันนี้ไม่รู้ว่าพ่อหยอกไหมแต่ทุกคำพูดที่พ่อพูดเราเก็บมาคิดทุกวันพ่อบอกเรียนราชภัฏเรียนใกล้บ้านเถอะถ้าจะไม่รู้อะไรขนาดนั้นหรือเราควรเรียนราชภัฏดีในเมื่อเราไม่มีอะไรในหัวแล้วสุดทางตันแล้วน้อยใจตัวเองที่เกิดมาไม่ได้เรียนเก่งไม่ได้เป็นคนโปรดของที่บ้านเหมือนเป็นหุ่นกระบอกบังคับให้ทำตามทุกสิ่งทุกอย่างเหนื่อยจังเลยค่ะ😔
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะขอบคุณที่รับฟังเรายังมีอีกหลายเรื่องเลยที่อยากพิมพ์ลงไปแต่กลัวตัวเองตาบวมพน.แค่นี้ก็เปียกปอนหมดแล้วววว555555 อยากบอกทุกคนว่าให้ทุกคนเข้มแข็งเข้าไว้นะคะไม่ว่าจะเจออะไรอยู่ตอนนี้เราเป็นกำลังใจให้นะ!ฮึบๆขอให้พลังนี้ส่งไปถึงที่กำลังท้อด้วยยยย เราไปนอนแล้วนะฝันดีนะคะทุกคน