พอดีว่า เราเป็นคนชอบคิดเอง เออเอง
ชอบคิดว่าคนนู้นคนนี้ไม่ชอบ
เวลาเดินผ่านผู้คนชอบมอง เราแปลกๆ
!หรือเราคิดไปเองก็ไม่รู้  เราเข้าหาคนยาก
ที่ทำงานก็ฝืนพูดเพื่อความอยู่รอด
บางทีคิดไรไม่ออกเราก็เงียบ
จนโดนเกรียจ อยู่ในที่คนเยอะๆเรากลาย
เป็นคนเงียบไปเลย ในหัวเราคิดอยู่ตลอดจะตอบ
โต้ยังไงดี ให้ถูกใจเค้า. ให้ตอบโต้เราได้
แต่พอเราโต้ไปเหมือนเค้าไม่อยากพูดเหมือนเราผิดเลย
เราเหนื่อยที่เป็นแบบนี้เราทรมาน
กับความคิดตัวเอง เราปล่อยวางไม่ได้หนักขึ้นทุกวัน
จนไม่อยากออกไปไหน ตอนอายุ13-14เราเก็บตัวค่ะอยู่กับซี่รีสไม่ค่อยสนใจใครพูดคุยแต่กับคนที่เราคุยได้เท่านั้น คนที่พูดไม่มาก. แต่เราก้อคุยกับเค้าได้
แต่เวลาคนเยอะๆ เรากลายเป็นเศษฝุ่นไปเลย
ใครพูดอะไรก้อหัวเราะยิ้ม กลบเกลื่อนอาจมีตอบบ้าง
เพื่อให้ตัวเองได้พูด เพราะในสมองเรามันไม่รู้จะพูดอะไร เราได้แต่คิดคิดไม่ยอมหยุด จนบางทีอยากตายๆไปเลย. ทรมานตัวเอง ทำไงดีค่ะ มีคนเป็นเหมือนเราไหมเราต้องทำยังไงดีเห้ออ