มีเเม่เป๋นประสาททะเลาะกับคนอื่นไปทั่วทั้งในครอบครัวที่คนรอบข้าง

ผมเริ่มหมดความอดทนละ  อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้แม่ทะเลาะกับเพื่อนบ้านไปทั่ว เท้าความก่อนนะครับ เเม่ผมเหมือนเป็นโรคประสาทชอบพูดคนเดียว เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ชอบใช้ความรุนเเรง เมื่อก่อนตอนผมเด็กๆเอาไม้เเขวนเสื้อ เอาสายยาง ตีจนเป็นรอยช้ำ ใช้เล็บหยิกตาจนเป็นเเผลเป็น ผมไม่เคยรู้สึกอบอุ่นเลย
เล่าอย่างนี้ก่อนนะครับ คือบ้านผมเป็นบ้านเช่า คือย้ายบ่อยมากเพราะเเม่ทะเลกับเพื่อนบ้านไปทั่ว จนย้ายมาอยู่อยู่ปัจจุบัน คือที่อยู่ตอนนี้มันลงตัวเเต่เเม่เริ่มมีอาการเดิมระเเวง คิดว่าข้างบ้านคิดร้าย คิดว่าบ้านเราขโมยของ คิดว่าเต้าทำเสียงดังใส่บ้านเรา หลังบ้านลับมีดก็หาว่าลับมีดขู่บ้านเรา เเล้วยังมาพูดให้ผมคิดเหมือนกัน ผมอยู่นิ่งๆไม่อยากพูดอะไรก็หาว่าผมเข้าข้างชาวบ้าน พออารมณ์เสียก็จะมาทำร้ายร่างกาย ตอนนี้ผม17ปีจะ18ปีเเล้ว ผมมีความคิด ว่าฝ่ายไหนผิดฝ่ายไหนถูก ตอนนี้ผมไม่อาจจะคล้อยตามเเม่ได้อีกต่อไป
ผมหมดศรัทธา ผมไม่นับถือ คุณอาจมองผมเป็นลูกอกตัญญู เเต่ถ้าไม่เจอด้วยตัวเองไม่มีทางรู้หรอก ผมโมโหจริงๆ เเม่เอามือมาทุบเข้าหลังผมตอนผมอธิบายว่าข้างบ้านเขาก็อยู่ของเขา  ตอนนี้...ผมรู้สึกเคว้งคุยกับใครก็ไม่ได้ปรึกษาใครก็ไม่ได้ได้เเค่ระบายผ่านทางนี้
ปล1.ใครมีความรู้ มีประสบการณ์ก็ช่วยเเนะนำผมหน่อยนะครับ
ตอนนี้ผมไม่อาจคล้อยตามเเม่ได้จริงๆ ตอนนี้ในสายตาผมเเม่ก็เเค่มนุษย์ป้าประสาทเเดก อันตพาลคนอื่นทั้งคนในครอบครัวเเละคนรอบข้าง
ปล2.ผมยอมรับผมด่าเเม่สวนออกไปด้วยความเก็บกดมานาน
ปล3.ถ้าใครมีคำถามเพิ่มผมจะมาอธิบายทีหลังนะครับ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่