ตอนแรกกะว่า จะมาเล่าเรื่อง ตอนเด่ะๆ อนุบาล ประถมต้นก่อน แล้ว ก็จะเล่า ประถมปลาย มัธยมต้น ม ปลาย มหาลัย คือ มันสนุกน่ะครับ สำหรับชีวิตผมน่ะ มีอะไรเข้ามาตลอด ส่วนใหญ่จะมันส์ๆ แต่ก็มีบางช่วงน่าเบื่อสุดๆ ทั้งเพื่อน และ โรงเรียน แต่พอจะเริ่มเขียน มันไม่อยากเขียน มันเบื่อ เบื่อเพลงเก่าที่เคยชอบฟัง ที่หาฟังได้ทุกเพลง ไม่ว่าจะไทย เทศ Grand X , Carpenter , ชาตรี ละครจีนเก่าๆ หาได้หมดในยูทูป ( เกือบหมด )
หนัง ผมชอบดูมาก แต่ตอนนี้ ไม่มีอะไรที่จะอยากดูซ้ำเลย
เที่ยว ผมเที่ยวแต่เด็กๆ พอทำงานก็ไม่ได้ดิ้นรนอะไรมาก ไปมาก็ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้มาก ผมรู้สึกอย่างนึงคือ สถานที่ ไม่สำคัญเท่าคน รู้สึกมานานตั้งแต่สมัยเรียน คือ ไปเรียน วันที่คนโดดเกือบหมดห้อง เหลือไม่กี่คน ห้องเรียน โรงเรียนไม่น่าอยู่เลย เมื่อไม่มีเพื่อนๆ แต่พอเวลาผ่าน เพื่อนสมัยเรียน ก็แยกย้าย พอทำงาน ก็เจอเพื่อนใหม่ สับเปลี่ยนหมุนเวียน แต่เราต้องทำงานเป็นหลักด้วยเพราะว่า ไม่ได้มีต้นทุนมากพอจะหยุดหย่อนได้
ตอนนี้เจอเพื่อนเก่าสมัยเรียน ตอนแรกคุยกันเยอะ ตอนหลัง ก็จืดๆจางๆกันไปตามฟอร์ม ไม่มีหรอกครับ เรื่องจะกลับมาสนิทกันเหมือนเดิม มีแต่คุยเรื่องเก่าๆสมัยเรียน มันก็แค่นั้น เหมือนเดินกันไปคนละทาง แล้วมาเจอกัน ก็ต้องกลับไปยัง สถานที่ของใครของมัน
เคยเล่าแล้วว่า มีเพื่อนตายไป สองสามปีนี้ ก็หลายคน อายุก็ไม่มากนะครับ ยังเหลืออีกหลายปีเกษียณ คนจะเกษียณบอกพวกผมน่ะอีกนาน แต่ผมว่าไม่นานหรอก เรื่องสิบกว่าปีก่อน หลายเรื่องยังจำได้ดีเหมือนไม่นานมานี้ แล้วอีกสักสิบกว่าปี จะนานสักแค่ไหน
น้าเพิ่งจะเสียไป กลางเดือนที่ผ่านมา ถ้าเขาได้รับการดูแลดีๆ สุขภาพจิตดีๆ ผมว่าแกอยู่ได้อีกหลายปี ปัญหาชีวิต ไม่ได้ถาโถม แต่มันเหมือน ล้อมเราอยู่ ไม่ได้อยู่ลำบาก แต่ก็ไม่ได้สบายใจ สำคัญคือ ฝันครั้งใหม่คงไม่มี เคยดูการ์ตูนเขาบอก ถ้าทำฝันสำเร็จ ก็หาฝันใหม่ แต่เราไม่มี
ความคิดเรื่อง ไปถ่ายรูปเราไว้ ใช้ในงาน ... ก็นั่นละครับ งานนั้นแหล่ะ ถ้าจะถ่ายรูปนะ เพราะเห็นน้ามีถ่ายไว้ แต่เขาน่ะ 80 กว่าละ แต่เราน่ะอีกนาน แต่เราก็คิดละว่า เอารูปหล่อๆ สุดๆ ไปให้เขาทำกรอบดีไหม มันไม่แน่นะ คนเราถนนกว้างใหญ่โล่งๆ ยังเจอของตกใส่รถได้ หรือบางคนเดินๆ เดินกันหลายคน แต่ของตกใส่หัวคนเดียว เสียชีวิตคนเดียว คนรอบๆ ไม่โดน มันเรียกว่าอะไร โชคชะตา ได้ไหม
ผมไม่เชื่อหมอดู แต่ผมเชื่อเรื่องชะตา ก็มันหนีไม่พ้น เอาง่ายๆ เพื่อนบ้าน ทำไมเราต้องมาเจอ คนพวกนี้ ย้ายหนีมา ก็เจอ ย้ายอีกรอบ ก็เจอ มันต้องมาเจอคนพวกนี้ ทำไมน้อ ทำไมหว่า มันเลยไปสักสองสามห้องไม่ได้หรือไง พอเราย้ายจากที่เก่ามา ไอ้ปัญหามันก็หายไป แต่มาเจอที่ย้ายมาใหม่แทน เหมือนฟ้าส่งมันมาตามเรา แต่เป็นคนละตัว แต่ก็นี่ละ ที่ไม่อาจเรียนก Girl next door แต่เป็น .... Next door เลยคิดว่า เราจะเล่นบท Runaway man ต่อไม่ไหวละ ก็อยู่มันอย่างนี้ละ เพราะมันจะลงที่เราให้ได้นี่หว่า ไม่ใช่ช่วงเวลาแป๊ปๆ แต่ 20 - 30 ปี ก็เจอคนพวกนี้ เสียสุขภาพจิตใช้ได้เลยขอบอกครับ
อยากจะหุนหัน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะไม่ใช่วัยรุ่นละ ยังไงใจกับสมองมันก็บอกให้ อย่า อย่าไปคิดใช้กำลัง อย่าไปแม้แต่จะเอ่ยปากเจรจา เพราะมันไม่มีประโยชน์ รอให้มันเกิดอะไรนั่นแหล่ะคือชะตา
ตอนเด็กๆ ต่อยกันน่ะ นั่นมันเรื่องนึง ธรรมดา ปากแตก ปากเจ่อ ตาเขียว ไปตามอดรินาลีนพุ่งพล่าน จบคือจบ ม้วนเดียวจบ ไม่เคยมีมวยรอบสอง ไม่เคยรุม ตั้งแต่ อนุบาล ยัน ม 3 แลกหมัดกันตั้งแต่เทอมแรก ยันก่อนเรียนจบ ก็เพื่อนเราทั้งนั้น นั่นคือเรื่องที่ ทางบ้านไม่เคยรู้ ว่ามีไทยไฟท์ทุกเทอม มันต้องมี เหมือนเทศกาล Wrestle Mania เทอมไหนไม่ได้ต่อยกับเพื่อนเป็นไม่มี สาเหตุง่ายๆ มองหน้า แย่งกันเข้าแถว แย่งกันกินน้ำ เบียดกันที่โตีะเรียน เล่นบอลแล้วเล่นแรง และแกล้งกัน จนมีเรื่อง แต่นั่นมัน แฟร์เกมส์ พอเข้า มัธยมปลายก็เลิกแล้ว แต่มีเผลอ ตบ กบาลเพื่อนไปครั้งนึง ตอน มหาลัย ตอนนี้ เขาเป็นตำแหน่งใหญ่โตซะด้วย ก็ขอให้มันลืมๆที่เราเคยทำไปเถิด อ้อ ที่เล่าๆ มา ไฟท์แรก กับ ไฟท์สุดท้าย คือ อนุบาล กับ ม 3 เวทีใหญ่จริงๆ เด็กห้องอื่นเห็นกันหมด runtime ยาวนาน อนุบาลผมปากแตก เลือดเลอะเสื้อ ส่วน ม 3 มี อุปกรณ์เล็กน้อย เอามายันกัน ก็เพื่อนสนิททั้งสองคน คิดถึงมันมาก อยากเจอสองคนนี้ แต่หากันไม่เจอแล้ว เพราะเขาใช้แซ่ และเปลี่ยนไปละ แต่ก็ดีนะผมว่า เพื่อนเก่าอยู่ในความทรงจำดีๆ ดีกว่ากลับมาเจอกัน บางคน แล้วมันไม่เหมือนเดิม
สาวๆ แหม มองย้อนไป เรานี่ก็โง่ใช้ได้เลย แต่ถ้าย้อนเวลา คงทำเหมือนเดิม หลายอย่าง พูดถึงย้อนเวลา มีอย่างเดียวคือเรื่องงาน ถ้าย้อนกลับไปได้ วันนั้นคงตัดสินใจอย่างนึงที่จะเปลี่ยน แต่มันทำไม่ได้ ก็ร้องเพลง Wouldn't change a single thing ต่อไป ตอนดู Back to the future ย้อนเวลาน่าสนุกดี พอตอนหลังๆ เห็นบอก ต้องสลายตัว พวกอะตอม อนู อะไรไม่ทราบ แล้วเอาไปรวมกันใหม่ ในอดีต มีอ้วกด้วย เลยไม่อยากย้อนแล้ว
รู้โน่น รู้นี่ ไม่รู้นั่น เห็นชีวิตคนทั้งชีวิต จาก ดารา ที่เราดูตอนเด็ก เขาแก่แล้ว หรือ ดารารุ่นเดียวกับเรา จากเด็กมาก็เป็นลุง เป็นป้า แล้วก็ ดารารุ่นลูกว่างั้นก็ด้ายยยย แหม นะ เห็นเขาเติบโต เห็นเขาแก่ เห็นเขาตาย เจมส์ บอนด์ตายไปสองคนเลย มัวร์ กับ คอนเนอรี่ แล้ว คนธรรมดาจะเหลือเหรอ จะวุ่นวายไปใย คนอยู่ก็อยู่กันไป เมื่อถึงเวลา มันก็คือ ถึงเวลา ภาวนากันอย่างเดียว อย่าให้ทรมานเลย
มีสวิทช์ ปิดตายได้ คงปิดกันไปค่อนโลกแล้วผมเชื่องั้นนะ อยากมีกันมั้ยครับ ออกแบบไงดี ต้องมีเงื่อนไขไหม หรือ เราสั่งปิดแล้วก็แค่นั้น
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เพ้อเจ้อพอแล้ว ฟุ้งซ่านพอแล้ว ไปดูซีรีส์เกาหลีก่อนละครับ นอนหลับฝันดี แต่ผมยังไม่นอนนะ
หมอชาอึนแจ ผมมาแว้ว....
รู้สึก ....เบี่ย ( เลอะเทอะมาก )
หนัง ผมชอบดูมาก แต่ตอนนี้ ไม่มีอะไรที่จะอยากดูซ้ำเลย
เที่ยว ผมเที่ยวแต่เด็กๆ พอทำงานก็ไม่ได้ดิ้นรนอะไรมาก ไปมาก็ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้มาก ผมรู้สึกอย่างนึงคือ สถานที่ ไม่สำคัญเท่าคน รู้สึกมานานตั้งแต่สมัยเรียน คือ ไปเรียน วันที่คนโดดเกือบหมดห้อง เหลือไม่กี่คน ห้องเรียน โรงเรียนไม่น่าอยู่เลย เมื่อไม่มีเพื่อนๆ แต่พอเวลาผ่าน เพื่อนสมัยเรียน ก็แยกย้าย พอทำงาน ก็เจอเพื่อนใหม่ สับเปลี่ยนหมุนเวียน แต่เราต้องทำงานเป็นหลักด้วยเพราะว่า ไม่ได้มีต้นทุนมากพอจะหยุดหย่อนได้
ตอนนี้เจอเพื่อนเก่าสมัยเรียน ตอนแรกคุยกันเยอะ ตอนหลัง ก็จืดๆจางๆกันไปตามฟอร์ม ไม่มีหรอกครับ เรื่องจะกลับมาสนิทกันเหมือนเดิม มีแต่คุยเรื่องเก่าๆสมัยเรียน มันก็แค่นั้น เหมือนเดินกันไปคนละทาง แล้วมาเจอกัน ก็ต้องกลับไปยัง สถานที่ของใครของมัน
เคยเล่าแล้วว่า มีเพื่อนตายไป สองสามปีนี้ ก็หลายคน อายุก็ไม่มากนะครับ ยังเหลืออีกหลายปีเกษียณ คนจะเกษียณบอกพวกผมน่ะอีกนาน แต่ผมว่าไม่นานหรอก เรื่องสิบกว่าปีก่อน หลายเรื่องยังจำได้ดีเหมือนไม่นานมานี้ แล้วอีกสักสิบกว่าปี จะนานสักแค่ไหน
น้าเพิ่งจะเสียไป กลางเดือนที่ผ่านมา ถ้าเขาได้รับการดูแลดีๆ สุขภาพจิตดีๆ ผมว่าแกอยู่ได้อีกหลายปี ปัญหาชีวิต ไม่ได้ถาโถม แต่มันเหมือน ล้อมเราอยู่ ไม่ได้อยู่ลำบาก แต่ก็ไม่ได้สบายใจ สำคัญคือ ฝันครั้งใหม่คงไม่มี เคยดูการ์ตูนเขาบอก ถ้าทำฝันสำเร็จ ก็หาฝันใหม่ แต่เราไม่มี
ความคิดเรื่อง ไปถ่ายรูปเราไว้ ใช้ในงาน ... ก็นั่นละครับ งานนั้นแหล่ะ ถ้าจะถ่ายรูปนะ เพราะเห็นน้ามีถ่ายไว้ แต่เขาน่ะ 80 กว่าละ แต่เราน่ะอีกนาน แต่เราก็คิดละว่า เอารูปหล่อๆ สุดๆ ไปให้เขาทำกรอบดีไหม มันไม่แน่นะ คนเราถนนกว้างใหญ่โล่งๆ ยังเจอของตกใส่รถได้ หรือบางคนเดินๆ เดินกันหลายคน แต่ของตกใส่หัวคนเดียว เสียชีวิตคนเดียว คนรอบๆ ไม่โดน มันเรียกว่าอะไร โชคชะตา ได้ไหม
ผมไม่เชื่อหมอดู แต่ผมเชื่อเรื่องชะตา ก็มันหนีไม่พ้น เอาง่ายๆ เพื่อนบ้าน ทำไมเราต้องมาเจอ คนพวกนี้ ย้ายหนีมา ก็เจอ ย้ายอีกรอบ ก็เจอ มันต้องมาเจอคนพวกนี้ ทำไมน้อ ทำไมหว่า มันเลยไปสักสองสามห้องไม่ได้หรือไง พอเราย้ายจากที่เก่ามา ไอ้ปัญหามันก็หายไป แต่มาเจอที่ย้ายมาใหม่แทน เหมือนฟ้าส่งมันมาตามเรา แต่เป็นคนละตัว แต่ก็นี่ละ ที่ไม่อาจเรียนก Girl next door แต่เป็น .... Next door เลยคิดว่า เราจะเล่นบท Runaway man ต่อไม่ไหวละ ก็อยู่มันอย่างนี้ละ เพราะมันจะลงที่เราให้ได้นี่หว่า ไม่ใช่ช่วงเวลาแป๊ปๆ แต่ 20 - 30 ปี ก็เจอคนพวกนี้ เสียสุขภาพจิตใช้ได้เลยขอบอกครับ
อยากจะหุนหัน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะไม่ใช่วัยรุ่นละ ยังไงใจกับสมองมันก็บอกให้ อย่า อย่าไปคิดใช้กำลัง อย่าไปแม้แต่จะเอ่ยปากเจรจา เพราะมันไม่มีประโยชน์ รอให้มันเกิดอะไรนั่นแหล่ะคือชะตา
ตอนเด็กๆ ต่อยกันน่ะ นั่นมันเรื่องนึง ธรรมดา ปากแตก ปากเจ่อ ตาเขียว ไปตามอดรินาลีนพุ่งพล่าน จบคือจบ ม้วนเดียวจบ ไม่เคยมีมวยรอบสอง ไม่เคยรุม ตั้งแต่ อนุบาล ยัน ม 3 แลกหมัดกันตั้งแต่เทอมแรก ยันก่อนเรียนจบ ก็เพื่อนเราทั้งนั้น นั่นคือเรื่องที่ ทางบ้านไม่เคยรู้ ว่ามีไทยไฟท์ทุกเทอม มันต้องมี เหมือนเทศกาล Wrestle Mania เทอมไหนไม่ได้ต่อยกับเพื่อนเป็นไม่มี สาเหตุง่ายๆ มองหน้า แย่งกันเข้าแถว แย่งกันกินน้ำ เบียดกันที่โตีะเรียน เล่นบอลแล้วเล่นแรง และแกล้งกัน จนมีเรื่อง แต่นั่นมัน แฟร์เกมส์ พอเข้า มัธยมปลายก็เลิกแล้ว แต่มีเผลอ ตบ กบาลเพื่อนไปครั้งนึง ตอน มหาลัย ตอนนี้ เขาเป็นตำแหน่งใหญ่โตซะด้วย ก็ขอให้มันลืมๆที่เราเคยทำไปเถิด อ้อ ที่เล่าๆ มา ไฟท์แรก กับ ไฟท์สุดท้าย คือ อนุบาล กับ ม 3 เวทีใหญ่จริงๆ เด็กห้องอื่นเห็นกันหมด runtime ยาวนาน อนุบาลผมปากแตก เลือดเลอะเสื้อ ส่วน ม 3 มี อุปกรณ์เล็กน้อย เอามายันกัน ก็เพื่อนสนิททั้งสองคน คิดถึงมันมาก อยากเจอสองคนนี้ แต่หากันไม่เจอแล้ว เพราะเขาใช้แซ่ และเปลี่ยนไปละ แต่ก็ดีนะผมว่า เพื่อนเก่าอยู่ในความทรงจำดีๆ ดีกว่ากลับมาเจอกัน บางคน แล้วมันไม่เหมือนเดิม
สาวๆ แหม มองย้อนไป เรานี่ก็โง่ใช้ได้เลย แต่ถ้าย้อนเวลา คงทำเหมือนเดิม หลายอย่าง พูดถึงย้อนเวลา มีอย่างเดียวคือเรื่องงาน ถ้าย้อนกลับไปได้ วันนั้นคงตัดสินใจอย่างนึงที่จะเปลี่ยน แต่มันทำไม่ได้ ก็ร้องเพลง Wouldn't change a single thing ต่อไป ตอนดู Back to the future ย้อนเวลาน่าสนุกดี พอตอนหลังๆ เห็นบอก ต้องสลายตัว พวกอะตอม อนู อะไรไม่ทราบ แล้วเอาไปรวมกันใหม่ ในอดีต มีอ้วกด้วย เลยไม่อยากย้อนแล้ว
รู้โน่น รู้นี่ ไม่รู้นั่น เห็นชีวิตคนทั้งชีวิต จาก ดารา ที่เราดูตอนเด็ก เขาแก่แล้ว หรือ ดารารุ่นเดียวกับเรา จากเด็กมาก็เป็นลุง เป็นป้า แล้วก็ ดารารุ่นลูกว่างั้นก็ด้ายยยย แหม นะ เห็นเขาเติบโต เห็นเขาแก่ เห็นเขาตาย เจมส์ บอนด์ตายไปสองคนเลย มัวร์ กับ คอนเนอรี่ แล้ว คนธรรมดาจะเหลือเหรอ จะวุ่นวายไปใย คนอยู่ก็อยู่กันไป เมื่อถึงเวลา มันก็คือ ถึงเวลา ภาวนากันอย่างเดียว อย่าให้ทรมานเลย
มีสวิทช์ ปิดตายได้ คงปิดกันไปค่อนโลกแล้วผมเชื่องั้นนะ อยากมีกันมั้ยครับ ออกแบบไงดี ต้องมีเงื่อนไขไหม หรือ เราสั่งปิดแล้วก็แค่นั้น
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เพ้อเจ้อพอแล้ว ฟุ้งซ่านพอแล้ว ไปดูซีรีส์เกาหลีก่อนละครับ นอนหลับฝันดี แต่ผมยังไม่นอนนะ
หมอชาอึนแจ ผมมาแว้ว....