เราคิดไปเองใช่ไหม?

สวัสดีค่ะ คือมันมีเรื่องนึงที่ฝังใจมากเลยค่ะ ตอนม.ต้นตอนนั้นมันมีผช.ตนนึง มาชอบแกล้งชอบชวนทะเลาะตลอด ตั้งแต่ม.1ที่เข้ามาใหม่ๆเลยค่ะ (ขอใช้นามแฝงว่า เอ นะคะ)ในตอนนั้นเราแอบชอบเพื่อนของเอ เราก็เลยมักไปแกล้งเพื่อนเอ แต่พอเราแกล้งเพื่อนเอ เอก็มักมาแกล้งเรา พอเราถามว่าแกล้งเราทำไม เอก็บอกเราไปทำเพื่อนเขาก่อน มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งค่ะ มันหลายครั้งมาก จนเพื่อนในห้องเขาก็ล้อกันหมดแล้ว ว่าเอชอบเรา แม้แต่ครูก็ถามเอว่า ชอบเขาหรอถึงไปแกล้งอะ เอก็นิ่งๆไม่ได้ตอบอะไร มันเป็นแบบนี้มาเรื่อยไป จนเราสนิทกับกลุ่มของเอ มากขึ้นๆ ตอนนั้นเรามีเพื่อนผญ.อยู่คนนึง (ขอใช้นามแฝงว่า ซี นะคะ) เรารู้สึกว่าเพื่อนของเอชอบซี เพราะส่วนมาก เพื่อนของเอจะแกล้งแต่ซี เราเลยลองถามเพื่อนของเอตรงๆดูค่ะ ว่าชอบซีหรอถึงแกล้งแต่ซีอะ เขาก็ตอบว่าแค่แกล้งเฉย เขาก็แกล้งทุกคนแหละ ถึงเขาจะตอบมาอย่างนั้นแต่เราก็รู้ค่ะว่าเขาต้องชอบซีแน่ๆ เราเลยตัดใจเพราะถึงยังไงเราก็ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้น แล้วเราเลยเล่นแต่กับเอ ในช่วงแรกๆเราไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ แต่ไปๆมาๆเราก็รู้สึกว่าเอมันแกล้งมากกว่าปกติ เอแกล้งแต่เราไม่ได้แกล้งซีเลย ทั้งโทรแกล้ง เอาไดอารี่เราไปอ่าน อยู่ดีๆก็เดินมาต่อย (เราก็ต่อยกลับนะ เล่นกันเหมือนเพื่อนปกติ) ตอนเลิกเย็นๆมันก็มักมาขอให้เราเลี้ยงน้ำ (แต่เราไม่เลี้ยงนะ ตังใครตังมันสิคะ) บางครั้งมันก็แกล้งเราแรงไป อย่างมันต่อยเราแรงขึ้น แรงผช.มันเยอะอยู่แล้วอะนะ เราร้องไห้ เพราะมันเจ็บมาก มันก็ขอโทษเรา ง้อเรา หรือบางครั้งมันก็ว่าเราแรงๆ พอเราโกรธ มันก็ขอโทษ เป็นแบบนี้ตลอดครึ่งปี พอม.2มันมีแฟน มันก็แกล้งเราเหมือนเดิม แถมต่อหน้าแฟนด้วย แฟนมันก็บอกอย่าไปแกล้งเขา แต่มันก็ไม่สนใจแกล้งเราต่อ เราไม่รู้เลยว่าเราเริ่มชอบมันตั้งแต่เมื่อไหร่ คงเป็นเพราะความเคยชินนั้นแหละ พอไม่มีมันแกล้งเราก็จะเหงาตลอด ต่อมาเราเริ่มเขียนไดอารี่เกี่ยวกับมัน เรื่องราวทั้งหมด จนกระทั่งวันนึงมันเอาไดอารี่เราไปอ่าน พอมันรู้ว่าเราชอบมัน มันก็เอาเรื่องที่เราเขียนลงไดอารี่อะ ไปบอกเพื่อนๆ ตอนนั้นเราโกรธมาก เราร้องไห้ไม่หยุดเลย เราฉีกไดอารี่ทิ้ง มันก็มาขอโทษเรานะ แต่มันก็ไม่ได้ตีตัวห่างอะไร พอมันเลิกกับแฟน มันก็ยังแกล้งเรา จนขึ้นม.3ตอนนั้นเราทะเลาะกับซีแรงมาก จนเราเลิกยุ้งกันไปเลย มันก็ฝากเพื่อนมันมาถามเราว่าเราทะเลาะเรื่องอะไรกัน แล้วก็ไปคุยกับซีว่าทำไมถึงทิ้งเรา แต่เราก็เสียใจเรื่องซีได้ไม่นาน คงเป็นเพราะชินละมั้ง ปกติเราก็ทะเลาะกันบ่อยอยู่แล้ว แล้วเราก็ตามง้อทั้งที่เราก็รู้ว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย จนมันเหนื่อยมากจริงๆเลยเลิกคบกับซี ในตอนนั้น เอมันก็ยังแกล้งเราอยู่ทั้งตอนเช้าบ้าง เย็นบ้าง ทุกวัน เราก็ไม่รู้ทำไมเวลาเรากับเอคุยกับจะคุยดีๆกันไม่ได้ มันจะต้องมีด่ากันตลอด เรารู้ตัวว่าเราชอบมันมากเกินไป จนจะจบม.3 อยู่ๆมันก็มีแฟน ครั้งนั้นเราร้องไห้อีกครั้ง ร้องหนักกว่าครั้งไหนๆ ประมาณเดือนสองเดือน เลยตัดสินใจเลิกชอบจะได้ไม่เสียใจอีก แต่พอหลังสอบเสร็จทุกอย่างก็ดีขึ้นเยอะ พอไม่ได้เจอหน้ากัน ก็รู้สึกว่าเราเสียใจน้อยลงกว่าทุกครั้ง เหมือนจะเลิกชอบได้ แต่พอเจอหน้ามันน้ำตาก็จะไหลทุกที เราเคยลองเล่าเรื่องพวกนี้ให้เพื่อนบ้าง แม่กับน้าบ้าง ทุกคนบอกเหมือนกันว่ามันชอบเราแน่ๆ เพราะมันแกล้งขนาดนั้น ถึงขนาดลงทุนไปขอเบอร์เราจากเพื่อนมาโทรแกล้ง ตอนแรกเราก็คิดว่ามันชอบเรานะ แต่เหมือนว่าเราจะแค่คิดไปเองคนเดียว