เราอายุ25ปีแล้ว มีการงานมั่นคง เลี่ยงดูตัวเองได้แล้ว แต่อย่างว่าเงินเดือนก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นเลี้ยงทั้งครอบครัวได้ ให้ได้ตามกำลังของเรา เราเป็นลูกคนเล็กสุดท้อง ในบรรดาพี่น้อง3คน พี่สาว2คนแต่งงานออกเรือนไปอล่ว แต่เรายังไม่ได้แต่ง นิสัยเราชอบใช้ชีวิตที่ไม่วุ่นวาย ซึ่งขัดกับที่บ้านมากเพราะอยู่เป็นครอบครัวใหญ่ประมาณเกือบ10คน กินข้าวทีเหมือนทำบุญ ยิ่งมากคนก็ยิ่งมากความ เราเป็นเหมือนความหวังสุดท้ายของบ้าน เพราะพี่ๆทำตัวไม่ดีไว้ตอนสมัยยังเรียนอยู่ เราเลยกลายเป็นคนที่พ่อแม่หวังไหว ส่งผลให้เราต้องทำให้ดีทุกอย่าง เราก็ทำได้ เรียนได้เกียรตินิยม รองเพลงได้เหรียญทอง ทำให้พ่อแม่ภูมิใจมากๆ และเป็นคนที่เรียนสูงที่สึดในบ้าน แต่ไม่ใช่เพราะแม่รักเรามากกว่านะ เราพยายามอยากจะเรียนเอง ซึ่งฐานะทางบ้านไม่ดีนัก เราพยายามสอบเอาทุน มีรายการอะไรแข่งหมดเพื่อจะได้เรียน ตัดมาตอนทำงาน เขาก็ตั้งความว่าเราจะต้องทำงานที่ดีๆ ซึ่งเราทำได้อีกแล้ว แต่พอทำงานเจอคนที่อายุมากกว่าเป็นพี่ๆที่งาน เรากลับรู้สึกว่าเราเหมือนเด็กที่ไม่เคยเจอโลกกว้างทั้งๆที่เราอายุเข้าวัยผู้ใหญ่ บรรลุนิติภาวะแล้ว แต่เหมือนเป็ดน้อยในแม่นำ ไม่รู้อะไรเลย เราเริ่มอยากทำให้สิ่งที่ตัวเองต้องการกลับถูกครอบครัวมองว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ด่าท่อเราเหมือนไม่ใช่คน พี่น้องเราทำผิดพลาดมามากมายกลับไม่เคยแม้แต่จะว่า เราทำดีมากตลอดกลับมองไม่เห็น เราท้อ และน้อยใจ ไม่อยากกลับบ้านไปเจอเหตุการณ์แบบนั้นซ้ำๆ เราเครียดจนเคยเป็นโรคซึมเศร้าตอนสมัยเรียน ซึ่งมันเป็นแบบนี้มาตลอด วนลูปกลับมาที่เดิมซ้ำ ไม่รู้ต้องทำอย่างไง เรื่องเราอาจจะยาว แต่แค่อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบเราบ้างไหม?
อายุ25ปีแล้วทำไมพ่แม่ยังด่า ยังตาม ทั้งๆที่ทำงานแล้ว