คิดว่าตัวเองกำลังจะปวดหัว...ก็ต้องกินยาดักเอาไว้ก่อนจะเป็น
รู้ว่าจะเกิดปัญหา....ก็ป้องกันเอาไว้ก่อนที่มันจะเกิด
จะมีคนอยู่ประเภทนึงที่ รอให้มีอาการปวดหัวก่อนค่อยกินยา
รอให้เกิดปัญหาก่อนละค่อยแก้ (ทั้งๆที่รู้ทันก่อนที่จะเกิด)
คนแบบนี้เขามีความคิดและวิธีการในการจัดการปัญหาของชีวิตตัวเองยังไงกันหรอครับ ?
ขณะที่กำลังจะเกิดปัญหาก็รู้อยู่แก่ใจว่า "เรื่องกำลังจะเกิด" เช่น มีอาการบ่งบอกว่ากำลังจะไม่สบาย แต่ไม่รู้สึกตื่นตัวว่าเราต้องรีบกินยาดักเอาไว้กลับค่อยให้ปวดหัวก่อนกว่าค่อยมานั่งกินยา เช็ดตัว และไปโรงพยาบาล admid ในที่สุด คนประเภทเขาคิดยังไงกัน (ผมสงสัยสุดๆ)
ใช้ชีวิตไปวันๆไม่ต้องคิดอะไร ไม่มีแผนหรือเป้าหมายที่ตั้งเอาไว้ ถึงเวลาก็ไปทำงานกลับบ้านมาก็นอนหลับ แค่นี้หรอครับ ?
ผมก็สงสัยอีกแหละว่า "เขาเอากำลังใจที่ไหนทำงาน" (คนเราก็ต้องตั้งเป้าหมายในชีวิตว่าที่กำลังอดทนหาเงินทำงานอยู๋ ณ ตอนนี้ เพื่ออะไร? ใช่ไหมครับ )
ขณะที่บางครั้งจะมีโอกาสลอยมาให้คว้าแต่ตัวของคนประเภทนี้ก็จะ นิ่งเฉย ไม่รู้สึกว่ามันคือเรื่องที่คือเรื่องสำคัญ ไม่จะกระตือลือล้นกับโอกาสดีดีที่ได้มันมา จนมันหลุดลอยไป แล้วคนประเภทก็จะมาพูดเสียดายทีหลังประมาณว่า "มันคงไม่ใช่ของของเรานั้นแหละ" หรือ "เสียดายเนอะเราคงไม่มีดวงวาสนานั้นแหละ" ผมก็สงสัยอีกนั้นแหละว่า จริงๆแล้ว มันต้องใช้ความพยายามและตั้งใจมากกว่าที่จะมาหันพึ่งดวงวาสนาไม่ใช่หรอ ?
คนที่ไม่เคยวางแผนเขาใช้ชีวิตกันได้ยังไงหรอครับ (ผมสงสัย) ?
รู้ว่าจะเกิดปัญหา....ก็ป้องกันเอาไว้ก่อนที่มันจะเกิด
จะมีคนอยู่ประเภทนึงที่ รอให้มีอาการปวดหัวก่อนค่อยกินยา
รอให้เกิดปัญหาก่อนละค่อยแก้ (ทั้งๆที่รู้ทันก่อนที่จะเกิด)
คนแบบนี้เขามีความคิดและวิธีการในการจัดการปัญหาของชีวิตตัวเองยังไงกันหรอครับ ?
ขณะที่กำลังจะเกิดปัญหาก็รู้อยู่แก่ใจว่า "เรื่องกำลังจะเกิด" เช่น มีอาการบ่งบอกว่ากำลังจะไม่สบาย แต่ไม่รู้สึกตื่นตัวว่าเราต้องรีบกินยาดักเอาไว้กลับค่อยให้ปวดหัวก่อนกว่าค่อยมานั่งกินยา เช็ดตัว และไปโรงพยาบาล admid ในที่สุด คนประเภทเขาคิดยังไงกัน (ผมสงสัยสุดๆ)
ใช้ชีวิตไปวันๆไม่ต้องคิดอะไร ไม่มีแผนหรือเป้าหมายที่ตั้งเอาไว้ ถึงเวลาก็ไปทำงานกลับบ้านมาก็นอนหลับ แค่นี้หรอครับ ?
ผมก็สงสัยอีกแหละว่า "เขาเอากำลังใจที่ไหนทำงาน" (คนเราก็ต้องตั้งเป้าหมายในชีวิตว่าที่กำลังอดทนหาเงินทำงานอยู๋ ณ ตอนนี้ เพื่ออะไร? ใช่ไหมครับ )
ขณะที่บางครั้งจะมีโอกาสลอยมาให้คว้าแต่ตัวของคนประเภทนี้ก็จะ นิ่งเฉย ไม่รู้สึกว่ามันคือเรื่องที่คือเรื่องสำคัญ ไม่จะกระตือลือล้นกับโอกาสดีดีที่ได้มันมา จนมันหลุดลอยไป แล้วคนประเภทก็จะมาพูดเสียดายทีหลังประมาณว่า "มันคงไม่ใช่ของของเรานั้นแหละ" หรือ "เสียดายเนอะเราคงไม่มีดวงวาสนานั้นแหละ" ผมก็สงสัยอีกนั้นแหละว่า จริงๆแล้ว มันต้องใช้ความพยายามและตั้งใจมากกว่าที่จะมาหันพึ่งดวงวาสนาไม่ใช่หรอ ?