คือมีปัญหาทางด้านครอบครัวครับ

คือตัวผมเป็นคนขี้น้อยใจมากครับ(อิจฉาด้วย)คือผมเป็นคนที่เวลาพ่อเเม่ใช้งานก็จะทำให้ตลอดเลย เเต่พี่สาวผมวันวันไม่ทำอะไร ได้เเต่นอนเเต่พอเวลาจะได้นู้นได้นี่ พ่อเเม่ก็จะอ้างว่าถึงเวลาลูกก็จะได้ ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เราทำมันไม่ค่าเลยหรอ?? เเล้วผมมีลูกพี่ลูกน้องอยู่คนนึง คนนั้นเค้าเป็นลูกพี่เเต่ตัวผมอายุมากกว่าเเม่เค้าเสีย ย่าเลยส่งให้เรียนเเต่ไม่มากหรอกครับ (ผมเป็นหลานรักของย่าครับเมื่อก่อนผมได้ทุกอย่างเลยครับไม่ว่าอยากกินอะไรจะอยากได้ตังกี่บาทไม่ใช่ผมเอาเเต่ตังนะครับ ผมขับรถได้เเต่ย่าผมขับรถไม่ได้ เวลาย่าใช้ไปซื้อของผมเป็นคนไปซื้อของให้เกือบทุกอย่าง อยากได้อะไรหาซื้อมาให้ทุกอย่างครับ ไปตลาดก็พาไปเพราะย่าชอบเลี้ยงผมตอนเด็กเด็กผมเป็นคนเลี้ยงง่ายครับ ย่าเลยชอบ เเต่ปัจจุบันผมไม่ได้กลัวลูกพี่ลูกน้องผมมันจะเเย่งสมบัติครับเพราะผมคิดว่าผมทำดีต้องได้ดีอีกอย่างย่าเคยพูดว่าบ้านทุกสิ่งหรือทุกอย่างที่เป็นของย่าจะได้ลูกเเม้เเต่เงินในบัญชี เเต่ผมไม่ค่อยซีเรียสเรื่องนี้ เเต่ปัจจุบันผมรู้สึกว่าถูกเเย่งความรักไปคือย่าชอบสงสารน้องว่าเค้าไม่มีเเม่ เเต่พ่อเค้าก็มีเเละมีพี่สาวอีก คือย่าพยายามเติมเต็มในสิ่งที่เค้าขาด เเต่บางทีเวลาได้ตังต่อหน้าผมได้มากกว่าเเต่ลับหลังย่าไปให้เพิ่ม ผมเลยโกรษมาก (เฉพาะเรื่องเงิน)จากนั้นก็ไม่คุยกับย่าเเล้วเวลาไปไหนก็เรียกเเต่มัน ผมเคยโมโหย่ามากย่าเลยบอกกับผมว่าย่ารักผมมากที่สุดรักมากกว่าลูกของย่าอีก ลูกของย่าที่เสียเเต่พี่ของพ่อย่ารักมากซึ่งคนนั้นเค้าทำให้น่าทุกอย่าง เราเลยรู้สึกว่าควรทำไงดีบางทีก็รู้สึกว่าอย่าทำใจให้กว้างปล่อยวางเต่ทำไม่ได้เลย ควรทำไงดีครับให้ปล่อยวางได้ ผมลองทำหลายรอบเเล้วก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี