ว่าตามเกณฑ์ของพุทธเถรวาท น่าจะบาป ด้วย 3 ประการ

1. สำคัญที่สุด คือ การกระทำนั้น ทำให้ใจมัวหมอง ตกต่ำลง (พิสูจน์ได้ด้วยความกังวล สงสัย ไม่สบายใจที่ท่านมี จนต้องมาตั้งกระทู้ถาม)
2. การกระทำนั้น เข้าเงื่อนไขของเนื้อที่ไม่บริสุทธิ์ด้วยส่วน 3 คือ ด้วยเห็น ด้วยได้ยิน และด้วยรังเกียจ
3. การสั่งซื้อ-ฆ่าปลาที่ว่า น่าจะเข้าเกณฑ์ของปาณาติบาต เพราะถึงตอนสั่ง จะไม่ได้ระบุชัดเจนว่าตัวไหนจะโดนฆ่า แต่ก็เป็นอันทราบได้ว่า จะมีชีวิตปลาในที่นั้น ถูกฆ่าตามคำสั่งซื้อของท่าน อย่างไรก็ตาม ท่านอาจลองพิจารณาเองตามองค์ประกอบของศีลปาณาติบาตฯ ดังนี้

- สัตว์มีชีวิต   (ปลายังเป็นๆ)
- รู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต   (รู้อยู่แล้วว่าปลาในแผงยังไม่ตาย)
- มีจิตคิดจะฆ่า   (ตัดสินใจซื้อปลามากิน โดยรู้อยู่แก่ใจว่าแม่ค้าจะช่วยฆ่าให้ตอนสั่งซื้อ)
- ทำความเพียร เพื่อให้ตาย   (สั่งซื้อปลาจากแม่ค้า นับได้ว่าเป็นการจ้างวานฆ่า)
- สัตว์ตายลง เพราะความเพียรนั้น   (ซากของปลาที่เพิ่งถูกฆ่า เป็นข้อพิสูจน์)

ส่วนที่สงสัยว่า "...หรือได้บุญ เพราะเขาจะไม่ทรมาณมาก เพราะยังไงก็ตาย เป็นอาหาร เราช่วยให้เขาตายเร็วขึ้น" คงต้องถามว่า เรามีสิทธิ์อะไรไปตัดสินแทนปลา?  รู้ได้อย่างไรว่าปลาอยากตายเร็วๆ?  การฆ่านั้นทำด้วยกรุณา เพื่อประโยชน์ของปลาเป็นที่ตั้ง หรือเพราะท่านอยากบริโภคเนื้อปลากันแน่?

หากมี ฆาตรกรผู้หนึ่ง ไล่ฆ่าท่านหรือบุคคลที่ท่านห่วงใย โดยอ้างว่า เพราะการเกิดเป็นทุกข์อย่างยิ่ง เพราะการดำรงชีวิตของปุถุชนนั้นเป็นทุกข์ ท่านจะยกย่องได้หรือไม่ว่า ฆาตกรผู้นั้น ทำสิ่งที่เป็นกุศล?  

ก็พอเข้าใจได้ว่า การอยู่โดยที่ไม่เบียดเบียนชีวิตอื่นเลย เป็นเรื่องยาก
แต่การเหตุผลเข้าข้างตัวเอง มาสนับสนุนว่าสิ่งที่ทำล้วนเป็นเรื่องที่ดีทั้งสิ้น คงไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง
การแยกแยะและยอมรับว่าอะไรดี อะไรไม่ดี จะเป็นก้าวแรกสู่การลด ละ เลิก สิ่งที่ไม่ดี
เผื่อความสำนึกนั้น จะทำให้พยายามหลีกเลี่ยงการเบียดเบียนชีวิตอื่นโดยไม่จำเป็น จนอาจถึงกับสามารถหลีกเลี่ยงการเบียนเบียนชีวิดอื่นๆ ได้โดยเด็ดขาดสักวัน