ทำอย่างไรดีให้เคยชินกับการที่ไม่มีแม่?

ตอนนี้ผมอาศัยอยู่กับพ่อและน้องสาว 2 คน อยูกันแบบนี้จะ 5 ปีได้แล้ว เพราะเกิดเหตุการณ์ทะเลาะกันในบ้าน พ่อผมเป็นคนใจเย็นมากๆแต่วันนั้นเขาคงหมดความอดทนกับแม่เลยเกิดการทะเลาะหนัก พูดถึงพ่อผมก่อนเลยคือว่า เขาเองไม่เหลือญาติพี่น้องเลยสักคนเขาอาศัยอยู่กับบ้านญาติแม่ เขาเป็นคนดีมากเลยน่ะ เขาดีทุกๆอย่างจริงๆ แต่พ่อก็คือพ่อ จากที่เกิดเหตุการวันนั้นใจจริงพ่อเองก็ถูกล่ะ แต่ทำเกินกว่าเหตุ ผมก็เข้าใจเขาทั้งสองล่ะ หลังจากนั้นแม่ก็เริ่มห่างจากพ่อ มาพูดถึงแม่บ้างน่ะแม่เป็นคนที่ชอบโมโหร้าย บทจะรักลูกก็รักมาก บทจะร้ายก็ร้ายเกิน แต่พักหลังแม่จะร้ายมากกว่าดีน่ะ ตบตีน้องสาวเป็นว่าเล่นเลย คงเครียดจากการมีหนี้ที่ตัวเองสร้างเลยมาลงที่ลูก อะไรขัดใจนิดนึงก็จะตบตีตลอด เรื่องแม่กับลูกมีอีกมากเลยยาวจนไม่ไหวจะพิม เอาไว้จะมาระบายในกระทู้อื่นน่ะ เฮ้อ เหนื่อยใจจัง เอาเป็นว่าเขาจะร้ายอย่างไง ลึกๆแล้วลูกก็รักเขาทั้งนั่น เพราะแม่ก็คือแม่อ่ะเนอะ มาเข้าบทความที่จะถามกันดีกว่า คือแม่ก็ย้ายไปในกรุงเทพได้ประมาณ 5 ปีล่ะ ปีนึงจะมาหาลูกครั้งนึงได้ หรือเดือดร้อนเงินก็จะมาหาลูกที ตอนนี้ผมก็พยายามตัดใจคิดที่จะให้เขาทั้งสองมาคืนดีกันแล้วล่ะ แต่ทำไมถึงยากจัง คิดถึงแม่ตลอด อยากกอด อยากให้เขามากินอยู่กับลูกๆ อยากอยู่พ้อมหน้าพร้อมตากัน ล่าสุดก็ฝันถึงเขาว่าแม่มาเคาะประตู เปิดประตูมาแม่วิ่งเข้ามากอด และบอกว่าแม่จะไม่ไปไหนแล้วน่ะ จะอยู่ที่นี่กับลูกๆ ในฝันนั้นรู้อบอุ่นดีใจร้องไห้ แบบบอกไม่ถูก แต่สุดท้ายมันก็แค่ความฝัน เจ็บดี จุกไปหมด กับการที่ไม่มี ใครที่พอมีวิธีทำใจหรือรับมือกับเรื่องนี้บ้าง ช่วยแนะนำผมทีครับ