คือเรามีเรื่องอยากจะปรึกษาและละบายค่ะ ตอนนี้เราอยู่ประเทศมาเลเซียและเรียนที่โรงเรียนมาเลย์ อีก 4-5วัน โรงเรียนเราก็จะเปิดแล้ว ปัญหาคือ เราไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากเจอเพื่อนไม่อยากเจอครู เหตุผลคือ เราไม่เข้าใจภาษาทางนี้ และเรียนไม่เข้าใจ
เกริ่นก่อนเลยนะคะว่า เราอายุ17 ขึ้นม.4แล้วตอนนี้ และเรียนโรงเรียนมาเลย์ แม่เราเป็นคนไทย พ่อคนมาเลเซีย เราเกิดที่มาเลย์ พอได้5เดือนแม่ก็ให้เราไปอยู่ไทยด้วย เราเลยเติบโตเรียนรู้ภาษา เรียนที่ไทยจนจบป.6 แม่เราบอกว่าจบป.6จะให้กลับไปเรียนต่อที่มาเลย์ เราก็อืม อ่อตามไป เพราะก็คิดอยู่แล้ว เราอาจจะเริ่มเรียนที่นั่นม.1เหมือนคนทั่วๆไปที่จบป.6 แต่ไม่ใช่ค่ะ พอเราย้ายมาที่นี่ สมัครโรงเรียนใกล้ๆบ้านพัก ครูบอกว่าไม่ให้เราขึ้นม.1 ด้วยความที่มาเลย์มีเรียนบาลิฮัน(ไม่รู้เขียนแบบไหน) บาลิฮันเหมือนเรียนเตรียมก่อน1ปี ก่อนขึ้นม.1 เหมือนฝึกภ่าษาก่อนเตรียมพร้อม ครูบอกว่าให้เราเรียนบาลิฮันไม่ได้ และม.1-2ก็ไม่ได้ ต้องให้เราเรียนตามอายุ =ว่าเราจบป.6ละมาเริ่มม.3เลย เรากังวลมากเพราะยังไม่รู้ภาษาทางนี้เลยสักคำ เขียนก็ยังเขียนไม่เป็น ข้ามไปตอนที่เราไปโรงเรียนวันแรก ทุกคนดูสนใจเราเข้ามาหาเรา เพราะคิดว่าเราเป็นเด็กไทย เราบอกทุกคนหมดว่าเราเป็นคนมาเลย์ บัตรประชาก็มาเลย์ แต่ดูเหมือนตอนนั้นทุกคนยังไม่ได้สนใจ ยังคิดว่าเราเป็นเด็กไทย วันแรกที่เรียนไม่เข้าใจที่ครูสอนอะไรเลย ก็มีเพื่อนมาพูดภาษาอังกฤษถามอะไรคุยอะไรกับเรา แต่เราตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะเราไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษ(ตอนมาสมัครเรียนแม่เราบอกครูว่าเราเก่งภาษาอังกฤษ) พอเรียนมันไม่ใช่เลยอ่ะ เราเรียนภาษาอังกฤษเก่งเพราะครูคนไทยอธิบายภาษาไทยและเราเข้าใจภาษาไทย ส่วนครูที่นี่ครูสอนอธิบายภาษามาเลย์ การเรียนการสอนก็แตกต่างกันมาก อย่างมีครูถามเราว่าเข้าใจไหม เราบอกไม่ ครูก็ถามว่าที่โรงเรียนเมืองไทยไม่สอนหรอ บทเรียนเก่าของม.1-2 ถ้าอธิบายหรือบอกเหตุผลเราบอกได้แต่ติดที่เราไม่เก่งภาษาอังกฤษและมาเลย์เลยยังพูดอธิบายไม่เป็น เราอยู่ในห้องเรียนต้องนั่งโตะคนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท หรือเพื่อนคุย เพราะเราพูดไม่เก่ง ก็มีเพื่อนเข้ามาชวนถามอยู่ว่าทำไมไม่มาคุยด้วยกัน เราก็แต่ตอบว่า ฉันไม่เก่งภาษาอังกฤษกลัวพูดไปแล้วพวกคุณไม่เข้าใจ และไม่รู้จะคุยอะไรด้วย เขาก็เข้าใจและชวนเราเข้ามาคุยด้วย แต่เราไม่ค่อยเข้าไป เอาแต่นั่งคนเดียวที่โตะเป็นแบบนี้จนจบม.3 จบมาแบบไม่รู้จบมาได้ไง เพราะเรียนอะไรไม่รู้เลย ลอกเพื่อนอย่างเดียวตอนนั้น ตอนนี้ก็ขึ้นม.4โรงเรียนจะเปิดแล้วด้วย อีกอย่างวันแรกที่ไปโรงเรียนที่นี่หลังจากกลับบ้านมา นอนตักแม่ร้องไห้ฟูมฟายหนักมาก บอกแม่ว่าไม่ไหว เรียนไม่เข้าใจ พูดกับเพื่อนกับครูไม่เข้าใจเลย บอกแม่ว่า พรุ่งนี้ขอไม่ไปได้ไหม แต่สุดท้ายมันก็ต้องไป จำได้เลยวันนั้นร้องไห้ตลอดกินข้าวก็ร้อง ส่วนมากที่หาเพื่อนได้ก็มาจากเป็นติ่งเกาหลีด้วยกัน เพราะเราใส่แมสวงที่เพื่อนบางคนพอรู้จักไป หรือคนที่สนใจเรา แรกๆเขาก็บอกว่ามีปัญหาไรคุยได้ เราอยู่กลุ่มเดียวกันเดี๋ยวช่วย พอเรามีปัญหาทักไปถาม เพื่อนดันไม่อ่านไม่ตอบ หายไปเลย เราแบบ เหมือนคนไม่มีเพื่อน เพื่อนสนิทสักคนก็ไม่มี มีครั้งนึงเพื่อนชวนไปเที่ยว แต่พอเราไปเหมือนมันอึดอัดยังไงไม่รู้ ไม่ค่อยสนุกเฮฮาอะไร เพราะเราก็พูดมาเลย์ไม่เป็น อังกฤษก็ไม่เก่ง มันเลยคุยกันลำบาก เหมือนไปดูหนังซื้อของด้วยกันและถ่ายรูปแค่นั้น และนั่นก็เป็นครั้งเดียวที่เพื่อนชวนเรา หลังจากนั้นเราเห็นเพื่อนชวนกันไปเที่ยวหลายคนถ่ายรูปลงไอจี เราเห็นเรารู้สึกน้อยใจ และเสียใจมาก ทำไมถึงไม่ชวนเรา แค่ครั้งเดียวเองหรอ?
มันเลยเป็นเหตุผลทั้งหมดว่าทำไมเราไม่อยากไปโรงเรียนเราไม่อยากให้มันเป็นเหมือนวันแรกที่ไป ถ้าถามว่าทำไมเราไม่ผลักดันตั้งใจอ่านหนังสือเรียนภาษาทางนี้ เราตอบเลยว่า เราไม่ชอบภาษาทางนี้ ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนมาเลย์แต่เราก็ไม่ได้ชอบ เราเป็นคนที่ถ้าสนใจอะไรก็ทำถ้าไม่ชอบก็ไม่ทำ อย่างนี้ไง ชอบภาษาเกาหลีก็ตั้งใจเรียนภาษานี้ แต่ไม่ชอบภาษามาเลย์เลยไม่ได้สนใจ พ่อแม่พี่กดดันกันหมด ก่อนหน้านี้แม่ก็ให้เราเขียนภาษามาเลย์อ่านไทย แม่คอยให้เราจดคำประโยคตลอด พอหลังๆเราไม่ชอบ มันเลยเป็นเหมือนขี้เกียจ ไม่ทำแล้ว เราก็เข้าใจภาษามาเลย์บ้างพอพูดได้บ้างตอนนี้ แต่ฟังเข้าใจนะว่าเขาพูดอะไร แต่ให้พูดละพูดไม่ค่อยได้ แต่แค่ฟังออกนิดหน่อย พูดกับพ่อภาษาอังกฤษบ้างมาเลย์บ้างไทยบ้างผสมกันไป รู้สึกเหนื่อยและท้อไปหมด เพราะมาเลย์เรียนจบแค่ม.5แล้วทำงานเลย
ม.5ต้องมีรับเกียติบัตรคนเรียนดีเรียนเก่งพวกนี้ แม่หวังว่าเราจะเอาให้ได้ ปีหน้าก็น่าจะขึ้นม.5แล้ว เราคิดว่าเราทำไมได้ แค่ตอนสอบเรายังเว้นกระดาษไว้หลายหน้าเลย เราไม่เข้าใจโจทย์ อ่านไม่รู้ เขียนไม่เป็น ทำไม่เป็น ยิ่งอายมากเวลาที่ครูสุ่มเราตอบแต่เราตอบไม่ได้ พูดไม่ได้ แล้วเพื่อนๆก็มอง เราอยากให้เพื่อนรับรู้สิ่งที่เราคิดและเป็นอยู่มากว่าเรารู้สึกยังไง เราแค่อยากมีเพื่อนสนิทคอยช่วยเราก็แค่นั้น <!--/data/user/0/com.samsung.android.app.notes/files/clipdata/clipdata_bodytext_210328_022148_094.sdocx-->
ทำไงต่อดีคะ เหนื่อยท้อไปหมดแล้วจิงๆ
เกริ่นก่อนเลยนะคะว่า เราอายุ17 ขึ้นม.4แล้วตอนนี้ และเรียนโรงเรียนมาเลย์ แม่เราเป็นคนไทย พ่อคนมาเลเซีย เราเกิดที่มาเลย์ พอได้5เดือนแม่ก็ให้เราไปอยู่ไทยด้วย เราเลยเติบโตเรียนรู้ภาษา เรียนที่ไทยจนจบป.6 แม่เราบอกว่าจบป.6จะให้กลับไปเรียนต่อที่มาเลย์ เราก็อืม อ่อตามไป เพราะก็คิดอยู่แล้ว เราอาจจะเริ่มเรียนที่นั่นม.1เหมือนคนทั่วๆไปที่จบป.6 แต่ไม่ใช่ค่ะ พอเราย้ายมาที่นี่ สมัครโรงเรียนใกล้ๆบ้านพัก ครูบอกว่าไม่ให้เราขึ้นม.1 ด้วยความที่มาเลย์มีเรียนบาลิฮัน(ไม่รู้เขียนแบบไหน) บาลิฮันเหมือนเรียนเตรียมก่อน1ปี ก่อนขึ้นม.1 เหมือนฝึกภ่าษาก่อนเตรียมพร้อม ครูบอกว่าให้เราเรียนบาลิฮันไม่ได้ และม.1-2ก็ไม่ได้ ต้องให้เราเรียนตามอายุ =ว่าเราจบป.6ละมาเริ่มม.3เลย เรากังวลมากเพราะยังไม่รู้ภาษาทางนี้เลยสักคำ เขียนก็ยังเขียนไม่เป็น ข้ามไปตอนที่เราไปโรงเรียนวันแรก ทุกคนดูสนใจเราเข้ามาหาเรา เพราะคิดว่าเราเป็นเด็กไทย เราบอกทุกคนหมดว่าเราเป็นคนมาเลย์ บัตรประชาก็มาเลย์ แต่ดูเหมือนตอนนั้นทุกคนยังไม่ได้สนใจ ยังคิดว่าเราเป็นเด็กไทย วันแรกที่เรียนไม่เข้าใจที่ครูสอนอะไรเลย ก็มีเพื่อนมาพูดภาษาอังกฤษถามอะไรคุยอะไรกับเรา แต่เราตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะเราไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษ(ตอนมาสมัครเรียนแม่เราบอกครูว่าเราเก่งภาษาอังกฤษ) พอเรียนมันไม่ใช่เลยอ่ะ เราเรียนภาษาอังกฤษเก่งเพราะครูคนไทยอธิบายภาษาไทยและเราเข้าใจภาษาไทย ส่วนครูที่นี่ครูสอนอธิบายภาษามาเลย์ การเรียนการสอนก็แตกต่างกันมาก อย่างมีครูถามเราว่าเข้าใจไหม เราบอกไม่ ครูก็ถามว่าที่โรงเรียนเมืองไทยไม่สอนหรอ บทเรียนเก่าของม.1-2 ถ้าอธิบายหรือบอกเหตุผลเราบอกได้แต่ติดที่เราไม่เก่งภาษาอังกฤษและมาเลย์เลยยังพูดอธิบายไม่เป็น เราอยู่ในห้องเรียนต้องนั่งโตะคนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท หรือเพื่อนคุย เพราะเราพูดไม่เก่ง ก็มีเพื่อนเข้ามาชวนถามอยู่ว่าทำไมไม่มาคุยด้วยกัน เราก็แต่ตอบว่า ฉันไม่เก่งภาษาอังกฤษกลัวพูดไปแล้วพวกคุณไม่เข้าใจ และไม่รู้จะคุยอะไรด้วย เขาก็เข้าใจและชวนเราเข้ามาคุยด้วย แต่เราไม่ค่อยเข้าไป เอาแต่นั่งคนเดียวที่โตะเป็นแบบนี้จนจบม.3 จบมาแบบไม่รู้จบมาได้ไง เพราะเรียนอะไรไม่รู้เลย ลอกเพื่อนอย่างเดียวตอนนั้น ตอนนี้ก็ขึ้นม.4โรงเรียนจะเปิดแล้วด้วย อีกอย่างวันแรกที่ไปโรงเรียนที่นี่หลังจากกลับบ้านมา นอนตักแม่ร้องไห้ฟูมฟายหนักมาก บอกแม่ว่าไม่ไหว เรียนไม่เข้าใจ พูดกับเพื่อนกับครูไม่เข้าใจเลย บอกแม่ว่า พรุ่งนี้ขอไม่ไปได้ไหม แต่สุดท้ายมันก็ต้องไป จำได้เลยวันนั้นร้องไห้ตลอดกินข้าวก็ร้อง ส่วนมากที่หาเพื่อนได้ก็มาจากเป็นติ่งเกาหลีด้วยกัน เพราะเราใส่แมสวงที่เพื่อนบางคนพอรู้จักไป หรือคนที่สนใจเรา แรกๆเขาก็บอกว่ามีปัญหาไรคุยได้ เราอยู่กลุ่มเดียวกันเดี๋ยวช่วย พอเรามีปัญหาทักไปถาม เพื่อนดันไม่อ่านไม่ตอบ หายไปเลย เราแบบ เหมือนคนไม่มีเพื่อน เพื่อนสนิทสักคนก็ไม่มี มีครั้งนึงเพื่อนชวนไปเที่ยว แต่พอเราไปเหมือนมันอึดอัดยังไงไม่รู้ ไม่ค่อยสนุกเฮฮาอะไร เพราะเราก็พูดมาเลย์ไม่เป็น อังกฤษก็ไม่เก่ง มันเลยคุยกันลำบาก เหมือนไปดูหนังซื้อของด้วยกันและถ่ายรูปแค่นั้น และนั่นก็เป็นครั้งเดียวที่เพื่อนชวนเรา หลังจากนั้นเราเห็นเพื่อนชวนกันไปเที่ยวหลายคนถ่ายรูปลงไอจี เราเห็นเรารู้สึกน้อยใจ และเสียใจมาก ทำไมถึงไม่ชวนเรา แค่ครั้งเดียวเองหรอ?
มันเลยเป็นเหตุผลทั้งหมดว่าทำไมเราไม่อยากไปโรงเรียนเราไม่อยากให้มันเป็นเหมือนวันแรกที่ไป ถ้าถามว่าทำไมเราไม่ผลักดันตั้งใจอ่านหนังสือเรียนภาษาทางนี้ เราตอบเลยว่า เราไม่ชอบภาษาทางนี้ ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนมาเลย์แต่เราก็ไม่ได้ชอบ เราเป็นคนที่ถ้าสนใจอะไรก็ทำถ้าไม่ชอบก็ไม่ทำ อย่างนี้ไง ชอบภาษาเกาหลีก็ตั้งใจเรียนภาษานี้ แต่ไม่ชอบภาษามาเลย์เลยไม่ได้สนใจ พ่อแม่พี่กดดันกันหมด ก่อนหน้านี้แม่ก็ให้เราเขียนภาษามาเลย์อ่านไทย แม่คอยให้เราจดคำประโยคตลอด พอหลังๆเราไม่ชอบ มันเลยเป็นเหมือนขี้เกียจ ไม่ทำแล้ว เราก็เข้าใจภาษามาเลย์บ้างพอพูดได้บ้างตอนนี้ แต่ฟังเข้าใจนะว่าเขาพูดอะไร แต่ให้พูดละพูดไม่ค่อยได้ แต่แค่ฟังออกนิดหน่อย พูดกับพ่อภาษาอังกฤษบ้างมาเลย์บ้างไทยบ้างผสมกันไป รู้สึกเหนื่อยและท้อไปหมด เพราะมาเลย์เรียนจบแค่ม.5แล้วทำงานเลย
ม.5ต้องมีรับเกียติบัตรคนเรียนดีเรียนเก่งพวกนี้ แม่หวังว่าเราจะเอาให้ได้ ปีหน้าก็น่าจะขึ้นม.5แล้ว เราคิดว่าเราทำไมได้ แค่ตอนสอบเรายังเว้นกระดาษไว้หลายหน้าเลย เราไม่เข้าใจโจทย์ อ่านไม่รู้ เขียนไม่เป็น ทำไม่เป็น ยิ่งอายมากเวลาที่ครูสุ่มเราตอบแต่เราตอบไม่ได้ พูดไม่ได้ แล้วเพื่อนๆก็มอง เราอยากให้เพื่อนรับรู้สิ่งที่เราคิดและเป็นอยู่มากว่าเรารู้สึกยังไง เราแค่อยากมีเพื่อนสนิทคอยช่วยเราก็แค่นั้น <!--/data/user/0/com.samsung.android.app.notes/files/clipdata/clipdata_bodytext_210328_022148_094.sdocx-->