ตามหัวข้อครับ   ตอนนี้อายุก็เยอะ จากเมื่อก่อนไม่คิดอะไร มีเพื่อน มีเพื่อนร่วมงาน มีพ่อแม่และน้อง ไม่คิดอะไรมากกับชีวิต ทำงานดูแลครอบครัว มีเวลาว่างก็ เที่ยวพักผ่อนกับที่บ้าน แต่ก็ไม่ใกล แถวจังหวัดใกล้ๆ ไปเช้าเย็นกลับ เพื่อนร่วมงานก็ตาม วันหยุดยาวมีกิจกรรมที่โรงงานจัด  ชีวิตมันก็ดำเนินไปได้ 
 แต่ตอนนี้เริ่มอายุมากขึ้น ต่างคนต่างก็มีภาระหน้าที่ เพื่อนๆพี่ๆน้อง ต่างก็เริ่มมีครอบครัว ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบของใครของมัน ต่างก็ห่างกันไป ตอนนี้ชีวิตเริ่มว่างละ เห็นเพื่อนต่างเริ่มต้นมีครอบครัวที่ดี มีลูกมีเต้า มีเป้าหมายในชีวิต หันมามองตัวเอง มันเหงานะ รู้สึกโดดเดี่ยว ท้อแท้ แม้ตอนนี้จะมีครอบครัวที่พร้อมหน้ากันอยู่ แต่ลึกๆ ถ้าวันใดวันหนึ่ง พวกเขาต้องจากผมไป  แล้วผมต้องใช้ชีวิตลำพังคนเดียว ผมไม่รู้จะทำได้ไหม ยิ่งตอนนี้ สถานการณ์ โควิด 19 อีก จากการที่มีเพื่อนร่วมงานพูดคุยสาระทุกข์สุกดิบของกันและกัน ต่างก็แยกย้ายกัน ตอนนี้เหลือผมคนเดียวที่ต้องมาทำงาน เพื่อคงระบบงานให้อยู่เพื่อรอวันสถานการณ์ดีขึ้น  ทุกวันต้องตื่นเช้า ขับรถมาทำงาน เย็นกลับบ้าน แรกๆก็พอจะยอมรับได้ แต่ตอนนี้ช่วงระยะมันยาว จาการที่ต้องพบปะผู้คน ตอนนี้ไม่มีใครเลย มีแต่ผมคนเดียวกับ เจ้าเหมียวที่ทำงานอีกตัว ที่ตอนเช้าจะคอยมายืนรอผม ที่ประตูที่ทำงานทุกวัน เปิดประตูรถก็ร้องคลอเคลีย ตอนเย็นก่อนกลับก็พันหน้าพันหลังเหมือนไม่อยากให้ผมกลับ มันคงไม่ต่างอะไรจากผม ช่วงนี้ค่อนข้างว่าง คิดอะไรเรื่อยเปื่อย อยากทำโน่นทำนี่ ทำในสิ่งที่อยากทำจากเมื่อก่อนที่ไม่ค่อยมีเวลาทำ แต่ทำได้สักแป๊บก็ไม่มีแรงใจจะทำแล้ว ใจมันคิด ทำไปเพื่ออะไร ทำเพื่อใคร แล้วใครจะมาร่วมดีใจกับสิ่งที่เราทำ ตอนนี้เกลียดไปหมด ทุกอย่าง ทุกช่วงเทศกาล ทำไมคนเขาดูมีความสุขกันจัง ได้กินได้เที่ยวกับเพื่อนหรือคนที่ตนรัก ได้เจอคนที่เอาใจใส่ดูแลซึ่งกันและกัน ต่างกับผม ยามผมเหนื่อย ท้อแท้ ปัญหารุมเร้าเราไม่มีใคร และไม่กล้าจะเอ่ยให้ใครฟัง ตอนนี้อะไรก็ตาม ที่ได้ดูหรือเห็น แล้วมันสกิดอะรมณ์ ผมจะเก็บมาคิดอยู่หลายวัน จากเมื่อก่อนชอบดูหนัง  ฟังเพลง หรือ อ่านหนังสือ ตอนว่างๆ ตอนนี้ หนัง เพลง หนังสือ ต้องเลือกดูเลือกอ่านอ่าน แล้ว เพราะหนังหรือเพลงบางอย่างมันดึงอารมณ์ผมมาก จากคนที่แต่งนิยายเป็นงานอดิเรก ตอนนี้ต้องหยุดเลยเพราะการแต่งต้องเอาตัวเราเข้าไปอยู่ในนั้น ยอมรับช่วงนี้อ่อนไหวมาก มันค่อยแต่สกิดปมใจของผม 
ตอนนี้ไม่รู้ว่ามีคนที่มีปัญหาแบบเดียวกับผมไหม  

ตอนนี้อยากมีเพื่อนคุยที่รับรู้หรือรับฟังเรื่องของเราบ้าง  แม้ไม่ช่วยอะไรแต่ขอแค่ได้รู้ว่ามีคนรับรู้  ว่าเรายังมีตัวตนอยู่  บอกเลยตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากๆ  
รู้ไหมแค่ ระบบอัตโนมัติหรือแอพต่างๆ ที่เราสมัครใว้  มันเด้งข้อความมาอวยพรวันเกิดขึ้นมา ผมน้ำตาไหลเลย รู้สึกมีค่ามีคนสนใจเรา มีคนรู้ว่ายังมีเรา อยู่ตอนนี้

ผม ไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะไม่ชอบเที่ยวกลางคืน เหล่าบุหรีไม่สูบ  เพื่อนมันเอาหมด การใช้ชีวิตเลยต่างกัน
เมื่อก่อนชอบเล่นกีฬา เล่นได้ทุกอย่าง ตอนนี้เลิกละวัยเราเกินที่จะไปวิ่งเล่นกับรุ่นเด็กเขา  แต่กีฬาก็ดีนะทำให้เจอคนเยอะ แต่ก็ผิวเผิน 
ผมมักจะทำให้ตัวเองงานเยอะเข้าใว้ จะได้ไม่ว่างมีเวลาคิดอะเรื่อยเปื่อย ตอนนี้ไม่มีงาน
ตอนนี้ชีวิต คุยนับคำได้   เช้าทำธุระส่วนตัว งานบ้าน มาทำงาน เย็นกลับบ้าน ทำงานบ้าน นอน