เราควรไปงานบายเนียร์เพื่อนเก่าที่กำลังจะจบดีมั้ย

ตั้งแต่เราเรียนม.1-3ที่โรงเรียนมัธยมเรายอมรับว่าเราไม่เอาไหนเลยไม่ตั้งใจอะไรสักอย่างจนหลายครั้งเพื่อนไม่ค่อยชอบที่เราไม่ส่งงานบางทีทำเพื่อนซวยด้วยซ้ำ เรามีเพื่อนสนิทสองคนซึ่งไม่ได้เรื่องเหมือนกันเราไม่คิดจริงจังอะไรสักอย่างแค่ไปเรียนวันๆไม่คิดถึงอนาคตตัวเองจนถึงเวลาจบม.3ต้องเลือกที่เรียนปิดเทอมเราติด0เยอะมากจนต้องดรอปไป2ปีเต็มระหว่างนั้นไม่ได้ทำอะไรเลยอยู่บ้านเฉยๆแถมยังเกิดอุบัติเหตุรถชนคางแตก ปกติก็หน้าเห้อยู่แล้วยังมารถล้มฟันหักอีกแบบตัดพ้อแล้วอะว่าตัวเองมีอะไรดีบ้างเรายอมรับว่าเราเด็กมากๆที่คิดว่าการไม่เรียนนอนอยู่บ้านเฉยๆมันสบายกว่าต้องตื่นเช้าไปเรียน

หลังจากที่หน้าเราหายดีเราก็มานั่งคิดว่าเราควรกลับไปเรียนนะแต่กว่าจะคิดได้เราก็อายุ17แล้วแม่คิดว่าเราทำไมได้เราไปสมัครกศน.เขาไม่สนใจเราเลยว่าเราจะทำอะไรแค่เงินไปโรงเรียนยังไม่ให้สักบาทเรามาอยู่กับป้าแทนทุกครั้งที่แต่งตัวไปโรงเรียนแม่จะพูดตลอดว่าเราแค่หาเรื่องออกไปเที่ยวเท่านั้นแหละหลอกว่าเรียนไปหาผู้ชายน่ะสิไม่จบหรอกเรายอมรับเราท้อมากๆตอนไปเรียนอาทิตย์แรกๆเราไม่เข้าเรียนแต่ไปหาที่นั่งริมน้ำฟังเพลงรอเวลากลับบ้านบางทีแอบมาร้องไห้เพราะคำพูดแม่ แต่เราก็ทนไปเรียนทุกวัน2ปีเต็มเพื่อเอาวุฒิไปเรียนต่ออยากเริ่มใหม่อยากตั้งใจเรียนเราคิดว่าเราเก่งแล้วที่เรียนจบกศน.ถึงมันจะไม่ใช่การเรียนในระบบแต่มันทำให้เราเรียนต่อปวช.ได้ แม่ก็เริ่มคุยกับเราบ้างเขาพาเราไปสมัครเรียนจ่ายค่าเทอมค่าชุดเราร้องไห้เลยดีใจมากที่จะได้เรียนเราคิดว่าชีวิตต่อจากนี้จะทำให้มันดีมากๆที่อยากทำตอนนี้ได้ทำแล้ว

เราไม่ได้คิดเรื่องเพื่อนเก่าเลยเพราะไม่คิดว่าเขาจะอยากรู้จักเราเท่าไหร่หรอก แต่อยู่ดีๆเขาก็ทักมาชวนเอาจริงๆคือไม่รู้จะไปทำไมทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าเพื่อนจะจำเราได้มั้ยถ้าเราบอกว่าตอนนี้เราพึ่งจบกศน.เขาจะคิดยังไงตั้งแต่รถล้มคางแตกนี่เราหน้าเปลี่ยนเยอะมาก กลัวไปแล้วเพื่อนจะคิดว่าเราไปทำไมมากกว่าTT