ณ ที่นี่

...

สุสานสรวง ร่วงโรย ดั่งโลกฝัน เงาจันทร์ส่อง ซึ้งซับ กับพฤกษา ดอกไม้โปรย กลบหลับ วิญญาณลา เสียงลมพา โหยหวน ครวญนิรันดร์ ใต้ป้ายหิน ผุพัง ดั่งอาณา ซากอุรา จ่อมจม ทิ้งฝอยฝัน ดินซ่อนร่าง รุ่ยลับ ดับตะวัน

กลางไพรพฤกษ์ไสวเสียดฟ้ากว้าง พฤกษ์รายเรียงงามอย่างสวยไศล ยอดไม้ชูดั่งมงกุฏแห่งพงไพร แต่งโลกให้งดงามอภิรมย์ เสียงนกร้องหริ่งหรีดบันเทิงใจ แม่น้ำใสแสงกระทบภพสวยสม ลมพลิ้วไหวขับขานหวานอารมณ์ ทุกมุมดงพรม

๐ สายลมพรายใบอ้อล้อลมเล่น ไหวระเนนโน้มอ่อนร่อนดอกไหว พริ้วละอองล่องลิ่วปลิดปลิวไกล ไปหล่นไหนได้ก่อแตกกอพันธุ์ ๐ นกกู่ร้องก้องฟ้าเพรียกพาหมู่ กลับพร้อมคู่คืนคอนนอนสุขสันต์ ตะวันจวนจากฟ้าเพลาจันทร์ ส่อ

๑ หากแผ่นดินสิ้นกวีศรีปราชญ์ ภูตผีร้ายฉกาจจักเหิมหื่น วิปโยคย้อมฟ้าทั่วแผ่นพื้น ยินเสียงโศกสะอื้นอึงโลกา ๚ ๒ อนธการครอบคุ้งรุ้งชาดฉาน อึ่งสนานห้อยโหนโจนเวหา เขียดตะปาดร่ายฟ้อนร่อนเมฆา แย้กิ้งก่าร่าเร