พวกเธอเคยเป็นเหมือนเราไหม ท้อกับชีวิต เหนื่อยกับชีวิต ตอนนี้เราเหนื่อยมากๆเลย
มันอึดอัด มัน...นั่นแหละ แบบมันเหมือนอยากจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา เธอเคยรู้สึกว่าเกิดมาแล้วไม่ได้ใช้ชีวิตมั้ย พ่อกับแม่จะหวงเรามากๆ ไม่ค่อยให้ออกไปไหนกับเพื่อน ไม่ให้ไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆ ทั้งที่เราอายุ16แล้วอะ รู้แหละว่าห่วง แต่เราเริ่มดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่งแล้วนะ  ถ้าเราไม่ได้ออกไปไหนเลย พอโตไปในสังคมที่กว้างขึ้นเราจะแก้ปัญหายังไง เพราะเราไม่มีประสบการณ์ เราเคยคิดอยากไปแลกเปลี่ยน ตปท. เราตั้งใจเรียนมากขึ้น พยายามมากๆเพื่อให้เก่งภาษาอังกฤษ ตอนแรกก็มีหวังแหละ แต่เหมือนความหวังนั้นมันหายไปในพริบตา เพราะแม่เราบอกว่าจบม.6แล้วจะให้หางานทำ เท่านั้นแหละน้ำตาลื่นเลยยจ้า เราอยากลองออกไปใช้ชีวิตข้างนอกบ้าง เราอยากให้แม่ได้อ่านกระทู้นี้มากๆ อยากให้แม่เชื่อใจเรา ว่าเราดูแลตัวเองได้แล้ว เราสามารถแก้ปัญหาต่างๆได้ด้วยตัวเอง เห้อ...เราควรทำไงดี
คุณแม่ของทุกคนเป็นแบบไหนบ้างคะ
และคุณแม่สอนลูกแบบไหนกันบ้าง