สวัสดีค่ะ ขอเริ่มจากตัวเราเองนะคะ
ปีนี้เราอายุ 22 และเราคบกับแฟนมา4-5ปี เราอยู่ไกลกันแฟนอยู่กทม. เราอยู่เหนือ เราเจอกันด้วย นานๆทีไปมาหากันบ้าง ระหว่างเราไม่มีปัญหากันเลย ทะเลาะกันบ้างแต่ เราต่างคนต่างรู้ใจกันดี บ้านเรามีกัน3คน พี่ชาย แม่ และเรา
แม่เราขายของตั้งแต่เราเกิด เราก็ช่วยแม่ตั้งแต่เด็กจนถึง ณ ปัจจุบัน เราไม่มีรายได้เป็นของตัวเอง เพราะว่าเราช่วยงานแม่ แต่เราไม่เคยเอาตังค์กับแม่เลย ทุกวันนี้แฟนเลี้ยงเรามากกว่า ตั้งแต่ตอนยังเรียนอยู่แล้วที่แฟนเลี้ยงเราบ่อยๆ ในวันที่เราไม่มีจะกิน
เราขอแม่ไม่ค่อยได้ ตั้งแต่เรียนแล้ว พอแม่รู้ว่าแฟนเราเลี้ยงแม่ก็ๆม่ค่อยให้แล้ว หลังเราเรียนจบเราเคยออกไปทำงานรับเงินเดือน เงินออกเราก็ให้แม่หมดที่เราได้ และแน่นอน พี่ชายเราที่เป็นครู ก็ให้เงินแม่หมด(ไม่ทุกเดือน)เช่นกัน เรากินอยู่กับแม่เหมือนเดิม มหาลัยก็ไม่ได้ไปต่อ เพราะถ้าไปจะไม่มีคนช่วยงานที่ร้านแม่
เราอยากออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง จริงจังกับหน้าที่การงาน ออกไปอยู่กับแฟน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เด็ก แม่จะชอบพูดกับเราว่า เราจะทิ้งแม่ เราจะต้องแต่งงานไปอยู่กับวามีเดี๋ยวก็ทิ้งแม่ บอกเราไม่รักแม่ แล้วบางครั้ง แม่ก็ชอบบอกว่าตัวเองเป็นเหมือนกรงนก ขังลูกๆ ไม่ให้ไปไหน เรารู้สึกแย่มากๆเวลาที่แม่พูด นั้นทำให้เวลาที่แม่แฟนถามเราจะแต่งตอนไหน จะมาอยู่ทำงานส่งตังให้แม่มั้ย เราเครียดทถกครั้งเลยที่เวลาที่คนพูดแบบนั้น เพราะมันทำให้นึกถึง การปลูกฝังที่แม่บอกเรามาตลอด แม่ทั้งชม ทั้งพูดเหมือนน้อยใจ ว่าเราเป็นลูกที่ดี ไม่ทิ้งแม่ ทำงานให้ตังแม่ ไม่เหมือนลูกคนอื่น มีก็ไม่ให้แม่ ออกจากแม่ไปอยู่กับสามีหมด เรากลัวที่จะต้องคุยกับแม่ ว่าเราอยากใช้ชีวิตของตัวเอง ออกไปสร้างชีวิตตัวเอง เราโดนปลูกฝังมาตลอด คนในตระกูลเรา ลูกหลารก็ติดอยูากับ พ่อแม่หมด แต่งงานมาก็อยู่กับพ่อกับแม่ ฝ่สยเราหมดไม่ว่าขายหรือหญิง แล้วเราจะทำยังไงดี เราเครียดและกลัวจะกลายเป็นลูกที่แย่สำหรับแม่ แต่เราก็อยากใช้ชีวิตของตัวเอง เราไม่สามารถปรึกษาแม่ หรือพี่ หรือพ่อได้เลย แฟนเราก็รู้นิสัยแม่เราดี ขนาดแค่เราจะไปเที่ยวหาแฟนที่กทม. เรายังเครียดปล้วเครียดอีก จะบอกแม่ยังไงดี
สุดท้ายเราก็เลือก มัดมือชก บอกว่าแฟนจองตั๋วแล้ว เราถึงได้ไป เห่ออ... เราควรจะทำไงดี เรารักแม่มาก แต่เราก็อยากให้ตัวเองได้โตกว่านี้ เราอยู่กับแม่ เหมือนเราไม่โตขึ้นเลย เราไม่ได้เรียนรู้อะไรจากสังคมเลย บางอย่างหนูก็ตัดสินใจเองและแก้ปัญหาเองได้แต่บางทีเราก็อยากจะเรียนรู้อะไรให้มากขึ้น เราอยากจริงจังกับหน้าที่การงานของตัวเอง
เราอาจจะเล่างงๆ เพราะเรื่องมันยาวนานมากกว่า 5ปี เราเองก็ไม่รู้จะเล่ายังไง 😞 ขอโทษด้วยเราเครียด เำราะไม่รู้จะหาทางออกที่ดียังไง
อยากจะออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง แล้วแม่หละ?
ปีนี้เราอายุ 22 และเราคบกับแฟนมา4-5ปี เราอยู่ไกลกันแฟนอยู่กทม. เราอยู่เหนือ เราเจอกันด้วย นานๆทีไปมาหากันบ้าง ระหว่างเราไม่มีปัญหากันเลย ทะเลาะกันบ้างแต่ เราต่างคนต่างรู้ใจกันดี บ้านเรามีกัน3คน พี่ชาย แม่ และเรา
แม่เราขายของตั้งแต่เราเกิด เราก็ช่วยแม่ตั้งแต่เด็กจนถึง ณ ปัจจุบัน เราไม่มีรายได้เป็นของตัวเอง เพราะว่าเราช่วยงานแม่ แต่เราไม่เคยเอาตังค์กับแม่เลย ทุกวันนี้แฟนเลี้ยงเรามากกว่า ตั้งแต่ตอนยังเรียนอยู่แล้วที่แฟนเลี้ยงเราบ่อยๆ ในวันที่เราไม่มีจะกิน
เราขอแม่ไม่ค่อยได้ ตั้งแต่เรียนแล้ว พอแม่รู้ว่าแฟนเราเลี้ยงแม่ก็ๆม่ค่อยให้แล้ว หลังเราเรียนจบเราเคยออกไปทำงานรับเงินเดือน เงินออกเราก็ให้แม่หมดที่เราได้ และแน่นอน พี่ชายเราที่เป็นครู ก็ให้เงินแม่หมด(ไม่ทุกเดือน)เช่นกัน เรากินอยู่กับแม่เหมือนเดิม มหาลัยก็ไม่ได้ไปต่อ เพราะถ้าไปจะไม่มีคนช่วยงานที่ร้านแม่
เราอยากออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง จริงจังกับหน้าที่การงาน ออกไปอยู่กับแฟน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เด็ก แม่จะชอบพูดกับเราว่า เราจะทิ้งแม่ เราจะต้องแต่งงานไปอยู่กับวามีเดี๋ยวก็ทิ้งแม่ บอกเราไม่รักแม่ แล้วบางครั้ง แม่ก็ชอบบอกว่าตัวเองเป็นเหมือนกรงนก ขังลูกๆ ไม่ให้ไปไหน เรารู้สึกแย่มากๆเวลาที่แม่พูด นั้นทำให้เวลาที่แม่แฟนถามเราจะแต่งตอนไหน จะมาอยู่ทำงานส่งตังให้แม่มั้ย เราเครียดทถกครั้งเลยที่เวลาที่คนพูดแบบนั้น เพราะมันทำให้นึกถึง การปลูกฝังที่แม่บอกเรามาตลอด แม่ทั้งชม ทั้งพูดเหมือนน้อยใจ ว่าเราเป็นลูกที่ดี ไม่ทิ้งแม่ ทำงานให้ตังแม่ ไม่เหมือนลูกคนอื่น มีก็ไม่ให้แม่ ออกจากแม่ไปอยู่กับสามีหมด เรากลัวที่จะต้องคุยกับแม่ ว่าเราอยากใช้ชีวิตของตัวเอง ออกไปสร้างชีวิตตัวเอง เราโดนปลูกฝังมาตลอด คนในตระกูลเรา ลูกหลารก็ติดอยูากับ พ่อแม่หมด แต่งงานมาก็อยู่กับพ่อกับแม่ ฝ่สยเราหมดไม่ว่าขายหรือหญิง แล้วเราจะทำยังไงดี เราเครียดและกลัวจะกลายเป็นลูกที่แย่สำหรับแม่ แต่เราก็อยากใช้ชีวิตของตัวเอง เราไม่สามารถปรึกษาแม่ หรือพี่ หรือพ่อได้เลย แฟนเราก็รู้นิสัยแม่เราดี ขนาดแค่เราจะไปเที่ยวหาแฟนที่กทม. เรายังเครียดปล้วเครียดอีก จะบอกแม่ยังไงดี
สุดท้ายเราก็เลือก มัดมือชก บอกว่าแฟนจองตั๋วแล้ว เราถึงได้ไป เห่ออ... เราควรจะทำไงดี เรารักแม่มาก แต่เราก็อยากให้ตัวเองได้โตกว่านี้ เราอยู่กับแม่ เหมือนเราไม่โตขึ้นเลย เราไม่ได้เรียนรู้อะไรจากสังคมเลย บางอย่างหนูก็ตัดสินใจเองและแก้ปัญหาเองได้แต่บางทีเราก็อยากจะเรียนรู้อะไรให้มากขึ้น เราอยากจริงจังกับหน้าที่การงานของตัวเอง
เราอาจจะเล่างงๆ เพราะเรื่องมันยาวนานมากกว่า 5ปี เราเองก็ไม่รู้จะเล่ายังไง 😞 ขอโทษด้วยเราเครียด เำราะไม่รู้จะหาทางออกที่ดียังไง